Read me 25 - page 50

50
releaseme เรื่อง: นฤพล เปาอินทร์
ในท้องฟ้ าสีครามถู กบดบังด้ วยก้อนเมฆสี ขาว
ปุ กปุยลอยล่องท่องไปทั่วฟ้า...มี ควันสีเทาค่ อยผุดขึ้นมา
ท� ำเอาฟ้าสีครามที่ กอดก้อนเมฆสี ขาวไว้ดูหม่นลงไปใน
ทั นตา ณ ที่แห่ งนั้นที่ควันได้ ผุดขึ้นมา มันคื อสถานที่
ที่เรียกกันในนาม ‘ป่าคอนกรีต’ที่ใหญ่อย่างมโหฬารผู้คน
ที่ อาศัยอยู่ ณที่แห่งนี้ต้องอยู่ภายใต้ การปกครองของเจ้า
‘จอมปี ศาจร้าย’ จอมช่วงชิ ง มันช่ วงชิงทั้ งรอยยิ้ ม
และความสุ ขของผู้ คนไปพร้อมสร้างความสุ ขสมมติขึ้ น
ซึ่ งสิ่งนั้นมันถู กเรียกว่า ‘เงิน’ บรรดาผู ้คนต่างโหยหา
ไขว่คว้าหา ‘ความสุขสมมติ’ที่ว่ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย
ประหนึ่งลาโง่ วิ่งตามแครอทที่ห้อยอยู่บนหัวของมันอย่าง
ไม่ลดละบ้างก็ยอมแลกด้วยศักดิ์ศรี ความถูกต้องพรรคพวก
เพื่อนพ้อง และแม้กระทั่ งชีวิต คงจะมีแต่ เด็กตัวน้ อยๆ
เท่านั้ นกระมังที่จะเห็น ‘ความสุข’ จากริมทาง ความสุข
ที่ ไม่ ต้ องแลกด้วยอะไรเพี ยงแค่ ‘พอใจ’ กับสิ่ งที่เป็น
คงเพราะความ ‘เดียงสา’ที่ท� ำให้เด็กตัวน้อยๆคนหนึ่งยิ้ม
ได้ในขณะที่ผู้ใหญ่นับพันก�ำลังทนทุกข์
ภายใต้ฝุ่นควันและใบหน้าอันบึ้งตึงณ เมืองสีเทาๆ
แห่งนี้ ได้ปรากฏร่ างของสาวน้ อยผู้กล้ าหาญ นี่เธอจะ
ลุกขึ้นมาต่ อกรกับเจ้าปีศาจที่ ท�ำให้โลกอันแสนสดใสของ
เธอหม่นหมองลงไป เธอควบม้า...โยกอย่างเชื่องช้าราวกับ
หนอนตัวน้อย ที่ ค่อยๆ ...กระดึ๊บ...กระดึ๊ บ...อยู ่กับที่
มือข้ างขวาของเธอมีก้อนน�้ำตาลสีชมพู ฟูฟ่องอยู่รอบๆไม้
ที่ ใครๆ เห็นคงต้องน�้ ำลายสอ มื อข้ างซ้ายของเธอ
พกด้ายบางๆ เส้นหนึ่งประหนึ่งว่ามันล่ องลอยด้วยความ
ฝันทรงกลมๆ ของเธอ หลังจากควบม้ามาอย่างยาวนาน
เธอก็ได้มาอยู่หน้าประตู บานหนึ่งเธอเฝ้ารอ...รอเวลาที่
เจ้าปีศาจจะปรากฏตัวและแล้วประตูก็เปิดออกอย่างช้าๆ
...เจ้าปีศาจปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เธอยกปุยฝ้าย
สีชมพูแล้วชี้ไปที่หน้าเจ้ าปีศาจอย่างหาญกล้ าพร้อมพูด
ว่า “มัม...มั ม...ป๊า....ปะ มัมม่ ะ” เธอคงก�ำลังจะบอกว่ า
เด็กน้อย
และรอยยิ้ม