Read me 25 - page 42

จุ ดเริ่มต้นของเขาเริ่ มต้นที่โอซาก้า ประเทศญี่ปุ่ น
เขาเป็ นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่ น ที่ โยกย้ายตั วเองมาอยู่ประเทศไทย
เมื่อตอนอายุ 4 ขวบ และเริ่ มหลงรักความสวยงามของศิลปะมาทีละ
นิดๆ อาจจะคล้ายกับเด็กคนอื่นๆ จ�ำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่กันแน่ที่เขาชอบ
มันจริงๆ รู ้ สึกตัวอีกทีตอนโต เขาก็ได้ เข้าไปอยู่ในคณะวิ จิตรศิลป์
มหาวิทยาลัยเชี ยงใหม่
แต่ ไม่ รู้ ว่าความชอบของเขามันไม่ พอ หรือว่าความชอบ
มาผิดเวลา เขาถูกรีไทร์ออกจากมหาวิทยาลัยในปี แรก ด้วยเหตุผล
แสนสามัญว่าเขาสนใจอย่างอื่ นมากกว่าการเรียน
คงไม่ แปลก หากชีวิตช่ วงนั้นจะสับสน และเหมือนไร้หนทางไป
ต่อ เขาตัดสินใจบินกลับประเทศบ้านเกิดเมืองนอนอย่างญี่ปุ่ น และเริ่ ม
ต้นแสดงงานศิลปะที่ เขาเพิ่ งได้รับบาดแผลมาจากแผ่นดินสยาม
แต่ก็ยังไม่ใช่ อีก.. เขารู ้สึกและบอกตัวเองแบบนั้น
ไปๆ มาๆ เขาเปิ ดร้านอาหารขึ้นกับน้องชาย และเริ่ มลงมือ
ท�ำอย่ างจริงจั ง พลางครุ่นคิ ดอะไรไปด้วยตลอดระยะเวลาที่ได้ อยู ่
กับร้านอาหารแห่งนี ้ คิดแล้วคิดอีก คิดแล้วคิดอีก กับค�ำถามที่ว่า
จริงๆ แล้วเขาเหมาะที่จะเป็นศิลปิ นหรือพ่อครัวที่ เขาให้เวลากว่า 8 ปี
มากกว่ากัน
ไม่ เสี ยเวลานานนัก ปี ต่อมาเขากลับมาที่ เชี ยงใหม่อีกครั้ ง
เพื่ อพิสูจน์สิ่งที่เขาเคยผิดหวัง ผิดกั นนิดหน่อยตรงที่คราวนี้เขาพก
แผนการ และความมั่นใจมาเต็มเปี่ ยม โดยเริ่มเปิ ดร้ านอาหารขึ้ นที่
เชี ยงใหม่เพื่ อเป็นการหาคอนเน็กชั่นต่างๆ ในตัวเมือง และเริ่มต้นเรื่อง
ราวของศิลปะที่ เขากลับมา ‘ล้างตา’ ในคราวนี้
ขอเล่าแบบไวๆ ให้เห็นภาพรวม
ภายใน 2 ปี ครึ่ง ร้าน ‘ฮาเทหน้า’ กลายเป็นร้านที่ดังที่ สุด
ร้านหนึ่ งในย่านนิมมาน เชี ยงใหม่ และเขาเริ่มออก ‘ปล้ นสุนทรียะ’
ไปทั ่วเชี ยงใหม่ จนแทบจะไม่มีใครไม่รู้จักเขา ภายในระยะเวลา 5 ปี
เขาก็พบว่าเขียงใหม่โดนเขาปล้นไปหมดแล้ว
สุดท้ายเขาขายกิจการที่มั่นคงมากว่า 5 ปี โดยค้นพบว่ามัน
เริ่มมีความจริงจังในการค้ าขายมากเกินไปกับค�ำตอบที่เฉลยว่าความ
เป็นศิลปะกับพ่อครัวของเขามันแยกออกจากกันไม่ได้
ในเมื่ อมันแยกออกจากกั นไม่ได้ ก็รวมมันให้หมดไปเลย—
เขาคิด และเริ่มท�ำแบบนั้นที่เวทีกรุ งเทพ
บริษัทย้อนแยงสุนทรียะและสหายที่ท�ำทุกอย่างที่เกี่ยวกับศิลปะ
ตั้งแต่ วรรณกรรม วงดนตรี ภาพยนตร์ ร้านอาหาร และอีกหลายๆ
โครงการเท่าที่มนุษย์จะคิดได้ จึงได้ถือก�ำเนิดขึ้นมาในเวลานั้ น
และแม้ ว่าล่ าสุด ร้านอาหารล่าสุดในเวทีกรุงเทพของเขาอย่าง
ก๋วยเตี๋ยวเรือจอนห์นี่ บีกู๊ด และร้านอาหารญี่ ปุ่ น hof eat & art ที่
ผสมผสานความเป็นศิลปะลงไปจะถูกปิ ดตัวลงไปแล้วเมื่อไม่นานมานี้
และนี่เป็ นจุดสิ้นสุดของการเริ่มต้นของเขา
เป็นการสิ้นสุ ดการเริ่มต้นทดลองที่ กินเวลามากว่า 45 ปี เพื่อ
ที่ส่งไม้ต่อไปเริ่มต้นสิ่งใหม่ที่ท้าท้ายกว่ามาก
เป้ าหมายต่อไปของเขาอยู่ที่ โยโกฮาม่าประเทศญี่ปุ่ น ที่ คราว
นี้จะไม่มีค�ำว่าทดลองอีกต่อไป
นี่คือเรื่ องราวของเขาที่ได้ทดลองมาทั้งชี วิต และก�ำลั งจะก้าว
ต่อไปยัง ‘ของจริง’ ที่ก�ำลังรออยู่ ที่ ไม่มีใครบอกได้ว่าอนาคตจะเป็น
อย่างไร
ภายใต้หน้ากากสุดเพี้ยนสีน�้ำเงิน ศีลวัตก์ รมยานนท์ หรือ
จั้ ง ย้อนแยง ก�ำลังบอกเล่าเรื่องราวตั ้งแต่ต้นจนจบอย่างมีอารมณ์ขัน
ทว่าจริงจังเป็นที่สุด
บริษัทย้อนแยงสุ นทรียะและสหายเป็ นมายั งไง
มันคือบริษัทสุนทรียะที่ ผมสร้างขึ้นมา โดยเราเรียกตัวเองว่า
นักยั่วยุจินตนาการ ไม่เกี่ ยวกับศิ ลปินนะ เพราะพวกเราไม่ใช่ศิลปิน
ส่วนค�ำว่าย้ อนแปลว่าถอยกลับแยงภาษาเหนือแปลว่ามองนั่นหมาย
ถึงการถอยกลับมามองอีกครั้งหนึ่งของสุนทรียะพร้อมกับสหาย เรา
ก็เลยใช้ชื่ อว่าย้อนแยงสุนทรียะและสหาย เรามีสมาชิกคล้ ายๆ กับ
บริษั ทเอเจนซี่ ซึ่ งทุกคนมี ความสามารถแตกต่างกั นไป คนนี้เก่ง
คอนเซปต์ คนนี้เก่งประติ มากรรม คนนี้เก่ งสี คนนี้เก่ งการจัดการ
ปัจจุบันนี้เหลืออยู่ประมาณ 4 คน แต่ก็ยังน�ำสมาชิกใหม่ เข้ามาอยู่
เรื่อยๆ ซึ่ งเราเป็นบริษัทไร้ รูปแบบ ไม่มีสไตล์ ไม่ มีตัวสัญลั กษณ์
ทางศิลปะ ไม่มีแบรนด์ทางศิลปะว่าจะต้องเป็นสามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม
วงกลม คือเราเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จะท�ำอะไรก็ได้ ไม่ต้องติดกั บตัว
แบรนด์ ซึ่ งปกติศิลปะหรือศิลปินเขาก็จะต้องมีสัญลั กษณ์ว่าถ้าเป็น
สามเหลี่ยมก็ ต้องสามเหลี่ยมอยู่อย่างนี้ สี่เหลี่ยมก็ต้องสี่เหลี่ยมอย่าง
นี้ บิดซ้ายบิดขวาวางหน้าวางหลังซึ่ งตัวนี้ ไม่มีในบริษัทย้อนแยงฯ
ความไร้รูปแบบคือสิ่ งที่ผมภูมิใจ
แล้วมั นเกิดขึ้นมาตอนไหน
ตอนแรกผมอยู่ไทยและเข้าไปเรียนที่วิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัย
เชียงใหม่ เข้ าไปเรียนเทอมหนึ่งแล้ วก็ไม่ได้ไปเรียนเลยสุดท้ายโดน
รีไทร์ จนกลับไปญี่ปุ่นก็เริ่มแสดงงานก่ อนเลยพอแสดงเสร็จปุ๊บ เอ..
มันยิ่ งไม่ใช่เข้าไปใหญ่ ก็เลยไปลงเอยอยู่ร้านบะหมี่ ทดลองใช้ ชีวิต
จนไปเจอร้านดีร้านหนึ่งเป็นแรงบันดาลใจ ก็เลยเปิดร้านอาหารไทย
ในญี่ปุ่นกับน้องชาย เปิดจนเข้าปี ที่ 8 ก็ค้นพบว่าตัวเองไม่น่าจะใช่
พ่อครัวแถมยังมีเรื่องติดค้างเกี่ยวกั บศิลปะที่ไม่ได้ท�ำตั้งแต่โดนรีไทร์
ก็เลยตัดสินใจว่า เอ้ า เดี๋ยวลองดูว่าไอ้โมเดลความคิดที่ มีอยู่ในหัวมัน