Read me 25 - page 51

51
“คุ ณน้าปีศาจ หนูจะไม่ทนให้ น้ามาท� ำร้าย ป๊ากะม๊าหนู
อี กแล้ วนะ!” พู ดจบเธอก็กระโดดลงจากม้ าโยก..ด้ วย
ความสูงเพียง 3 คืบของตัวเธอ ... แต่ทว่าม้าโยกของ
เธอดันสูง 4 คืบนี้สิ เธอล้มลงต่ อมน�้ำตาเริ่ มท� ำหน้าที่
ของมั นอย่างไม่ มีปิดบั ง...นัยน์ ตาของเธอเต็มไปด้วยน�้ำ
ที่ พร้อมจะไหลริน “มัมม๊า...ปา..ป่ ะ...ปะ” เธอก�ำลังบอก
ว่า “หนูจะไม่เสียน�้ำตาต่อหน้ าน้าปีศาจหรอก” เจ้าปีศาจก็
หัวเราะ “ฮ่าๆ...ฮ่ า...อย่างเจ้าน่ะหรือที่จะมาต่อกรกับข้า
เร็วไปร้อยปีเจ้าเด็กน้อย” เมื่อเจ้าปี ศาจพูดยั งไม่ทันจบค�ำ
เด็กน้ อยก็เดินเข้าไปอย่ างเชื่องช้าพร้ อมเคี้ ยวสายไหม
อย่างใจเย็น...ไม่ นานนักตรงมุมปากของเธอก็ยกขึ้นพร้อม
กับปรากฏรอยยิ้ม
เมื่อเจ้าปีศาจเห็ นรอยยิ้มนั้ นกลับมี อาการแปลก
ประหลาดราวกับว่าเป็นมั นนั้ นล่ะที่ถูกกินไม่ ใช้ปุยฝ้ าย
สี ชมพูก้อนนั้น ยิ่งเคี้ยวมากเท่ าไรเจ้าปีศาจก็ยิ่งโหยหวน
มากขึ้นทุกที ๆ “อ๊า....ก....ก....นี่ เจ้าท�ำอะไรข้าท�ำไมถึง
ได้เจ็บปวดอย่างนี้?” “ต๊า....ต๊า....ต๊ะ....มาม๊ะ!” แปลออก
มาได้ว่า “นี้น้าไม่ รู้หรอกหรือว่ ารอยยิ้มของเด็กน้ อยนั้น
ชนะทุกสิ่ง”พูดไปเด็ กน้อยก็ อร่อยกับการกินจนลืมลูกโป่ง
ในมือซ้ายไปเสียสนิ ท...ลูกโป่งหลุดจากมือของเด็ กน้อย
และก�ำลังลอยขึ้นไปหาเพดานอย่างเชื่องช้าทันใดนั้นเอง
เด็กน้อยก็เริ่ มเบะปากพร้อมที่จะร้องไห้ ในขณะเดียวกันนั้น
ตัวของเจ้าปีศาจดู เหมือนจะใหญ่ขึ้นเช่นเดียวกัน เด็กน้อย
รวบรวมพลังกระโดดอย่ างสุดชีวิตเพื่อที่จะคว้ าด้ ายเส้น
บางๆ เส้นนั้ นไว้...และในที่สุ ดเธอก็ท�ำส�ำเร็จ เธอคว้าไว้
ทันก่อนที่ มันจะลอยจนเกินเอื้อม เธอสะดุดและล้มลง...
พร้อมกั บหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ ดี เจ้าปีศาจได้หายไป
กลายเป็นเพียงชายวัยกลางคนเดิ นเข้ามาหาเด็กน้อยที่
หัวเราะร่าแทน... “เป็ นไงยัยตัวน้อยหั วเราะร่าเชียว” พูด
จบชายหนุ่ มก็อุ้มเด็กน้อยขึ้นมาบนบ่าพร้อมกับพู ดต่อว่า
“แม่จ๋า วันนี้มีอะไรกินบ้ างจ๊ะ...พ่อหิวจังเลย”