MARSHAL - page 30

30
โดย วิภาวี พิเชฐกุล
คนที่ (อาจ) เคยรู้จัก
ช่วงกลางเดื อนมิถุ นายน สายฝนโปรยปราย
ลงสู่พื้นดินวันแล้ววันเล่า พื้ นถนน หรือแม้แต่ทางเดิน
เต็มไปด้วยแอ่งน�้ำฝนที่ เจิ่งนอง ต้นไม้เอนตัวไปมาเพราะ
โดนแรงลมโถมพัดกระหน�่ ำ ผู้คนบนท้ องถนนต่าง
วิ่งหาที่หลบฝนกันอย่างชุลมุน แน่นอน..ไม่มีใครชอบ
ฝนเพราะมันทั้งชื้ นแฉะ แถมยังเป็นสาเหตุให้การจราจร
ติดขั ด ดินก็กลายเป็ นโคลนที่ เมื่อโดนเหยียบจะติ ด
รองเท้าไปจนกว่าคุณจะล้างมันออก
เวลาหนึ่งทุ่ม..
ผมยังคงนั่งตรวจการบ้านของนั กเรียนในห้อง
พักครู ถึงแม้ครูท่ านอื่นจะกลับกันหมดแล้วก็ตาม ผม
มองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้ฝนเริ่มซาลง หลังจาก
เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ถึ งเวลาที่ผมควรจะกลั บ
บ้าน ผมหยิ บการบ้านที่ผมเพิ่ งตรวจเสร็จวางไว้บน
กองสมุดที่บนหน้าปกเขียนว่า ‘วิชาคณิตศาสตร์’ ก่อน
จะสะพายกระเป๋าสีด�ำเตรียมกลั บบ้าน แต่แล้วจู่ ๆ ไฟ
ในห้องพักครูก็ดับพรึ่บ
“เฮ้ย!” ผมอุทานเสียงดังจนเหมือนตะโกน แต่
ก่อนที่สมองผมจะประมวลได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไฟก็กลั บ
มาสว่างอีกครั้ง พร้อมกั บมีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งยื น
อยู่ตรงหน้าประตู