Read me 23 - page 15

15
ลุยเวียดนาม สาม weird girl
เรื่อง : จารุ วรรณ ชื่นชูศรี / ภาพ : ชลธาร นราตรี 3.
“หากการเดินทางในครั้งนี้จะบอกอะไรเรา
มั นคงบอกว่า เงินไม่ใช่พระเจ้า… แต่ช่วยให้
เรามีข้าวกินนะเว้ย! (ฮ่า)”
เมื่อพี่ ตูน บอดี้แสลมกล่าวไว้ ว่า ‘เรือเล็ก
ควรออกจากฝั่ ง’ คนตัวเล็กๆ อย่ างเราสามคน
อันประกอบไปด้วยน�้ำพลอย สอง และพี่ซือก็
ไม่รีรอที่ จะเก็บกระเป๋ าขึ้นเครื่องออกจากฝั ่ง
ดอนเมืองไปเทียบท่ายังประเทศเพื่อนพ้องน้อง
พี่ใน AEC อย่างประเทศเวียดนาม โอ้ แต่พี่ตูนฮะ
คราวหลังเตือนกั นก่อนก็ดี จะได้เอาเจ็ตสกีมา
แทนเรือหางยาว!
เราแลนดิ้งลงที่ฮานอยก่อนจะจับรถไฟตู้นอน
มุ ่งสู่ลาวไกด้ วยความตั้งใจที่จะไปเที่ยวซาปา
เมืองสุ ดโรแมนติกของเวียดนามเหนื อ และสิ่ง
แรกที่เรือหางยาวล�ำเล็กอย่างพวกเราต้องเผชิญ
ก็คื อ บรรดารถตู้รับจ้ างที่วิ่งเข้ าชาร์จเราตั้งแต่
ประตูรถรถไฟยังไม่ เปิดดี และในที่ สุดเราก็ได้
รถตู้ไปส่ งยังที่พักด้วยราคาที่พนักงานโรงแรม
มาบอกให้ช�้ำใจเล่นทีหลังว่า ยูโดนโกงไปเกือบ
ห้าเท่า โอ้!
หากไม่นับเรื่องที่เราต้องคอยระวังตัวในเรื่อง
ที่เกี่ ยวกับเงินอยู ่เสมอๆ ก็ นับได้ว่ าประเทศ
เวียดนามนั้นเป็นหนึ่งในตัวเลื อกที่ดี ส�ำหรับเรือ
เล็กที่เริ่มออกจากฝั่งเป็ นครั้งแรกๆ โดยเฉพาะ
ซาปาที่เป็ นเมืองเล็กๆ สามารถเดิ นเท้าได้รอบ
เมือง มีบ้านหลังเล็กๆ กระจุกซุกตั วอย่างเขินอาย
อยู่ ตามทางลาดสูงต�่ำ มองไปเห็ นทิวเขาสลั บ
ซับซ้ อนสุ ดลูกหูลูกตา มากพอๆ กั บทุ่ งนา
ขั้นบั นไดเขียวขจี มีทะเลสาบกลางเมื อง และ
อากาศหนาวเย็นตลอดปี จนบางทีแอบมี เคลิ้มๆ
ไปนึกว่ าตัวเองอยู่ ยุโรป เคลิ้ มไปนานพอดู
ก่อนจะต้ องกระชากสติกลับมาแทบไม่ ทั น
เมื่ อเพียงวันที่สองที่เหยี ยบย่างสู่ซาปา สอง
หนึ่ งในเพื่ อนร่วมทริ ปของเราคราวนี้ ต้ อง
สังเวยกระเป๋ าสตางค์ให้กั บความสวยงามของ
เมืองนี้ เงิ นดองทั้งหมดตี มูลค่ าประมาณหมื่ น
กว่าบาทไทยหายวับไปกั บตาทันที! แต่ไหนๆ
เรือเล็กก็ ออกจากฝั่งแล้ว เราสามคนตัดสินใจที่
จะ ‘ช่างมัน’ และใช้ เวลาอีกเกือบสิบวันที่เหลือ
ให้สนุกที่สุดด้วยเงินอั นจ�ำกัด เราเลือกเดินแทน
ที่จะนั่งรถไม่ว่าระยะทางจะไกลหรือฝนจะตก
ต้ มน�้ำเปล่าในห้องพั กกรอกขวดไปกิน สั่งเฝอ
หนึ่ งชามแบ่งกันกินสามคน ซื้อแค่ขนมปังหนึ่ ง
ก้อนและโยเกิร์ตหนึ่งถ้วยติดเป็ นเสบียงกันหิว
การเที่ยวแบบไม่มี เงินนั้ นนอกจากหิวแล้ว
ยังเหนื่ อย แต่ก็ปฏิเสธไม่ ได้ว่ามันสนุก และท�ำ
ให้เราได้เห็นอะไรหลายๆ อย่างที่อาจไม่ได้เห็น
เหมื อนตอนที่มี เงิน มีอยู ่สองเรื่องที่ เรายังจ�ำ
ได้ดี จนถึงทุกวันนี้ เรื่องแรกคื อตอนที่ไปเที่ยว
เมื องที่เขาโฆษณาว่าเป็ นแหล่งท่ องเที่ยวใหม่
ในขณะที่ไปนั่งเรื อพายชมภูเขา ฝนก็เทลงมา
แบบไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว จะซื้อเสื้อกันฝนก็กลัวไม่มี
เงิ นส�ำหรับมื้ อเย็น ในขณะที่ ก�ำลั งละล้าละลัง
แถมด้วยมะลอกมะแลกกันอยู่นั้น อาเจ๊นักท่อง
เที่ยวคนหนึ่งที่นั่งเรือล�ำเดียวกับพวกเรา (และ
เราแอบเซ็ งกับความโหวกเหวกโวยวายของ
กลุ่มแกในตอนแรก) ก็ยื่ นเสื้อกันฝนมาให้ บอก
ให้พวกเรารับไปใส่ ซะ ถ้าอาเจ๊ หันกลับมามอง
อีกรอบ อาเจ๊ คงจะเห็นว่ านอกจากน�้ำฝนแล้ว
ยังมีเด็กหลงฝูงสามคนที่ยื นยิ้มแก้มแทบแตก!
เรื่องที่สองเกิดขึ้นที่ร้านข้าวแกงของเวียดนาม
หลังจากที่แม่ค้ารู ้ว่าเราสามคนสั่ งข้าวแกงแค่
สองจานเพื่อแบ่งกันกิน มือขาวๆ ที่ก�ำลังตวัด
ตั กข้าวใส่จานก็พลั นท�ำในสิ่ งตรงกันข้ามทันที
นั่นก็ คื อ เขี่ยข้ าวและตักกับข้าวออกเพื่ อให้
ปริมาณไม่ พออิ่มส�ำหรั บสามคน ทิ้งให้เรื อเล็ก
สามล� ำที่ โดนพายุ ซั ดแสกหน้ าไม่ทันตั้ งตัว
กะพริ บตาปริ บๆ ยกมือตักข้าวใส่ปาก อาห์
ใครบอกว่ าอาหารเวียดนามจืดชืดไม่มีรส มี สิ
ภาษาท้ องถิ่นบ้านเราเรียกกันว่า… รสชาติชีวิต!
รู้หรือไม่ : เวียดนามเป็นประเทศที่เบียร์ถูก
แต่ไม่ อร่อย เครื่องดื่มที่ อร่อย น�ำเทรนด์ และ
ชิคสุ ดๆ น่ าจะเป็นกระทิ งแดง เพราะเรา
สามารถเห็นวัยรุ่ นเวี ยดนามนั่งจิบกระทิงแดง
ตั้งวงเม้าท์มอยกันได้ทุกหัวมุมถนน