Read me 32 - page 9

เป็นการทดลองว่าหนังสือหนาๆ จะมีคนอ่านจบไหมในหนึ่งเดือน แล้ วได้ข้ อพิสูจน์ว่า
ก็มี คนอ่านจริงๆ บางคนอ่านมาเกื อบทุกเรื่องของนักเขียนคนนั้ น อ่านจบแล้วยั งไปอ่านเล่ม
อื่ นอีกเพื ่อน�ำมาคุยด้วย มีข้อเด่ นคือจะเห็ นมุมมองความคิ ดจากนักอ่านตั วเป็นๆ บางครั้งเป็น
ข้ อสังเกตของเขา ซึ่งไม่มีในต� ำราไหนๆ ดีในแง่ที่มองเห็นอารมณ์มิ ติของการอ่ านที่มองไม่เห็น
ในบทวิ เคราะห์ทั่วไป ท�ำให้เรารู้สึกว่ าหนังสือเล่มหนึ่งส่งผลต่อความคิดหรือตั วบุคคลยังไงบ้าง
ในฐานะคนท�ำหนังสือ ได้ฟั งผู้อ่านถ่ายทอดความคิดเป็นสิ่งที่ น่าสนใจ หลายครั้งไม่ได้มีทฤษฎี
ซับซ้อน แต่เป็นเรื่องของความรู้สึกด้วยซ�้ำ
ถือเป็นเรื่องใหม่ เราพยายามท�ำความเข้าใจอยู่ คือเมื่อก่อนเราคิดว่าการเขียนต้องโดดเดี่ ยว
ปลี กวิเวก อยู่คนเดี ยว ไม่ต้องมีคนรู้จักเราก็ได้ อ่านแต่งานเรา แล้วตั วเราก็มีชีวิตส่วนตัวของ
เราไป แต่ปัจจุบั นเป็นลักษณะที่ต้องอยู่กับกระแส นักเขียนก็ต้องรักษาหรือบริหารความเป็น
นักเขียนของเขา แล้ วถามว่าโดยเป้าหมายมั นใช่ไหม เราก็ ตอบไม่ได้ ถ้ าการพบปะมันช่วยให้เขา
เข้ าใจบางอย่างมากขึ้นก็ดี แต่ ถ้าแค่ การท�ำตั วเองเป็นเซเลป ก็คงเป็นเรื่องให้ดูแคลนได้ เพราะ
เขาเองก็ไม่ได้เป็นดาราอะไร
ส�ำหรับเราน่ากลัวว่ านักเขียนต้องปรั บตัวก่อน เขาต้องรู้ว่านั กอ่านอ่านมากกว่าเขาแล้ว
ถ้ าไม่ขยันอ่านหรื อไม่ขวนขวายที่จะอ่านแบบที่ นักเขี ยนส่วนใหญ่ ก�ำลั งท� ำ เพราะไม่มีเวลา
ไม่แปลกเท่าไรที่วรรณกรรมไทยในหลายๆ ครั้งมีบทวิเคราะห์ออกมาว่างานเขียนของนักเขียน
ร่วมสมั ยไม่มีอะไรจะสื่อสารกับนักอ่ าน พอนักอ่านสามารถอ่านจนระดับฮาร์ดคอร์จนถึงระดับ
พวกงานวิชาการ แล้วมั นกลับกินใจเขามีบางอย่างกระทบใจเขาได้ ซึ่งตรงนี้ท�ำให้รู้สึกว่าถ้านักเขียน
เองยังไม่รู้ตัว ยังไม่ได้ คิดว่ าตัวเองอ่านน้ อยกว่านั กอ่าน ก็ต้องยอมรับว่ าเขาก็คงจะถูกดูแคลนไป
พอสมควรเหมือนกัน
อย่างวรรณกรรมไม่จ�ำกัดเองก็มีกิจกรรมอ่านและพูดถึงหนังสือร่วมกันอยู่บ่อยๆ
ท� ำไมถึงจัดกิจกรรม Reading group ขึ้นมา
การที่ นักเขียนต้องออกมาพบกับแฟนๆ เยอะขึ้น สะท้อนอะไรหรือเปล่า
นอกจากที่เห็นกลุ่ มคนอ่านรวมตัวกั นเพื่อพูดคุยกันตามที่สาธารณะมากขึ้น
ส�ำหรับตัวนักเขียนเองต้องปรับตัวเองด้วยไหม เพราะเดี๋ยวนี้จะมีงานสัมมนา
ที่นักเขียนต้องมาเป็นแขกรับเชิญหรื อวิทยากรอยู่บ่อยๆ
9