นิตยสาร ปลาทอง กระบองเพชร และพจนานุกรม - page 28

27
ตั้งแต่ผมย้ายมาอยู ่ที่นี่ก็ ไม่มีเพื่อนสักคน มี เพียงยายที่คอยเล่ นเป็นเพื่อน
จะมีพี่ ๆ ละแวกบ้านอีกสองสามคนที่คอยแวะเวียนมาเล่นด้วยบ้างเฉพาะวันเสาร์
อาทิตย์ เพราะพี่ ๆ ก�ำลังเรียนอยู่โรงเรียนในตัวจังหวัด จะกลั บมาบ้านก็เป็ นช่วง
วันหยุดสุ ดสัปดาห์อย่างวันนี้
“ตะวันๆ เข้าบ้านลูก เดี๋ยวก็เป็ นไข้ไม่สบายเอาหรอก” เสียงยายดั งแว่วแข่ง
กับสายฝนที่ กระหน�่ำตกลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหย่อน ผมไม่ได้สนใจ
เสียงยายร้องเรี ยกเลยแม้ แต่น้อย กลับวิ่ งเล่นอาบน�้ำฝนด้วยตั วเปลือยเปล่ า
ล่อนจ้อนกับกลุ่มพี่ๆ ละแวกบ้ านอีกสองสามคนอย่างสนุกสนาน เพราะนานๆ ที
ผมถึงจะมีเพื่อน
“ไอ้ตะวั น ยายบอกให้เข้าบ้ าน” เสียงตะโกนร้ องเรียกมาอีกครั้ ง แต่ครั้งนี้
ไม่ได้มีแต่เสียงที่น�ำหน้ามาก่ อนเท่านั้น แต่ภาพที่เห็นคือ ภาพหญิงวั ยชรารูปร่าง
อ้วนท้วน ผิ วหนังเหี่ยวย่ นไปตามอายุ หลังงอเล็กน้ อย สีผมเปลี่ ยนจากสีด�ำเงา
กลายมาเป็นสี ขาว นุ่งผ้าซิ่นเสื้อคอกระเช้า ก�ำลังยืนถื อไม้เรียวพลางชี้ มาทางผม
นั่นเป็นสัญญาณเตือนที่ผมรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากไม่ท�ำตาม
ผมยังคงวิ่งเล่นตากน�้ ำฝนเช่นเดิม โดยไม่สนใจเสียงเรียกแม้แต่ น้อย ท�ำให้
ไม้เรียวในมื อของยายฟาดลงกลางหลังของผม ผมรู ้สึ กเจ็บปวดจนผมร้องลั่น
ออกมาและวิ่งเข้าไปแอบสะอื้นไห้ ในห้องน�้ ำ “ตะวั นเกลียดยาย ฮือๆ” ผมร้อง
ตะโกนด้วยความโกรธที่ยายไม่ชอบให้เล่นน�้ ำฝนทั้งๆ ที่ก็ รู้ว่าผมชอบเล่นมาก
ขนาดไหน ยายมาเคาะประตูห้องน�้ำเรียกให้ผมออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่หลายครั้ง
แต่ผมก็ไม่ยอมเปิด และยังคงตะโกนค�ำว่า “ตะวั นเกลียดยาย” อยู่เช่นเดิม
ยายร้องไห้ด้วยเสี ยงสะอื้นพร้อมบอกเหตุผลที่ไม่ ให้เล่นน�้ ำฝน “ยายกลัว
ตะวันไม่สบายไงลูก ถ้าตะวันไม่สบายไปยายจะท�ำยังไง น้านวลก็ไม่ อยู่บ้านด้วย
ฮือๆ” เสียงยายร้องไห้อยู่หน้าประตู ห้องน�้ำ ผมจึงตัดสินใจเปิดประตู วิ่งมากอด
ยาย “ยายรักตะวันนะลู ก อย่าเกลียดยายเลย” ยายพูดพลางเอามือลู บหัวผม
พร้อมทั้งน�้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่ หยุด “ฮือ ฮือ ตะวันก็ รักยายครั บ” ผมกับยาย