Read me 27 - page 50

50
ในห้องสี่เหลี่ยมที่จุได้ราวร้อยคน แต่ในวิชาการแสดงนี้ มีผู้เรี ยนแค่
สิบคน กั บครูหนึ่งท่าน อีกทั้งยังเรียนช่วงเย็นจนถึ งค�่ำ ท�ำให้บรรยากาศ
ภายในห้ องดู เงียบเหงา มุ มที่ ไม่ได้ ใช้งานปิ ดไฟมืดไว้เพื่ อประหยัด
พลังงาน แม้จะไม่ อยากหันไปมอง แต่เหมือนมีบางอย่างสะกิ ดต่อมความ
อยากรู้ อยากเห็ นให้ผมต้องหันหน้าไปยังมุมมืดของห้องทุ กครั้งที่ลืมตัว
บริเวณนั้นเป็ นทั้งที่เก็บของ อุ ปกรณ์ท�ำความสะอาด แต่ ที่น่ากลัวคือ ตรง
นั้นดั นมีหุ ่นส�ำหรับลองชุ ดหน้ าตาดุดัน กับหน้ากากโบราณที่ ดูเหมือน
แสยะยิ้มอยู่ตลอดเวลา เมื่อผมเห็นพวกมั นทีไรเป็นต้องสะดุ้งตกใจทุกที
แต่ในตอนนี้ ผมไม่มีเวลาสนใจเจ้าหุ่นกระป๋ อง หรือหน้ากากงี่เง่า
นั่นหรอก เพราะวันนี้เป็นการสอบเก็ บคะแนนรายบุคคล ด้วยการพูดบท
โมโนล็ อค (Monologue) หรือการพูดคนเดียว ซึ่งมี ทั้งการพูดบ่นเล่าเรื่ อง
คนเดี ยว หรือการแสร้งสนทนากับบุคคลอื่ น เช่น การสนทนาโต้ ตอบกัน
ทางโทรศัพท์ มีจังหวะรั บส่ง ทั้งที่มีนักแสดงเพียงหนึ่ งคน จริงๆ ผมค่อน
ข้างมั่นใจในฝี มือการแสดงของตัวเองนะ ที่ ผ่านมาก็ ได้รับค�ำชมตลอด ไม่
เคยได้คะแนนแย่ เลยสักครั้ง แต่คราวนี้ดันพลาดตรงที่ผมลื มท่องบททั้ง
แปดหน้ า และครูก็เรียกชื่ อผมคนแรกเสียด้วย!
ผมลุกขึ้นท่ามกลางเม็ดเหงื่ อที่ผุดทั่วใบหน้าและล�ำคอ แม้จะวอร์ม
ร่ างกายและเสียงไปเรี ยบร้อยแล้ว แต่ ผมกลับตัวแข็งทื่อและเหมื อนจะ
เป็นลม ผมเผลอมองเจ้าหุ่นโชว์ตั วนั้นกับหน้ากาก ดู เหมือนพวกมันก�ำลัง
หั วเราะเยาะผม ถ้ามั นพูดได้คงจะบอกว่า สมน�้ำหน้า อยากเอาเวลาไปหลี
หญิงติดเกมเสี ยหมด วันนี้เอ็ งสอบตกแน่...อืม แต่อันที่จริงพวกมั นพูดไม่
ได้น่ะถูกแล้ว!
ผมแนะน�ำตัวเองด้วยน�้ำเสี ยงแหบพร่าคล้ายคนเป็ นหวัด จึงแสร้ ง
กระแอมไอหนึ่งที พร้อมกับสูดหายใจยาว งานนี้คงต้ องด้นสด (Improvi-
sation) ไปก่ อน อย่างน้อยน่าจะพอได้คะแนนบ้าง เอาล่ ะ มาเริ่มกันเลย!
ผมได้รั บบทเป็นนั กท่องเที่ยวหนุ ่มขี้ วีนที่ พั กอยู่ ในโรงแรมหรู
แต่พบปัญหาสารพัดในห้ องพัก เช่น ไฟดับ น�้ำไม่ไหล แอร์ไม่เย็น จึ ง
โทรศั พท์ไปร้องเรียนพนั กงาน แต่ดันต่อสายผิดเป็นห้องติ ดกัน ผมต้อง
แสดงให้ดูเหมือนก�ำลังคุยอยู่จริงๆ ด้ วยอารมณ์โมโห เพราะเราจะถูก
ยี ยวนกวนประสาทกลับมาด้ วย เช่ น “ผมบอกว่ามีหนู ครับ มีหนู ไม่ ใช่มี
หมู แล้วก็ไม่ ใช่อีหนูด้วย โว้ย! ท�ำไมเข้าใจอะไรยากจั ง ไหนขอคุยกับผู ้
จัดการหน่อย” จากนั้นก็บ่นต่อด้วยเรื่องฝนตกแล้วน�้ำรั่วลงมาจากเพดาน
และ...ให้ตายเถอะ ผมจ�ำไม่ได้ว่าหลังจากนี้ต้องท�ำอย่างไรต่อ จะเถียงยังไง
เถียงเรื่ องไหน ปัดโธ่ นี่ ถ้าผมได้เล่ นเป็นคนที่สองก็คงดี อย่างน้อยก็
ลอกบทได้บ้าง
ระหว่ างที่ผมก� ำลังพู ดบทช่วงน�้ำรั่วอยู่นั่นเอง สายตาก็พลั นเหลือบ
ไปเห็นฝ้าเพดานห้ อง มีช่องโหว่ อยู่ตรงกลางเหมาะส�ำหรั บการเงยหน้าขึ้น
ไปมอง แล้วพู ดท่อนที่ว่ า “น�้ำก็รั่ ว หยดลงหัวแหมะๆ อยู่เนี่ย” พอดี แต่
ด้วยความปราดเปรื่อง(ปนแกมโกง) ผมจึ งไม่หยุดอยู่แค่นี้ เพราะผมจ� ำ
บทหลังจากนี้ ไม่ได้แล้ว เมื่อผมโวยวายกับโทรศัพท์พร้อมกับพูดประโยค
“น�้ำก็รั่ ว หยดลงหัวแหมะๆ อยู่เนี่ย” และเงยหน้าขึ้นมองฝ้ าเพดาน ผมก็
แกล้งเบิ กตาถลน อ้าปากค้าง เหมื อนเห็นอะไรบางอย่าง...
การแสดงของผมได้ผล เพื่อนนักเรี ยนทุกคนและครูต่างเงียบกริ บ
เมื่อเงยหน้าขึ้ นมองฝ้าเพดานตามผม แล้วพบรู โหว่ขนาดใหญ่พอที่พวก
เขาจะจินตนาการได้ว่า ผมคงเห็ นอะไรโผล่ออกมาจากช่องนั้ น ท�ำให้ตกใจ
หน้าซีดและเงี ยบไป ผมแกล้งโวยวายร้องลั่นแล้วรีบวิ่งออกจากห้องทั นที
ท�ำให้ ทุกคนตาลีตาเหลือกรีบวิ่ งตามออกมา เมื่อตั้งสติได้ ครูจึงยกเลิก
การสอบในวันนี้ไปก่อน พร้ อมกับก�ำชั บทุ กคนว่า ให้น�ำพวงมาลั ย
ธูป เทียน มาบูชาในอาทิตย์หน้าด้ วย
ผมไม่ คิดว่าเรื่องจะบานปลายขนาดนี้ เลย ผมแค่ท� ำทีเป็ นตกใจ
วิ่งออกมา บีบน�้ ำตาร้องไห้ด้วยความกลัว แล้วขอสอบเป็นคนสุดท้ ายก็
พอแล้ว แต่ผลออกมาดีกว่าที่ คิด ผมมีเวลาท่องบทอีกหนึ่ งอาทิตย์เต็มๆ
ยะฮู้ ! การแสดงของผมช่างแนบเนียนจริงๆ
“เมื่ อกี้เธอโกหกใช่มั้ย” เสียงเรียบดังขึ้นข้ างตัวในขณะที่ผมยืนรอ
รถเมล์อยู ่คนเดียวนอกมหาวิทยาลัย นั กเรียนการแสดงหญิงคนหนึ่งที่
ผมยังไม่ ค่อยสนิ ทยืนมองผมด้ วยสีหน้าเรี ยบเฉย
“เปล่ านะ ฉันเห็นจริงๆ” ผมยังตี เนียนต่ อไป ขืนความแตกจนรู้ไป
ถึงครูล่ะก็ซวยแน่
“ฉันแค่ จะมาขอบคุณ เพราะวันนี้ฉันก็ ลืมท่องบทมาเหมือนกั น
แต่ฉันก็ยังยื นยันว่าเธอโกหก” เธอยังคงพูดต่ อไป และวินาทีนั้นเองที่ขน
ทั้งตั วผมลุกซู่ หัวใจเต้นรัวจนแทบจะหมดสติไปตรงนั้ นเลย
“พวกเขาหัวเราะกั นใหญ่ เพราะไม่ มีใครห้อยหั วอยู่ตรงฝ้ าเพดาน
เลยสักตน”