Read me 13 - page 19

| July-August 2012 19
เรื่อง: ธัญรัตน์ ตั นติวงศ์
ภาพ: วิชญ์พล พลพิทักษ์ ชัย
เด็กๆ ก็เริ่มเรียนตัวหนังสือผ่านนิ้วมือ หรื ออักษรเบรลล์แล้วเช่นกัน
ในระดับชั้นประถม อาจารย์เชวงจะเริ่ มสอนวิธีการเดินทางให้เด็กๆ
ได้แก่ การเดินกับคนนำ�ทาง ใช้ไม้เท้าขาว ใช้ สุนัขนำ�ทาง และไม้เท้า
อิเล็กทรอนิกส์ เด็กก็จะขึ้นรถเมล์เองได้ เดินทางได้ไกลขึ้น
ความท้ าทายประการที่สองคื อ สิ่งที่ ครู สอนกั บสิ่งที่ เด็กๆ
จินตนาการจะเหมือนกั นหรื อไม่ สำ�หรั บเด็ กที่ตาบอดภายหลัง
กับเด็กที่สายตาเลือนราง อาจจะพอทำ�ความเข้ าใจตามได้ แต่กับเด็กที่
ตาบอดโดยกำ�เนิดแล้ว คนเป็นครูยิ่งต้องใช้ความพยายามให้มากขึ้น
“สมมติให้เขานึกถึงช้าง แม้เราจะอธิบายว่าช้างมี รูปร่างหน้าตาแบบนี้
แต่มันก็อยู่เหนือความคาดเดาของเราว่าเขาจะคิ ดถึงช้างไว้อย่างไร
เราจึงทำ�ได้ เพียงใช้ สื่อการเรียนการสอนที่ มีหุ่นจำ�ลองรูปช้างให้เขา
สัมผัสเอา”
แม้ตอนนี้ เด็กๆ ได้ รับการศึกษาตามหลั กสูตรของกระทรวง
และมีเกณฑ์เท่าเด็กปกติแล้ว แต่สิ่งที่อาจารย์เชวงยังเป็นห่วงอยู่
ไม่น้อยคือเนื้อหาที่เรียนนั้นค่อนข้างหนัก ซึ่งจะทำ�ให้เด็กเหนื่อยง่ าย
เพราะข้อจำ�กั ดนั่ นเองที่มีผลต่ อการเรียนรู้ เช่นการอ่ านหนั งสือ
หนึ่งหน้ าของเรา เด็กที่บกพร่องทางการมองเห็นต้องอ่ านเป็นอักษร
เบรลล์ถึงสามหน้า
ก่อนบทสนทนาจะปิ ดฉากลง คำ�ถามทุกข้อถูกไขจนคลายสงสั ย
หมดแล้ว เหลือเพียงข้อเดี ยว คือ “ทำ�ไมอาจารย์จึงเลือกมาประจำ�
โรงเรียนสอนคนตาบอดแห่งนี้เรื่อยมา” อาจารย์ตอบเราอย่างสั้นๆ ว่า
“ผมคิดว่าอาจเพราะตัวเองเป็นคนใจเย็ น การอยู่กับเด็ กเรื่องนี้เป็ น
เรื่องสำ�คัญ เวลาที่เขาทำ�อะไรไม่ทันใจเรา อยากให้เด็ กทำ�เร็วๆ มันย่อม
เป็นไปไม่ได้ คนเป็นครูสอนคนตาบอดต้องใจเย็ น เย็นกว่าครู สอน
คนทั่วไป ต้องอดทนและทำ�ให้เขาพยายามไปกับเรามากที่สุด”
หลายคนมีความฝันที่จะมีอาชีพแตกต่างกัน ตามความถนัดและ
แรงบันดาลใจที่ต่างกัน แต่สำ�หรับอาจารย์เชวงแล้ ว เขาเลือกเป็นคน
แต่งแต้มฝั นให้เด็กๆ ตาบอด แม้อาจารย์ จะเป็นแม่ พิมพ์ที่ มีสีดำ�
แต่แบบพิมพ์ที่ เขาตั้งใจสร้ างไว้นั้นกลับสร้าง ‘สีสัน’ ให้กับเด็กๆ ที่จะ
เติบโตไปสู่โลกภายนอก
“คนเป็นครู สอนคนตาบอดต้องใจเย็ น
เย็นกว่าครูสอนคนทั่วไป ต้องอดทนและทำ�ให้เขา
พยายามไปกับเรามากที่สุด”