ผนังสือ - page 25

เมื่ อครั้งก่อน เจ้าปฏิบั ติหน้าที่เยี่ยงชายชาติทหารผู้หนึ่ง
คุ้มครองผู้บั งคับบั ญชา ปกป้องผู้บริสุทธิ์และคนบาป
แม้ยามกระสุนนับพัน กองรบนับร้อยดาหน้าบุกเข้ามา
เจ้ายืนหยัดไม่ แม้ขยับฐานมั่นคงอย่างทหารกล้า
จนเมื่อเวลาแห่งการสูญเสียสิ้นสุดลง
ข้าได้รับเหรียญยกย่อง งานเลี้ ยงสังสรรค์และเสียงร้องสรรเสริญ
เพราะเพียงรอดชีวิต หลบอยู่ เบื้องหลังเจ้าอย่างผู้ขลาดเขลา
แม้เพื่อนนักรบผู้สิ้นชีพยังมีผืนผ้าคลุมโลงไม้ แสดงซึ่งเกียรติยศ
หยาดนํ้าตาหลั่งเพื่อระลึกถึงครั้งเขายังมีชีวิต
แต่เจ้าผู้ ยืนหยั ด ดำ�รงอยู่ด้วยจุ ดประสงค์สิ่งเดียว
ได้รับเพียงร่องรอยปรักหักพั งแตกร้าวบนก้อนศิ ลาแลง
เศษเนื้อหนังสีปูนถูกฉีกกระชากขาดวิ่น
บาดแผลนั้นอาจรักษาให้หายหากเยียวยาเพียงนอกกาย
แต่ใครไหนเลยจะเหลียวแลกำ�แพงผุพั ง
ผู้คนปรากฏตัวต่อหน้าเพื่ อพินิ จรอยแผลนั้น ราวงานศิลปะ
หาใช่เพื่อปลอบโยน หรื อกู่ร้องขอบคุณสิ่งที่เจ้าได้กระทำ�ลงไป
กลับใช้เจ้าเป็นเครื่องเตือนความโสมม ของพวกเราเอง
พวกเขาผลาญเวลาเพื่อพิจารณา ความเจ็ บปวด
ขณะที่เจ้านิ่งเงียบ เดี ยวดาย
ด้วยข้าเป็นเพียงรั้วเก่าผุพัง ด้ อยค่า
บั งเอิญรอดชีวิต เพราะได้เจ้าช่ วยรับกระสุ น
แม้เจ้าไม่เอ่ยวาจา แต่ ช่วงเวลาหลังสงคราม
หากไร้เพื่อน ย่อมทุกข์ ทนกว่าพิษแผลจากอาวุธใดใด
เพื่อนเอย กระนั้นเพราะความชรา ข้าทำ�ได้เพี ยงมาเยี่ยมเยียนบ้างเป็นครั้ งคราว
ฝากฝัง แสงแดด สายลม หมู่ ไม้ มาพูดคุย หวังให้เจ้าได้คลายเหงา
เพียงเท่ านั้น