MARSHAL - page 31

31
“ขอโทษด้วยค่ะ คิ ดว่าครูกลับกันหมดแล้ว” แม่บ้านอธิบาย
เธอชูกุญแจห้องเรียนทั้งหมดให้ผมดู เพื่อบอกว่าเธอก�ำลั งเดินไล่ ปิด
ประตูห้องเรียน
“ไม่เป็นไรครั บ ผมก�ำลั งจะกลับพอดี” ผมบอกก่อนจะเดิน
ออกมาจากห้องพักครู ตั้งแต่ผมเป็นครูอยู ่ที่นี่ผมยังไม่เคยกลับบ้ านค�่ำ
ขนาดนี้เลย โรงเรี ยนนี้เป็นโรงเรียนของมูลนิธิส�ำหรับเด็กที่พ่อแม่มีเงิน
เดือนน้อยไม่สามารถส่งลู กเรียนได้ เด็กที่ มาเรียนไม่ต้องจ่ ายค่าเทอม
และครูที่ มาสอนก็ไม่ได้รับเงินเดื อน เราเรียกตัวเองว่า ‘ครูอาสา’ ผม
จะมาท�ำงานเป็นครูอาสาเฉพาะวันจันทร์ และวันเสาร์ เพราะผมมีเวลา
ว่างเพียงสองวั น มีหลายคนถามผมว่าผมจะมาท�ำงานที่ ไม่ได้รับค่า
ตอบแทนท�ำไม ผมว่าบางทีค่าตอบแทนที่เราได้ไม่จ�ำเป็นจะต้องเป็นเงิน
แต่อาจเป็นสิ่งที่มีค่ามากกว่านั้นก็ได้
ขณะที่ผมก�ำลังเดินไปยั งประตูโรงเรียน กลิ่นดินหลังฝนตกที่
ท�ำให้ผมรู้สึกสดชื่น ลมหนาวยามเย็นพัดผ่านท�ำให้สามารถหายใจได้
เต็มปอด แต่บางครั้งกลับท� ำให้รู้สึกเหงาและว้าเหว่ บริเวณโรงเรียน
เงียบสงั ด ไม่เหมื อนกับตอนกลางวันที่มี เสียงเด็ กพูดคุยกั นอย่าง
สนุกสนาน ผมเดิ นมาถึงลานกว้างซึ่งท�ำให้หวนคิดถึงชีวิ ตวัยเด็กขึ้นมา
อีกครั้ง วันแรกของการมาโรงเรียน เมื่อผมเจอเพื่อนใหม่ ผมมือสั่น ตัว
สั่นไปหมด จนเพื่อนๆ คิดว่าผมเป็ นบ้า ดีที่มีเพื่อนคนหนึ่งกล้าเดินเข้า
มาคุยด้วย ไม่อย่างนั้ นผมคงกลายเป็นเด็ กที่ไม่มีเพื่อนคบ
ตอนนี้นักเรียน ผู้ปกครอง รวมถึงครู อาสาก็กลับบ้านกันหมด
แล้ว ท�ำให้ผมยืนอยู่ คนเดียวในบริเวณนั้ น..
หรื ออาจไม่ใช่ผมคนเดียว..
ผมเพิ่งสังเกตเห็ นว่ามีผู้หญิงอีกคนที่ยังยื นอยู่ตรงใต้ต้นไม้ เธอ
มองบรรยากาศรอบๆ ด้วยความเงียบงัน ผมเดิ นเข้าไปหาเธอ เพื่อจะ
ถามว่าเธอมารอใครอยู่หรือเปล่า เพราะคงไม่เหลื อเด็กหรือแม้แต่ครู
อาสาในโรงเรียนนี้อีกแล้ว
“เอ่อ...คุณรอใครอยู่หรือเปล่าครับ?” ผมถามออกไป เธอหัน
หน้ามามองผมก่อนจะตอบค�ำถาม
“ค่ะ” ค� ำที่เธอตอบกลับมาท�ำให้ผมไม่รู้จะพู ดอะไรต่อ ผมสงสัย
ว่าเธอก�ำลังรอใครในเมื่อตอนนี้ เหลือแค่ผม เธอ และแม่บ้ าน ผมเดิน
เข้าไปใกล้จนเห็นใบหน้าของเธอ เธอเป็ นผู้หญิงที่อายุน่าจะประมาณ
สามสิบปลายๆ หรืออาจน้อยกว่ านั้น ผมสีด�ำยาว ผิวสีขาวซีด ผมไม่
เคยรู้จักเธอมาก่ อน เพราะฉะนั้นเธอคงไม่ได้มารอผม เธออาจมารอ
แม่บ้าน แต่ที่ผมเคยได้ยินมา รู้สึกว่าแม่บ้านไม่มีญาติ ที่ไหน และมักอยู่
ตัวคนเดียวเสมอ
“ผมว่าคนที่คุณรอเขาอาจจะกลับไปแล้วก็ได้นะครับ”
“ไม่ หรอกค่ะ” เธอยืนยันก่อนจะมองบรรยากาศรอบๆ บริเวณ
โรงเรียนอีกครั้ง เหมือนก� ำลังตามหาอะไรอยู่ และนั่นท�ำให้ผมเริ่มรู้ สึก
ขนลุก...
ผู้หญิงผิวขาวซีด ก�ำลังยื นอยู่คนเดียวใต้ต้นไม้ พร้อมกับบอก
บรรยากาศรอบๆ โดยไม่ได้พูดอะไร มันดูไม่ใช่เรื่องปกตินั กที่จะเจอ
เหตุการณ์แบบนี้
แต่ เดี๋ยว..!
ผมว่าผมเคยเห็ นเธอมาก่อน ถ้าจ�ำไม่ผิดผมเคยเห็นเธอยืนอยู่
ที่หน้าประตูโรงเรียนเหมื อนรออะไรสักอย่าง ตอนแรกผมคิ ดว่าเธอเป็น
ผู้ปกครอง แต่พอผมก�ำลังจะเดินเข้าไปถามว่ามารับเด็กคนไหน จู ่ ๆเธอ
ก็เดินจากไป โดยไม่ได้ พาเด็กคนไหนออกไปด้วย ผมว่าเธออาจเสียสติ
“ปัง!” ประตูถูกปิดอย่างแรงจนเกิดเสี ยงดัง ผมอดรู้สึกผวาไม่
ได้ เพราะเสียงนั้นเหมือนเกิดขึ้นใกล้ๆแถวนี้ ผมพยายามมองหาต้น
เสียง และแล้วผมก็เห็นประตูที่ คาดว่าเป็นตั วต้นเหตุ มันอยู ่ใกล้ลาน
กว้างมากที่สุด ผมเดินไปยังห้องเรียนนั้น ภายในห้ องเรียนไม่ มีอะไร
ผิดปกติ มั นเป็นแค่ ห้องว่างๆ ที่มีโต๊ะไม่กี่ตัว นาฬิ กาที่แขวนอยู่บนฝา
ผนัง และรูปตัวตลกที่ก�ำลังแสยะยิ้มถูกติดอยู่ด้านล่างของนาฬิกา ผมจะ
ไม่รู้สึกกลัวเลย ถ้ าหากข้างๆ ตัวตลกไม่มีค�ำว่า ‘I’m waiting for you’
ผมไม่รู้ว่ าใครเป็นคนเขียนค�ำนั้น ตัวอักษรที่ถูกเขียนด้วยสีเทียนสี แดง
อาจเป็นของนักเรียนในห้องก็ได้ หรื ออาจไม่ใช่สิ่งที่ผมคิด
ผมรีบลงกลอน แล้วปิดประตู ผมพยายามหมุนที่ ลูกบิดอีกครั้ง
เพื่อยืนยันว่าผมล็ อกมันแล้ ว หลังจากที่ผมท� ำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย
ผมก็หั นกลับมายังลานกว้างอีกครั้ง แต่... ผู้หญิงคนนั้นได้หายตั วไปแล้ว
หัวใจของผมเต้นแรงขึ้น หายใจหอบถี่ เธอหายไปได้อย่างไร ค�ำถามที่
ผมไม่สามารถหาค�ำตอบได้ เธออาจจะเดินไปที่อื่นก็ได้... แต่เธอจะเดิ น
เล่นรอบโรงเรียนเพื่ออะไร ถ้าไม่ ใช่เพราะว่า..เธอตายอยู่ที่นี่
“พรึ่ บ!” จู่ๆ ไฟก็ ดับทั้งโรงเรียน ผมว่าครั้งนี้มันไม่ใช่ความผิด
ของแม่บ้านแล้ว ผมวิ่งไปยังประตูทางออกของโรงเรียน เวลาหนึ่ งทุ่ม
ความสว่างของหลอดไฟไม่ได้มีผลต่อการมองเห็ นสักเท่าไหร่ ผมพอ
มองเห็นว่าอะไรเป็นอะไร แต่ต้องอยู่ในระยะใกล้พอสมควร ท�ำให้รู้ว่า
ควรวิ่งไปทางไหน ตอนนี้ผมไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นแล้ว ไม่ ว่าเธอจะอยู่
ที่ไหนหรือท�ำอะไรอยู่ มั นคงไม่เกี่ยวกับผม เพราะเธอคงดูแลตัวเองได้
ผมไม่ได้ ยินเสียงกรี ดร้อง หรือเสียงอะไรที่ แสดงความตกใจของผู้ หญิง
เวลาต้องอยู่ในความมืดคนเดียว เธอคงเป็นพวกชอบอยู่ในความมืด
หรือไม่ก็เป็นคนท�ำเรื่องพวกนี้
ขณะที่ผมก� ำลังวิ่ งอยู่นั้น ผมก็ รู้สึกเหมือนมี คนจ้องมองจาก
ทางด้านหลัง
“รีบไปไหนเหรอคะ?” เสียงของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้ น มันเป็น
เสียงเรียบๆ ที่บ่งบอกว่าเธอไม่ได้มีความกลัวแม้แต่น้อยที่ต้องอยู่ใน
ความมืด และไม่ได้ตกใจที่จู่ๆไฟก็ดับ ใจผมตอนนี้วิ่งไปถึงประตูเป็น
ที่เรียบร้อย แต่ขาของผมกลับก้าวไม่ ออก ร่างกายผมกลายเป็ นรูปปั้น
ที่ไม่สามารถขยับไปไหนมาไหนได้เลย
ที ่ นี่เงียบ... จนได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้หญิงคนนั้น เธอเดินตรงเข้า
มาหาผมช้าๆ ราวกับไม่ได้เร่งรีบอะไร อากาศที่หนาวเย็นกลับท�ำให้ผม
เหงื่อแตกพลั่ก ตั วสั่นเหมือนวันแรกของการมาโรงเรียน
“ผมไม่ รู้ว่าคุณต้องการอะไร แต่ถ้าคุณเป็ นดวงวิญญาณ คุณ
ควรอยู่ในที่ของคุ ณ” ผมพูดออกไปตรงๆ เพราะมันอาจท�ำให้เธอ
เปลี่ยนใจไม่ท�ำร้ายผม ตอนนี้ผมแทบจะควบคุมสติตัวเองไม่อยู่
แต่แล้ว...จู่ ๆ ไฟก็ติด ท� ำให้ผมเห็นว่ าใบหน้าของเธออยู่ห่าง