นิตยสาร ลายสาระ - page 55

54 –– LIE Issue
“ที่บ้านผมท� ำงานได้วันละร้อยเดียว ไม่เหมือนที่นี่ได้วันละตั้ ง
สามร้อย เดินทางมาก็ง่าย เพื่อนก็เยอะ ผมอยู่ที่นี่ก็เหมือนอยู่บ้าน”
แม้ว่าภาษาและพรมแดนจะเป็นตัวแบ่งแยกระหว่างชนชั้น
และชนชาติให้ชาวพม่าถู กมองถากถางในแง่ลบ แต่หากเปรียบ
เทียบกับโอกาสท�ำกินที่ดีกว่าซึ่ งก�ำลังรอคอยอยู่ ที่ประเทศไทย
หอกคมที่ต้องเหยียบก็ไม่ ต่างอะไรกับหมุดเย็บผ้า จึ งพบว่าใน
ช่วงสองสามปี มานี้ แรงงานพม่ าที่เข้ามาค้ าแรงกายในจังหวัด
สมุทรสาครเพิ่มจ� ำนวนขึ้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดนิ่งหรือลดลง
ในกรณีที่มีจ� ำนวนชาวพม่าเพิ่มมากขึ้น ดาบต�ำรวจวัลลภ
ใจหาญ ผู้บังคั บหมู่งานป้ องกันปราบปราม สถานี ต�ำรวจภู ธร
สมุทรสาคร กล่าวว่า
“ตอนนี้จังหวัดสมุทรสาครมีคดีอาชญากรรมพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
โดยสาเหตุหลักมาจากแรงงานพม่า เพราะคนเหล่านี้เข้ามาท�ำงาน
ด้วยการลักลอบเข้าเมืองผิดกฎหมาย มีอยู ่เพียงไม่ ถึงสองแสน
คนจากจ�ำนวนทั้งหมดหกแสนคนเท่านั้นที่ ขึ้นทะเบี ยน ทร.38/1
(ทะเบียนอนุญาตเข้ าอาศัยภายในราชอาณาจักรไทย) ท�ำให้
ทางเจ้าหน้าที่ต�ำรวจตามจั บกุมตัวได้ยากมากหากก่ อคดีความ
เนื่องจากเป็นบุคคลนอกกฎหมายไม่มี เอกสารระบุที่ อยู่ ไม่มีชื่ อ
และนามสกุลก�ำกับ ผมประจ�ำต�ำแหน่งอยู่ในมหาชัยมาเกือบ
30 ปี เพิ่งมีสองสามปี นี้แหละที่ตัวเลขคดีปล้น จี้ ฆ่า และค้ายา
เสพติดพุ่ งสูง เฉลี่ยวันละตกแปดสิบคดี”
หนังสือพิมพ์สมุทรสาครทูเดย์ ฉบับประจ�ำวันที่ 25 สิงหาคม
2555
ไม่ว่าสื่อบนหนังสือพิมพ์ทุกฉบับจะประโคมเขียนไว้อย่ างไร
ผมไม่ใส่ใจ ผมตัดสินใจเดินทางสู่เมืองเมืองหนึ่งซึ่งผู้คนเรียกขาน
มันว่า เมียนมาร์ ทาวน์ โดยไม่ พกอาวุธใดไปเพื่ อป้องกั นตัว
มีเพียงเงินติ ดไม่ถึงสองพันบาท มี เสื้อผ้าอีกเพียงสองสามชุด
และมีสมุดปกอ่อนกับปากกาน�้ำเงินลูกลื่นอีกสองด้ามแค่นั้นจริ งๆ
ในวันแรกที่มาถึง ปฏิ เสธไม่ได้เลยว่า ประโยคบอกเล่าที่ผู้คน
รอบข้างเคยกล่าวต่อผมก่อนหน้าออกเดินทางว่าที่ที่ผมก�ำลังจะไป
กลายเป็นดิ นแดนใหม่ ของแรงงานอพยพชาวพม่าไปแล้ว
มันกลายเป็นเมืองที่สกปรก โจรเยอะ น่าหวาดกลัว หวาดระแวง
จนไม่มีคนไทยคนใดอยากอาศัยอยู ่ ซึ่งผมก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ
ว่าค�ำเตือนเหล่านั้นจะไม่เป็ นความจริง เพียงแต่มันกลับไม่จริง
ไปเสียทั้งหมด
หลังจากที่ได้ คลุกคลีอยู ่สองคื นในอ�ำเภอมหาชัย จั งหวัด
สมุทรสาคร เมืองที่ทางรัฐบาลไทยประกาศให้ เป็นเมืองของ
ประชากรแรงงานข้ามชาติเมื่ อสองเดือนก่ อน ผมก็ได้ พบกับ
ความจริงอันน่าเศร้าและแสนประทับใจในคราวเดียวกัน เรื่องนี้
คนภายนอกอาจจะไม่ เคยรู้ ไม่เคยเห็ น หรืออาจจะไม่เคยได้ยิน
มาเลยด้วยซ�้ำ มันเป็นเรื่องราวของคนไทยกลุ่มสุดท้ายในจังหวัด
สมุทรสาครที่ยังคงยืนหยัดตั้งรกรากอยู่ท่ามกลางวงล้อมคนต่าง
ถิ่นรวมอยู่ในชุ มชนแห่งหนึ่งที่ ชื่อ ‘ชุมชนไทยสาคร’
คนแปลกหน้าในบ้านของตัวเอง
เวลาเพิ่งจะล่ วงเข้าสี่ทุ่มยี่สิบแปดนาที แต่ถนนสายหลักที่คน
ท้องถิ่นใช้สัญจรทุ กวันเส้นนี้กลับแลดูว่างเปล่ า นานๆ ทีจะมีรถ
บรรทุ กอาหารทะเลสดสั กคั นแล่ นผ่านมาด้ วยความเร็ วสูง
ก่อนจะหายลับไปในเงามืดมิดของต้นไม้ใหญ่ริมทาง ทิ้ งให้กลิ่ น
สาบคาวปลาลอยโชยคละคลุ ้ งอยู่ท่ ามกลางความเงียบงั น
สภาพอากาศเย็นยะเยื อกของลมทะเลที่ พั ดมาจากทิศใต้ ให้
ความรู้สึกอ้างว้างอยู่ ลึกๆ มีเพียงแสงไฟของหลอดนีออนจาก
เสาไฟฟ้าต้ นเดียวที่ฉายให้เห็นบ้านคอนกรีตประมาณหนึ่งร้อย
ครั วเรือนซ่อนปลายทาง หมู่ บ้านแห่งนั้ นโอบล้อมด้วยแนวลวด
หนาม มีเสาธงชาติไทยผื นหนึ่งปักอยู่บริเวณปากทางเข้าให้เห็น
เลื อนๆ เป็นสัญลักษณ์ให้รู้ว่า ณ ที่ตรงนี้ ยังมี คนไทยอาศัยอยู่
ชายฉกรรจ์ ร่ างบึกบึ นกว่าหกคน กระชั บอาวุธปื นกลยาว
ขนาด 16 มม. ไว้แนบอก สายตาคมกริบทุกคู่ ทอดยาวไปยังถนน
ทางเข้าหมู่บ้ านอย่างระแวดระวัง เนื่ องจากความปลอดภัยของ
ทุกคนในหมู่บ้านอยู่ในก�ำมือของพวกเขา
พี่ สมศักดิ์ ชัยวิ เศษ วัย 38 ปี อดีตดาบต�ำรวจผู้บังคับหมู่ งาน
ป้องกั นปราบปราม สภ.เมืองสมุ ทรสาคร ต้องผั นตั วมาเป็น
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยประจ� ำหมู่บ้ านที่ทุกคนต่ างเคารพ
นับถือยิ่ง เขาเล่าว่าสาเหตุที่ยอมสละต�ำแหน่งทางราชการมาเป็น
ยามเฝ้าหมู่บ้าน เริ่ มต้นขึ้นจากเหตุ ผลเพียงข้อเดี ยวคือ เวทนา
“ตั้ งแต่ที่ทางรัฐบาลประกาศเปิดประเทศรับแรงงานต่างด้าว
เข้ ามาท�ำงานเพิ่มขึ้น จังหวัดสมุทรสาครก็เปลี่ยนไป มี แรงงาน
จากประเทศเพื่ อนบ้านหลั่งไหลเข้ามากันเยอะ ทั้งลาว กัมพูชา
ที่เยอะที่สุดเห็ นจะเป็นพม่ า เพราะค่าแรงในไทยกับพม่ายั งต่างกัน
หลายเท่ า พอมาอยู่ กันเยอะเข้ากว่าแต่ก่ อน จากเดิมที่ มี แค่
หกแสนคนก็ เพิ่มขึ้นเกื อบสองล้ านคน แล้วยั งไงล่ ะ ปั ญหา
ขอแชร์ พื้ นที่อาศัย ขอแชร์ พื้นที่ ท�ำกิน มั นก็ตามมา ช่วงแรกๆ
คนต่างด้าวก็อยู่ร่ วมกับคนไทยได้นะ ไม่ มีปัญหา กลัวเราเกรงใจ
เราด้วยซ�้ำ เพราะยังร�ำลึกอยู่ไง ว่ามาขอท�ำมาหากิ นในบ้านเขา”
คงเป็ นเรื่องธรรมดาที่การมี สถานะเป็นผู ้ขออาศัยค�้ ำคอ
จะท�ำให้ความรู้สึกย�ำเกรงและความรู้สึกเป็ นรองติดอยู่ภายในอก
แต่หากคราใดที่พบว่ าจ�ำนวนของผู้ตามมีมากกว่าผู้น�ำ ฝูงหมาป่า