Read me 25 - page 43

จะใช้ได้จริงมั้ย ก็ เลยตัดสินใจกลั บมาใช้ชี วิตที่เชียงใหม่ อีกครั้งหนึ่ง
เมื่อ8ปี ที่แล้ว เริ่มต้นตามที่วางแผนไว้ตอนอยู ่ ญี่ ปุ่น โดยเริ่มสร้างร้าน
อาหารขึ้นมาตั วหนึ่งที่นิมมาน เพื่ อไว้เล่นกับคอนเน็กชั่นที่เชียงใหม่
ซึ่งในขณะนั้นเราไม่รู้จักใครเลยนอกจากครูบาอาจารย์นิดๆหน่อยๆ
ในคณะวิจิตรศิลป์ ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นย้อนแยงฯ แต่เป็นร้านชื่อว่า
ฮาเทหน้า ใช้ชื่อเดี ยวกับร้านที่อยู ่ญี่ปุ่ น ใช้ร้านเป็ นบ้านทาวเฮาส์ ซึ่งก็
ไม่มีใครเชื่อว่าจะเป็นไปได้ หลังจากนั้น2ปี ครึ่งฮาเทหน้ าก็เป็นร้าน
ที่มีชื่อเสียงมากในเชียงใหม่ ทุกคนต้องมาศิลปินต้องมาดาราต้ องมา
หนังสือเกือบทุกเล่มต้องมาลงให้ เป็นแลนมาร์ก แต่ถึงเวลาก็ตัดสิน
ใจขาย เพราะว่ ามันลงลึกไปแล้ว มันเริ่มเป็ นร้านอาหารเป็ นเรื่อง
เป็นราว ก็เลยขายไปล้านหนึ่ง แล้วก็ เลยมาเปิดตัวบริษั ทย้อนแยงฯ
ล้านหนึ่ งนี่ขายอะไรบ้าง
ขายเฉพาะตัวกิจการเฉยๆ เพราะตั วตึกก็ เช่าเขาอยู ่แล้ว
แถมยกพ่อครัวให้ด้วย จนหลังจากที่เราเปิ ดบริษั ทย้อนแยงฯ เราก็
หมายมั่นปั้นมือไว้ว่าไอ้เงินล้านหนึ่งเนี่ย จะส่งผลให้เราท�ำศิลปะได้
เราทดลองเปิดนู่นเปิ ดนี่ เปิดแกลอรี่ เปิดร้านอาหารอีกร้านหนึ่งร่วม
กับอาจารย์ไทวิจิตร พึ่งเกษมสมบูรณ์ ทุกอย่างคือการทดลองหมด
เลย ซึ่งสุดท้ายแล้วเงินล้านหนึ่งกับการถลุงเงินของเรามันไม่สมดุล
กันแต่ทั้งหมดก็ท�ำจริงจังนะผ่านไปประมาณ5ปี ก็ค้ นพบว่าเราไม่
สามารถแยกตัวออกจากอาหารได้เลย เพราะอาหารคือคลั งที่สามารถ
ผลิตการด�ำรงชีวิตให้เราอยู่ได้จริงตอนหลังก็เลยมาค้นพบว่าไม่ต้อง
มันแยกออกจากกันแล้วระหว่างอาหารกับศิลปะท� ำร้านอาหารที่ให้
เป็นผลงานศิลปะไปเลยรวมไปเลย เป็นวงดนตรี เป็นค่ ายเพลง เป็น
ส�ำนั กพิมพ์ เป็นนักจัดการ เป็นแกลอรี่ เป็นมันทุกอย่าง พอสุดท้าย
เล่นที่เชียงใหม่จนสุดแล้วรู้สึกว่ าไม่มีอะไรให้เล่นต่อแล้วถ้าเล่นต่ อก็
คื อซ�้ำทุกอย่างไม่ควรฉายซ�้ำ เราก็เลยขยายเวที มาที่กรุงเทพฯแล้ว
ก็หมายมั่นปั้นมื อว่าเราจะมาเก็ บคอนเน็กชั่นที่กรุงเทพ มาแสดงผล
งานโดยการใช้พื้นที่ในหอศิลป์เพื่อปล้นสุนทรียะ เหมือนแสดงผลงาน
นิทรรศการติดตั้งถาวรเลยท�ำไปประมาณปีครึ่งจนไปเจอเหตุการณ์
บ้านเมืองวุ่นวายที่ผ่านมา ก็เลยเลิก
อะไรคื อการปล้นสุนทรี ยะ
มันคือการตั้งค� ำถาม ที่เราก็ เริ่มจู ่โจมปล้ นสังคมศิลปะ
ในเชี ยงใหม่ ก่อน ตั้ งแต่เริ่มต้นสร้ างน�้ ำจิ้มสุ นทรียะขึ้นมาที่เอา
แรงบั นดาลใจมาจากนาวิน ลาวัลย์ชั ยกุล ที่ เป็นรุ่นพี่ ที่สนิทกัน หรือ
เปิดแกลอรี่ เปิดร้านก๋วยเตี๋ ยวชามละ 5 พัน เราท�ำเยอะมาก จนเรา
บรรลุเป้าหมายในเชียงใหม่หมดเรียบร้อยคือไม่เหลืออะไรให้เล่นแล้ว
ย้อนแยงฯ บริ หารงานยังไงกับสิ่งที่ท�ำเยอะแยะเต็ มไปหมด
เรากระจายงานกันค่ อนข้างเป็นเหมือนบริ ษัทเอเจนซี่ โยน
งานเลย ทุกคนมองว่ าเหมือนเราท�ำงานได้เยอะมาก เป็นคนขยั น
ไฮเปอร์ไม่หยุด เปล่าเลย จริงๆ นอนเล่น ดู เคเบิ้ล วาดรูปเล่น
เล่นเฟซบุ๊ก แต่เรามีน้องมีเพื่อนที่เข้ามาร่ วมอุดมการณ์กัน แล้วก็มี
ทิศทางในสิ่งที่รักคล้ายๆ กัน แล้วการโยนงานก็เหมือนการแบ่งปัน
การเรียนรู ้ เอ๊ยสนใจเรื่องเพลงแต่งเพลงนี้หน่อยสิ เราโยนคอนเซปต์
ให้ น้องก็ดีใจได้ท�ำงานร่วมกันก็ปั่นใหญ่เลย เขาก็สนุกของเขาแล้ว
มีน้องๆ แบบนี้เยอะมาก เพราะฉะนั้นงานถึงเกิดได้เยอะ
อย่างท�ำเพลงนี่เริ ่มต้นและโยนงานยังไง
นอนๆ ดูทีวีอยู่ มี ตัวละครตัวหนึ่ งพูดอะไรเด็ดๆ ขึ้นมา มัน
ปิ๊งเลย เราก็แกล้งยุรุ่ นน้องเลย เฮ้ยมันมี ปรัชญาตัวหนึ่ งเว้ยมันเป็น
ชื่อนี้ๆ มึงเอาไปตีความดูสิ ท�ำเป็นเพลงดูสิ แต่ จริงๆ หลอกนะ เรา
ใช้สั ญชาตญาณท�ำงานอย่ างเดียว แต่ งตั้งแต่ชื่ อ เนื้อ แต่งใหม่หมด
ตอนนั้นแต่งเนื้ออยู่ 5 นาที ก็มั่วมั่ ง จิตใต้ส�ำนึ กมั่ง ออกมาก็ไม่รู้ มัน
คืออะไรแล้วก็โยนไปให้น้องน้องมันก็ เชื่อจนอุปทานไปไกลมาก เฮ้ย
ต้องจริ งจังแล้ว กวี ระดับปล่อยวางชี วิตเลยนะเว้ย จินตนาการมั นก็
เกิด แล้ วท�ำออกมานี่ ดีกว่ าที่เราคิดไว้เยอะมาก เพลงออกมาอย่ าง
เพราะ เพราะนี่คือการยั่ วยุ พอตอนหลังก็ค่อยมาเฉลยให้ รุ่นน้องมัน
ฟังว่าทั้งหมดที่ผ่านมากูโกหก เพราะว่ากูแค่เล่าเรื่องให้มึงฟั งพวกรุ่น
น้องมันก็ข�ำกัน แบบตอนแรก เฮ้ย แต่งเพลงให้หน่อยดิ เนื้อเพลงนี่
กวีเอกเขียนมาเลยนะ จริงๆ เขียนเอง (หัวเราะ)
เพลง ‘รักอัตตานุสติ’ นี่ เขี ยนเองหรือเปล่า
อันนั้นน้องใกล้ตัวอีกคนแต่ง เป็นเพลงที่พูดถึงเรื่องมรณา
นุสติ คือการมีสติในความตาย เราคอยบอกคอนเซปต์แล้วก็ ไปคอย
แจม คอยตบ แล้วที่เหลือก็นั่งเล่นเฟซบุ๊ก นั่งคิดนู่นคิ ดนี่ จนมันได้
เนื้อเพลงออกมา ซึ่งก็เป็ นที่น่าพอใจ แล้วก็ส่ งให้มืออาชีพท�ำเลย
มืออาชีพเขาก็ อยากท�ำเพลงที่มาจากเนื้อเพลงที่เขาไม่เคยเห็น เขา
ก็สนุกด้วย มันก็เลยออกมาเป็นผลงานที่สมบูรณ์แบบ ถึงขั้นไปเปิ ด
ที่เชียงใหม่แล้วขึ้นอันดั บ 2 (หัวเราะ) งง คื อเราไม่รู้ว่าเริ่มต้นมั นคือ
อะไร แล้วมันมาได้ไกลถึงขนาดนี้ได้ยั งไง แล้วตอนเล่ นคอนเสิร์ตที่
big mountain มันเหมือนเป็นเวทีที่เปิดห้ องนิทรรศการ ที่เชิ ญโลเล
มาออกแบบเบส อาจารย์คามิ น เลิศชัยประเสริฐ มาออกแบบกีตาร์
จิตต์สิงห์ สมบุญ ออกแบบชุ ดให้ หน้ากากพวกเราออกแบบ ดนตรี
เค พองพอง คอยดูแล รวมๆ แล้วออกมาเป็นนิทรรศการหนึ่งที่มัน
ไปไกลกว่าที่เราคิดเยอะ โลกดนตรีเขาก็ให้ความสนใจ เป้ อารักษ์มา
ยืนดู paradoxมายืนดู ซึ่งใครจะไปเชื่ อว่ามันเกิดเรื่ องแบบนี้ขึ้นมาได้
ยังไงในชี วิต
จ�ำได้ มั้ยว่ าเล่ นคอนเสิร์ตครั้งแรกที่ไหน
ครั้งแรกเล่ นที่งานแฟตเมืองทอง อั นนั้นเละเลย แต่ว่าไม่
ได้คิ ดอะไรมากเพราะเราเชื่อว่ามันเป็นศิลปะ ก็เลยท� ำให้มันเสร็จๆ
คอยดูแลรูปวงดูพวกการจบโชว์ เสียงเพี้ยน เสียงอะไรซึ่ งตอนแรกก็