Read me 25 - page 45

45
นั้นคนนี้ ตัวชามวรรณกรรมของเราที่ตัวละครกินอยู่ ซึ่งก็จะซ่ อนไว้ใน
หนังหมดเลยคือเราต้องการความบั นเทิงที่สังคมสนใจตามปกติ แต่
เราจะแฝงใช้ พื้นที่ของตัวหนังเป็นพื้นที่ทางเลื อกใหม่ โดยที่เวลาฉาย
ที่เมเจอร์ มันก็จะเป็ นหนังตลาด เป็นหนังสู ตรที่ท�ำเงินให้ผู้อ�ำนวยการ
สร้างคนดูมีความสุข ไม่ต้ องใช้ความคิดเยอะ ในขณะเดี ยวกันหนังตัว
นี้ถ้ายกไปไว้ที่ยุโรป มันจะกลายเป็นหนังศิลปะที่ชั้นดี ที่สุด โดยที่ไม่
ได้ศิ ลปะที่เนื้อหาแต่เป็นศิลปะที่ขบวนการคิดแล้วก็การจัดสรรพื้ นที่
มากกว่า
ท�ำไมถึ งมั่นใจว่ าเป็ นหนังชั้นดี
มันเป็นทางเลือกใหม่ที่ไม่เคยมีใครท�ำแน่นอนมันจะเป็นหนัง
เรื่องเดียวในโลกด้วยมั้ง ที่วิ่งคู่ไปกับประวัติศาสตร์ศิลป์ของโลก ใน
การจัดการก็ มีวิธีคิ ดของผมอยู่ ซึ่ งตอนนี้ก็ได้ พรีเซ้นต์เรื่องนี้ ให้กับ
คนท�ำหนั ง นายทุน ไประดั บหนึ่งแล้ ว แต่มันต้องการเวลามากกว่า
นี้ เพราะว่าการสื่อสารตรงนี้มันเข้าใจยากนิ ดหนึ่ง แต่ถ้าเกิดวั นหนึ่ง
ในเวลาอั นใกล้นี้ เราสามารถพิสูจน์ระดับหนึ่งให้ ผู้ลงทุ นเข้าใจได้ว่า
มันคืออะไร มันจะเป็นหนังที่น่าสนใจมากแน่นอน
แต่มีคนเคยพูดอยู่บ่อยๆ ว่ าโลกนี้มันไม่มีอะไรใหม่หรอก
คนที่พูดครั้งแรกมั นมาจากอารยธรรมเดียววัฒนธรรมเดียว
ซึ่งไม่ใช่มนุษย์ทั้งโลกพูดอาจจะเป็นทฤษฎีทางตะวันตกหรืออาจจะ
เป็นโพสต์โมเดิร์ นพูด หรืออะไรก็แล้ วแต่ แต่วิวัฒนาการที่มาจากวิ ธี
คิ ดผิดชอบชั่วดีทางศาสนาของเรา หรือวิธีคิดแบบพุทธของเรา มัน
2500 เลยปีนะเว้ย มันยั งมาได้ขนาดนี้ แล้ วไอ้คนที่เพิ่ งมาเมื่อ 100
ปี ท�ำไมมันถึงกล้าพูดว่าไม่มีอะไรใหม่ เราไม่ เชื่อ คื อรากลึกของ
เอเชี ยมันยั งยาวไกลกว่านั้นมนุษย์มันยังมีพลังงานวิธีคิดอุปาทาน
อุปโลกน์ อะไรได้เยอะกว่านี้ ยังมีอะไรใหม่อีกเยอะ อย่าไปสิ้นหวัง
ไหนๆ จะเวียนว่ายกันแล้ว อย่าไปสิ้นหวั ง (หัวเราะ)
กลับมาที่ วรรณกรรม คุณท�ำอะไรกั บมันบ้าง
ส�ำนักพิมพ์เล่นวรรณกรรมของผมเพิ่งท�ำชามวรรณกรรมไป
แปล 3 ภาษา ไทย ญี่ ปุ่น อั งกฤษ 2 ภาษาแรกก็คือ ภาษาที่ เป็น
เลือดเนื้อเชื้อไขของผม ผมเกิดที่ญี่ปุ่นแล้ วมาใช้ชีวิตอยู ่ไทย ส่วน
ภาษาอังกฤษเพื่อความเป็นสากล คือเราใส่ฟั งก์ชั่ นลงไปในชาม ใน
ขณะที่กินอาหารอยู่ในพื้นที่สุนทรียะของเราการกินมั นจะมีการอ่าน
อยู่ด้ วย ในตัวน�้ำซุปมันจะบังเนื้อหาทั้งหมดครั้งแรกที่ ได้มากิ นมันจะ
มีการปฏิสั มพันธ์พิ เศษอย่างหนึ่งคือ เราจะกินไปแล้ วน�้ำมันจะค่อยๆ
ลดลงเรื่อยๆการที่มันลดลงไปเรื่ อยๆ เราจะมีข้ อความที่อยู่ในชามที่
จะเริ่มโผล่ เหมือนบัว4 เหล่าแต่ เราเปลี่ยนเป็นเรื่องของเนื้อหาของ
ก๋วยเตี๋ยว4 เหล่าแทน เหล่าแรกเป็นอย่างนี้ เหล่านี้ เป็นอย่ างนี้ ส่วน
เหล่าสุดท้ายพูดเรื่องอะไร เราก็เฉลยไว้ ที่ก้ นชามกินไม่หมดก็อดอ่าน
แต่ทั้งหมดนี้ เราไม่ได้เป็นพุ ทธศิลป์ใดๆ ทั้ งสิ้น เพียงแต่ว่ามั นเป็น
เรื่องสัจจะการมีชีวิตอยู่บนโลก ให้มันยั่วยุจินตนาการ
มีชวนนักเขี ยนมาร่วมด้ วยมั้ย
ครั้งแรกผมชวน นิวัติ พุทธประสาท มาเป็ นค�ำโปรยที่อยู่
ในชามก๋วยเตี๋ยว แล้วก็ข้างในเป็นตั วงานของบริษัทย้ อนแยงฯ ซึ่ง
ภายในก้นชามก็จะมีเนื้อหาหลายตั ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของปรัชญา
ของเซน เกี่ยวกับการกิ นพอเพียง มี โฆษณา มีบริษั ทสโมสรพึ่ง
น้อย (มีสโลแกนว่า ไม่ล�ำบากจริงๆ ไม่พึ่งใคร) แต่ที่คุยๆ ไว้ก็มี ตุล
อพาร์ตเมนต์คุ ณป้า, อุเทน มหามิตร เป็นมืออาชีพทั้ งนั้น คือเราไม่
ได้สนใจมื ออาชี พหรอก แต่เราสนใจคนที่ สนใจไปในเรื่องเดียวกัน
ทิศทางเดียวกันมากกว่า แล้วบังเอิญเขาก็ เป็นมื ออาชีพด้วย
ท�ำไมเราต้องยั่วยุ จินตนาการ
มนุษยชาติจ�ำเป็ นต้องมีจินตนาการเพื่อมีไว้ หล่อเลี้ยงตัว
วัฒนธรรมที่สร้ างกันขึ้นมา ถ้าเป็นโบราณก็คงจะใช้ค� ำว่าศิลปิน แต่
ส�ำหรั บยุคนี้ผมเรียกว่านักยั่วยุจินตนาการ
ยั่วยุคนอื่นแล้ว ยั่วยุ ตัวเองบ้างไหม
ยุทุกวั นเลยอ่านหาข้อมูลเพิ่ มเติมออกไปท่องเที่ยวออกไป
ขี่จักรยานออกหาความหมาย วัฒนธรรมมันเปลี่ยนตลอดเวลา โลก
มันเปลี่ ยนตลอดเวลาในยุคนี้ มัวแต่หลับอยู่ไม่ได้ เราต้องตื่นอยู่ตลอด
เวลา เพราะฉะนั้นการบ้านมันต้องท�ำทุ กวัน และบังเอิ ญเราสนุกกับ
มันด้ วยไง มันก็เลยโอเค แต่ถ้าต้องเหมือนไปเรียนหนังสือก็คงเลิก
ไปแล้ว ถ้ ามันน่าเบื่อขนาดนั้น แต่ชี วิตมันไม่ได้น่าเบื่อแบบนั้น
แล้วโครงการต่อไปจะไปยั่วยุ อะไร
ก็คื อไอ้ตัวที่ ผมจะไปตั้งสถานีสุ นทรียะที่โยโกฮาม่ า ปีนี้
บังเอิญที่โยโกฮาม่ามันมีมหกรรมศิลปะใหญ่ ตัวหนึ่งซึ่งเปิดประมาณ
เดือนสิงหาคมนี้ โดยมีศิ ลปินระดับโลกเข้ามารวมตั วกันเต็มเลย ซึ่ง
ตรงนั้นผมว่ามันเป็นเวทีที่จะวัดสติปัญญาของย้อนแยงฯ ได้ดีมาก
โดยถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดวันที่ 1กรกฎาคมนี้ เราจะไปตั้งสถานีดักไว้
ล่วงหน้าก่อนเลยจะมีบริษัทย้อนแยงฯที่โยโกฮาม่า เริ่มใหม่หมดเลย
เราจะสร้างโรงลิเกตรงกลางอาจจะมีครัวขึ้นมาท�ำบะหมี่ลิเกจอห์ นนี่
บีกู๊ดมีเคาน์เตอร์นั่ง มีจานชามวรรณกรรมทุ กอย่างถู กเซตติ้ง เป็น
งานไอเดียอาร์ตหมด แล้วก็จะมีสเปซเล็กๆ ไว้แสดงงาน คื อเราใช้
เวลาท�ำร้านแป๊ บเดียว แล้วเราจะชิงตัดหน้าเทศกาลศิลปะ ซึ่งท�ำชื่อ
คล้ายๆกันเป็นการล้อเลียน เสียบข้างๆ ไปเลย เหมื อนแถลงการณ์
ท้าทายอะไรบางอย่างกับประวัติศาสตร์ศิ ลป์ เพื่ อพิสูจน์ให้ได้ว่ามันมี
คุณค่าจริ งๆ ไม่ใช่อุปโลกน์กันไปเองแล้วหามูลค่ าจริงไม่ได้ ซึ่งความ
สนใจศิลปะของผมคื อ ศิลปะต้องแตะต้องได้ มี มูลค่ าจริง สื่อสารกับ
สังคมได้จริงๆ ไม่ ใช่อุปทาน