MARSHAL - page 39

39
เองไม่ มีโอกาสได้เข้ามาเห็น และไม่ มีโอกาสได้ตอบโต้ หรือแก้ต่าง
ใดๆ ให้ตัวเองทั้งสิ้น --ราวกับเรื่องตลกร้ายที่ข�ำไม่ออก สิ่งที่เมธาวี
ต้องรับมือไม่ต่างจากการถูกใครบางคนจับไปมัดมือมัดเท้าประจาน
กลางแจ้ง แล้วให้ทุ กคนปาหินใส่
เพราะอะไรและท�ำไม ความเกลียดชังที่มีต่อเมธาวีถึงถูก
ปลดปล่อยออกมาในลักษณะนี้
เมื่อมองย้อนไปในเรื่องจะพบว่า ภาพยนตร์ได้แสดงให้เรา
เห็นมุมมองของเมธาวี ว่าเธอได้ตัดสินใจท�ำอะไรหลายๆ อย่างไป
ด้วยความไม่ เต็มใจอาจจะเพราะถูกบังคั บหรืออะไรก็ตามแต่ ท้าย
สุดแล้วการกระท�ำเหล่ านั้นล้วนถู กผู้ คนรอบข้างตั ดสินว่าเป็นสิ่งที่
เมธาวีปรารถนา เหตุการณ์อย่างการโดนอาจารย์บังคั บให้เป็นนาง
นพมาศของโรงเรียนทั้งที่เธอไม่อยากเป็นและไม่ได้ สมัคร หรือการ
ที่ เธอปฏิเสธผู้ชายทุกคนที่เข้ามาด้วยการยิ้มให้น่าจะเป็นตัวอย่ างที่
ชัดเจนที่สุด สิ่งเหล่านี้เองที่ท�ำให้ใครหลายคนมองว่ าเธอท�ำตัวเป็น
อภิสิทธิ์ชน และตีความไปต่างๆ นานา
ในโลกเสมือนจริงหรือโลกของโซเชียลเน็ตเวิร์ก มีก�ำแพง
บางๆ ก�ำแพงหนึ่งที่คอยกั้นเราเอาไว้จากแรงปะทะต่างๆ ที่มองไม่
เห็น ก�ำแพงนี้เรียกว่า ‘ความนิรนาม’ เมื่อมีความนิ รนาม คนเราก็จะ
มีความกล้ าและรู้สึกเสมือนว่าตนมีอ�ำนาจในมือมากกว่ าเมื่อตอนที่
อยู ่ในโลกแห่งความเป็ นจริง ความนิรนามกระตุ้นให้เราท�ำอะไร
หลายๆ อย่างที่เราไม่กล้าแม้แต่จะคิดในชีวิตจริ ง
‘มั่นใจว่าคนไทยเกินหนึ่งล้านคนเกลี ยดเมธาวี’ คือตัวอย่าง
ที่ ชัดเจนที่สุดของอ� ำนาจแห่งความนิรนามที่ ว่านี้
ตลกร้ายอีกอย่างคือการที่เหล่ านักเลงคีย์บอร์ดในโลก
เสมือนจริงแห่ งนี้ ล้วนแล้ วแต่ไม่ใช่บุ คคลที่รู้จักเมธาวี อย่างแท้จริ ง
ทว่ าเป็นเพียงผู้ถือหลั กทฤษฎี ‘เขาว่ามาว่า’ แล้วน�ำมาผสมโรงกับ
การ ‘คิด แต่งเติม’ ของตนเอง พอได้หลักสมมติฐานฝ่ายเดียวก็พา
ส่งต่อกันไปมาเป็นโยงใย จนในที่สุดเรื่องราวของเมธาวีก็ได้ รับการ
แพร่กระจายไปอย่ างรวดเร็ว ไม่ต่างจากไวรัสที่แทรกซึมเข้าไปยั ง
ทุ กอณูความรู้สึกของผู้เสพโซเชียลเน็ตเวิร์ก ความเกลี ยดชังเมธาวี
“กึ่งส� ำเร็จรูป” นี้ ก็ไม่ต่างอะไรจากการอุ ปาทานหมู่ ที่เมื่อมีผู้ยก
เรื่ องราวอุปโลกน์ขึ้นมาสักเรื่องหนึ่ง ทุกคนก็พร้อมใจกันเชื่ อและ
ส่งต่อเรื่องราวนั้นอย่างบ้าคลั่ง ...โดยไม่ แม้แต่จะคิดตั้งค�ำถาม ไม่
แม้แต่จะสงสัยเสียด้วยซ�้ำ
“มึงๆ เห็นไหม ในเพจเขาบอกเมธาวีแม่งแรดว่ะ เห็นว่ า
อ่ อยผู้ชายไปทั่ว”
“เออ กูว่าแม่งต้องแรดแน่ ๆ ไม่งั้นคนเขาไม่ เอามาพูดกัน
ยังงี้หรอก”
“เฮ้ย แต่จริงๆ เขาอาจจะเป็ นคนดีก็ได้นะมึง”
“มึงนี่โดนจูงจมูกง่ ายจริง แค่ มันแอ๊บท� ำเป็นคนดีก็เชื่อละ ดู
สิใครๆ รู้กันหมดแหละว่ามันน่ะแรด”
“นั่นสิเนอะ คงเป็ นอย่างที่มึงพูดจริงๆ แหละ”
..
เมธาวี สุวิชากรกุล เป็นเพียงหนึ่งในเหยื่อจากอ�ำนาจแห่ง
ความนิรนามบนโลกเสมือนจริงนี้
ถ้าตราบใดที่ค�ำลวงยังน่าฟังกว่าความจริง
ทุกๆ คนก็คงพร้อมใจกันเสพความลวงที่หอมหวาน และ
ผลักไสความจริงที่เกิดขึ้นให้ไกลจากการรั บรู้ของตนมากที่สุด
เมธาวีผู้น่าสงสาร เธอจะรู้ ไหม?
ว่าเธอคือคนอีกมากมายเหลือเกินในสังคมแห่ งนี้
เมธาวีผู้น่าสงสาร เธอจะรู้ไหม?
ว่าท้ายที่สุดแล้ว
ฉันเองก็อาจจะไม่ต่างอะไรจากเธอเลย