Read me 25 - page 46

46
ท�ำไมถึ งเลือกโยโกฮาม่ า
จริงๆ มีพื้นเพอยู่ที่นู่น เพราะคุณแม่เป็นคนโอซาก้าอยู่แล้ว
แต่ ว่าเป็นคนที่ไม่ถอยหลังกลับไปจุดเดิมแน่นอนคือท�ำใจไม่ ได้ถ้าจะ
กลั บไปซ�้ำที่ เดิม ในขณะที่ทิ้งห่างออกมา8ปี มาใช้ชี วิตอยู่ที่เชียงใหม่
มากลับไปโอซาก้าอีกทีมันก็ คงเหมือนว่า 8 ปีที่ผ่านมา มันหายไป
อย่ างน่าเสียดายก็เลยไปเจาะจงว่าไปที่ๆมันอยู่ตรงกลางทางความ
รู้สึ กระหว่างโอซาก้ากับโตเกียว ก็เลยเล็งไปที่โยโกฮาม่า
ไปคนเดียว?
ไปกับแฟนสองคน เราก็จะถ่ ายวิดีโอเก็บ documentary
ตั้งแต่แรกเลย เริ่มตั้งแต่วันแรกที่เข้ าไปจดสัญญา เซ็นสัญญา เช่า
ตึก ตกแต่งวันแรก วิ่งไปซื้อสี เราจะเก็บไว้หมดตั้งแต่วันแรกจนถึง
วันที่โรงลิเกเสร็จ แต่งตัวเป็นชุดลิเกสองคนนางเอกคนพระเอกคน
ทาหน้าขาวเป็นคนไทย แล้วก็เปิดตั ว ส่งสาสน์ ไปให้มิวเซียมรอบ
ตัวแกลเลอรีรอบตัวบอกทุกคนว่ากูมาแล้วจะคุยกับกูยังไงล่ะกู มา
ตั้งค�ำถามให้มึงแล้ ว ในฐานะที่กูก็เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น กูก็เกิ ดในญี่ปุ่ น
เพราะฉะนั้น มาเล่นกับกูหน่อย
เล่นยังไง
เรามีสิทธิ์ เรามีจินตนาการของเราที่จะตั้งค�ำถามว่าไอ้ตัวขนบ
สถาบั นศิลปะนี่ คืออะไร แล้วคุ ณสร้างศิลปะที่มาเป็นอิสรภาพทาง
ความคิดสูงสุด ยั งใช้ตัวสถาบันตีกรอบมั นอีกทีหรือเปล่า ซึ่งผมจะ
สร้ างสถาบันของผมเองขึ้นมาเหมือนกั น เพื่อตั้งค�ำถาม ซึ่งกวนตีน
แน่นอน ไม่ว่าตัวโปสเตอร์ที่เราเลียนแบบซึ่งของปลอมออกก่อนของ
จริงเป็นไปได้ ยังไงวะ (หัวเราะ)
เห็นว่ าก่ อนหน้านี้ ก็ไปแสดงที่ เกาหลีมาด้ วย
ตอนนั้นไปกับเรสซิเดนซี ไปร่วมงานกับเขา 4 เดือน แต่ หนี
กลั บมาก่อน เพราะเราอยู่กับระบบของพวกเขาไม่ได้ วิธีคิดไม่ ตรงกัน
เลยขออนุญาตกลับ ก็ถือว่าเสียมารยาทพอสมควร เขาก็เคือง เลิก
เป็นเพื่อนในเฟซบุ๊กกันไปแล้ว (หัวเราะ) แต่ก่อนกลั บก็ท�ำสติ๊กเกอร์
ไปประมาณหมื่นกว่าแผ่นแล้วก่ อนกลับ5ชั่วโมงก็ เอาสติ๊กเกอร์ไป
บอมบ์ ทั่วเมืองเขาเลย เป็นสติ๊กเกอร์ที่มีค�ำถาม เช่น “ก่อนที่คุ ณจะ
เข้ าใจเนื้อหาทางศิลปะ คุณต้ องแยกให้ออกก่อนว่าหั วใจมนุษย์กับ
คลิ ตอริสมีขนาดที่ต่างกัน” หรือ “อย่าเอาราชสีห์มาขังไว้ในโรงละคร
สัตว์ โปรดปล่อยเขาสู่ป่าใหญ่” อะไรแบบนี้ เป็นข้อความที่แปลเป็น
ภาษาเกาหลี ภาษาอังกฤษภาษาไทย มีประมาณ 6 ประโยค จริงๆ
เราไม่ ได้พูดถึงถึงคนที่รับผิดชอบเรานะแต่เราพูดถึงภาพรวมๆของ
คนเกาหลี ที่เราวิพากษ์ วิจารณ์เขาลึกๆ อยู่ในใจ
ท�ำไมต้ องเป็นสติ๊กเกอร์ไปจู่โจม
ทุกอย่างมันเป็นได้หมด ไม่ว่ าจะเป็นเพลง หนัง วิธีคิ ด
เฟซบุ๊ก เรื่องสั้น วรรณกรรม แต่หลังๆ ค่อนข้างจะเป็ นภาษาเยอะ
เพราะหลังๆ เรามาเล่นกับวรรณกรรม เป็นการใช้ภาษาไปในตัวด้วย
ซึ่งถือเป็นการฝึกตัวเอง ให้มันมีอะไรหลายๆอย่าง ไม่ ใช่เอาแต่นั่งจับ
พู่กันทั้งวันคือมันต้องยั่วยุจนเจอทางใหม่ที่ดีกว่านี้ แบบไปแสดงหนัง
ถ้ามี คนไปจ้างเรา เราก็จะไปนะ อาจจะมีข้ อแม้นิดหน่อยว่ าแมสเส
จอาจจะเป็นโลโก้เสื้อ ไม่ใช่ว่าอยากแสดงหนัง แต่ว่าถ้าเราสามารถ
น�ำพาไอ้พวกนี้ ไปในจุดที่คนมองเห็ นเยอะๆ ได้ ที่ๆ มี แสงสว่าง
เราจะท�ำทุ กอย่าง แต่มันก็ ต้องมื ออาชีพระดับหนึ่งนะ ไม่ใช่มั่วซั่ว
เราต้องคัดกรองมาแล้วระดับหนึ่ง เราไม่ เคยปล่อยของมั่ วๆ ออก
ไป แต่อย่างที่ เกาหลี ลึกๆก็จงใจให้ มันรุนแรงนิดหนึ่ ง แต่ก็ไม่ นึกว่า
เขาจะโกรธ เพราะจริงๆ มันเป็นค� ำถามที่ปกติมากๆ แต่ไม่เป็นไร
เดี๋ยวก็ได้เจอกั นอีกอยู ่แล้ว ผมไปญี่ปุ่ นผมได้เจอคุณอีกแน่ นอน
อยู่ใกล้กัน (หัวเราะ)
ท�ำอะไรเยอะๆ เหนื่อยบ้างไหม
มันไม่รู้สึกว่ าท�ำงาน ถ้ารู้สึกว่ าท�ำงานนี่ เหนื่อยแน่ นอน มัน
รู้สึกว่ามันอยากท�ำ ไอ้ความอยากท�ำมันท�ำให้มีแรงเฉื่อยที่มันไม่หยุด
แรงมันดี มันไหลไปเรื่อยแต่ก็เป็นพักๆนะมีสุขมีทุกข์ อันนี้ธรรมดา
มนุษย์ ได้นั่งวาดรูป ได้ปั่นจักรยาน ได้ท่องเที่ยว ถ่ายรูปนั่ งคิดงาน
นี่ก็อาจจะเป็นความสุข แต่ มันก็ไม่ ได้มีความสุ ขขนาดนั้นนะ เพราะ
ความสุขมันไม่มีตัวตน แม้กระทั่งทุกข์ก็เหมือนกัน เพราะมนุษย์เรา
ควบคุมความสุขความทุกข์ไม่ได้ขนาดนั้นอยู่แล้วก็ ไปแบบผิวๆ ไป
สุขก็ได้ ทุกข์ก็ได้ อันนี้เป็นเรื่องที่ ต้องยอมรับให้ได้
แล้วเราปล่อยวางกั บเรื่องที่ ยึดติดหลายๆ เรื่องได้ยังไง
มีปรัชญาเดียวเลยครับว่า ‘ช่างแม่ ง’ แค่นั้นเองไม่มีอะไรเลย
ช่างแม่งมันเป็ นของนอกกายแล้วก็เป้าหมายของเราที่คิดเอาไว้ใหญ่
โตกว่านี้ ถ้ามัวแต่ ค�ำนวณแบบพ่อค้านะ เอ๊ยรายได้วันนี้เท่านี้ เดือน
หนึ่งต้องขายเท่าไหร่ๆ เราไม่ คิด เพราะว่า เป้าหมายข้ างหน้าเราใหญ่
กว่านี้เยอะ
ดื่มเหล้าบ้างไหม
น้อยมาก ตอนนี้เลิกหมด บุหรี่ เหล้า สิ่งเมามายทุ กอย่างที่
เป็นเครื่องมือกระตุ้นวิธีคิดต่างๆ แบบชาวร็อกหรือศิลปิน ศิลปะห่า
เหวอะไรไอ้สุขภาพที่ดีกว่ามันสร้างสิ่ งที่ประเสริฐกว่ ารู้สึกว่ามันท�ำให้
ปกติสุขกว่า การเมามายนี่ไม่ ได้เรื่อง ผมลองมาเยอะ ไม่ต้องกระตุ้น
อะไรอีกแล้ว ใช้ สติปัญญาเป็นสิ่งที่ ดีที่สุ ดแล้ว แม้ กระทั่งเขียนรูป
จากที่เคยใช้ เวลา 3 วัน หลังจากเลิกทุกอย่าง ตอนนี้เหลือวันเดียว
พลังมันเยอะขึ้นมาอีกเยอะ ตัวเนื้องานก็ดีกว่า ละเอียดกว่า ลุ่มลึก
กว่า เมื่อก่อนเราอาจจะเป็นคนอ่อนแอ หรือเราอาจจะเป็นคนที่เปิด
คลื่นตั วเองไม่ถูกก็ เลยใช้ตัวช่วยแต่สุดท้ายแล้วมั นไม่จ�ำเป็นแล้วก็
จิตใต้ส�ำนึกหรืออะไรต่างๆนานามันควบคุมได้ด้วยตัวเราเอง ไม่ ต้อง
ใช้สิ่ งไร้สาระพวกนี้