นิตยสาร ลายสาระ - page 59

58 –– LIE Issue
การได้เห็นคนชาติเดียวกั นโดนรุมกลั่นแกล้งต่อหน้ าต่อตา
บวกกับการพบอีกว่ าอาจารย์ผู้สอนไม่เคยใส่ ใจยื่นมื อเข้ าช่วย
มันท�ำให้ เจนไม่อาจทนกัดฟันสู้ เด็กสาวจึงยอมสละการศึ กษา
แล้วมุ่งหน้ามายั งหมู่บ้านแห่งใหม่ พร้อมกั บครอบครัว
ภายใต้ค�ำบอกเล่าอันพรั่ งพรูเกี่ยวกับแรงงานพม่าที่ พูดกัน
หนาหูเรื่องแง่ ลบในหมู่ของคนไทย ก็ ใช่ว่าจะมี แต่ สิ่งเลวร้าย
เท่านั้น เพราะ พระเธียต ชัยยาสุธิปาโร รองเจ้าอาวาดวัดป้ อม
วิเชี ยรโชติการาม ยังคงมองเห็นล�ำแสงแห่ งธรรมในตัวองคุลีมาล
“วัดนี้อยู่ ไม่ได้ถ้ าไม่มี พม่า” ค� ำตอบนี้ ถูกโปรยเป็นเสี ยง
เดียวกันจากหลายๆ ชีวิตในร่มผ้าเหลือง
เพราะไม่ว่าจะเป็นวันใดแรมไหนภาพแรงงานพม่านับร้อยชีวิต
หมอบกราบวางกระหม่อมลงแทบเท้าของผู้เป็นพระ หลังจาก
ท�ำบุญตั กบาตรในยามฟ้ารุ่ งสาง คือสิ่งคุ้นชินที่พบได้จากแรงงาน
พม่า หากแต่ ไม่เคยพบเห็ นในหมู่ คนไทย พระเธียตเล่ าว่า
“ถึงจะเป็นชาวพม่าแต่เขาก็ เป็นคนเหมื อนกัน ย่อมมีทั้งดีและไม่ดี
อาตมาพอจะมองเห็นความดีในตั วพวกเขาอยู่ บ้าง เช่ นไม่เคย
เกี่ยงว่าพระรู ปที่ก�ำลั งใส่บาตรให้นั้น จะเป็นเชื้อชาติใด ถ้าเขาเห็น
ว่าเป็นสิ่งที่นับถือของพระพุทธศาสนา เขาก็ศรัทธาเหมือนกันหมด”
เมื่อความอยากรู้ว่าเหตุใดชาวพม่าถึงเข้ามามีบทบาทและ
อิทธิ พลในจังหวัดสมุ ทรสาครแทนที่คนไทยผุ ดขึ้น ในช่ วงบ่าย
คล้อยผมจึงเดินทางไปยั งสถานที่แห่งหนึ่งที่เชื่ อว่าจะสามารถ
ตอบโจทย์ทุกกระทงได้ ดีไม่แพ้ที่ใด มันคือมูลนิธิส่งเสริมคุณภาพ
ชีวิตแรงงานข้ามชาติ หรือหน่ วยงาน LPN สถานประกอบการ
เอกชนรายหนึ่งที่ ก่อตั้ งขึ้นเพื่ อช่วยเหลือแรงงานข้ามชาติโดยตรง
นายสมเกียรติ ประเสริฐพลผู้ก่อตั้งมูลนิธิ LPNฉายชัดในค�ำถามว่า
“ด้วยเหตุที่แรงงานไทยเลือกงาน เลือกเงินเดื อน หนักนิด
เบาหน่อยก็ไม่สู้ ทางนายจ้างเจ้าของกิจการโรงงานต่างๆ จึงนิ ยม
ซื้อแรงกายจากพม่ามากกว่า ทั้งนี้เพราะทุนเดิมของพม่าคือเป็น
คนสู้ งาน ไม่เลือกที่นอน อยู ่ที่ไหนก็ได้ และที่ส�ำคัญค่าแรงถูก
ส่วนในเรื่องที่พม่าเข้ามาท�ำงานในประเทศไทยเพิ่ มจ�ำนวนเพราะ
จังหวัดสมุ ทรสาครเดิมเป็ นเมืองที่ต้องการแรงงานสูงอยู่ แล้ว
ยิ่งพอรัฐบาลประกาศเปิดประเทศ แรงงานก็ยิ่งแห่กันมาใหญ่”
บ้านสวย ตึ กสูง อาหารทะเลสด และชิ้ นส่วนแปรรูปต่างๆ
หากสืบย้อนลงไปถึงต้นตอกระบวนการผลิต สินค้าส่งออกเหล่ านี้
ล้วนผ่านกรรมวิ ธีของแรงงานพลัดถิ่นชาวพม่าทั้งสิ้น ถึงจะต้อง
แลกกับภาพความวุ่นวายที่เพิ่มขึ้ นและจ�ำนวนคนไทยในพื้นที่ที่
ลดลง ส�ำหรับผู้ก่อตั้งมู ลนิธิเพื่ อชาวพม่าแห่งนี้ แล้ว กลับเห็นชอบ
“เป็นเรื่องที่ต้องชั่งน�้ ำหนักกั นต่อไป ว่าจะขับไล่แรงงานพม่า
เหล่านั้ นออกนอกประเทศเพื่อให้คนไทยกลับเข้ามาอยู ่อาศัย
กันเหมือนเดิม หรือจะยอมเสียก� ำลังในการผลิตที่เรี ยกเงินเข้า
ประเทศปีละเป็ นพันล้าน เรื่องนี้ ต้องไปถามทางรัฐบาลเอาเอง
ถ้าส่วนตัวผม ผมคิดว่าตอนที่คนไทยอยู่ก็ไม่ได้สภาพดีไปกว่าที่
เป็นตอนนี้ เท่าไหร่ แถมยังไม่ ค่อยท�ำประโยชน์อะไร ถ้าเที ยบ
กันแล้ว ผมว่าแรงงานต่ างด้าวอาจดีกว่าด้วยซ�้ำ”
การฝื นทนฟังคนในชาติยกยอคนนอกชาติ แล้วหันมาติเตียน
คนชาติเดียวกัน อาจเป็นเรื่ องไม่หอมหวานส�ำหรับแก้วหู แต่หาก
เที ยบกั บความอยากรู ้ ในข้อมู ลที่ดู มีน�้ ำหนัก อุ ปสรรคเช่นนี้
ก็ไม่ยากเกินก้าวผ่าน
ผมหลับตาย้ อนนึกถึงค� ำถามในหัวใจขึ้นอี กข้อ ‘ที่บ้าน
เมืองต้องเป็นเช่นนี้ เพราะความไม่สามัคคีกั นใช่หรือเปล่ า?’
หลั งจากที่ ได้คลุ กคลี กับเมื องแห่ งนี้ มากว่ า 3 คืนเต็ ม
ผมได้เห็น ได้ยิน และได้ฟั งอะไรต่อมิอะไรมามากมาย
ผมเห็นคนในเมืองปะแป้งหน้าขาวเกือบทั้งจังหวัด เห็นคน
เหล่านั้นรวมตัวกันอยู่ในทุกพื้นที่ ทั้งบนหลังคารถ ห้างสรรพสินค้า
สถานบั นเทิง ไม่เว้นแม้แต่โรงพัก
ผมเห็นเจ้ าหน้าที่ต�ำรวจไม่กล้ าห้ามปรามกลุ่มแรงงานพม่า
ที่รุมท� ำร้ายร่างกายคนไทย
ผมเห็ นอดีตคนกวาดถนนนั่งคุ ยกับอดีตเจ้าของธุรกิจส่งออก
ร้อยล้านอย่างมี ความสุข
ผมเห็นคนไทยในชุมชนเล็ กๆ ร้องเพลงชาติได้เสียงดังกว่ า
คนในเมืองหลวงรวมกันทั้งจังหวั ด
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมกลั บไม่เคยได้เห็นเลยจากคนไทยทุกคนที่นี่
ก็คือ รอยยิ้มจากภายในดวงตา
อีกนานแค่ไหนพวกเขาจะกลับมาหัวเราะและยิ้มได้ดังเดิม?
อีกนานแค่ไหนพวกเขาทุกคนจะละลายความหมองหม่นออกจาก
ดวงตา (?) อีกนานแค่ไหนที่ค�ำสนทนาของทุกคนในเมื องจะไม่มี
แต่ค�ำว่า (?&%%^^) (ยร๒๒๓@!) และ (++/๓฿฿:;) แล้วอีก
นานไหม ที่เจ้ าเด็กตัวกระเปี๊ยกและทุกชีวิตในชุมชนไทยสาคร
จะได้ ออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ โดยไม่ ต้องหลบซ่ อนในบ้านเกิ ด
ของตัวเอง... นานไหมที่ภาพภาพนี้จะไม่มีแค่ในความฝัน