Read me 28 - page 30

เพราะไม่อยากให้ การเรียนรู้จ�ำกัดอยู่แค่โลกในห้องเรียน พ่อ
โจ้ - จุมพฏ และแม่โอ๋ - วิธวดี ศรียะพันธ์ จึงเลือกจั ด บ้านเรียน
หรือ Home School ให้กับน้องเข้ม น้องคราม ลูกชายทั้งสองคน
ของครอบครัว พร้ อมกับการตั้งค�ำถามต่อการศึ กษาของลูกๆ ว่ า
ท�ำไมถึงต้องให้ เข้าไปเรียนในโรงเรียน ในเมื่อโลกข้างนอกรั้วนี้คือ
พื้ นที่ส�ำหรั บการเรียนรู้ขนาดใหญ่ แล้ว
บ้านเรียนของน้องเข้ มน้องครามเริ่มต้นผ่านการศึกษาและพูด
คุยแลกเปลี่ยนระหว่างเพื่อนพี่น้องในกลุ่ม Home School Network
ใน Facebook ซึ่งเป็นช่องทางหลักในการแลกเปลี่ยนข้อมู ลข่าวสาร
ตลอดทั้ งเป็นพื้นที่ให้เด็กๆ ได้มาเจอ และได้มาใช้ ‘เวลาว่าง’ ร่วม
กัน โดยเมื่ อถามถึงกิจวัตรประจ� ำวันของน้องเข้มน้องคราว พ่อโจ้
ตอบติดตลกว่า “ก็ไม่ท�ำอะไร วิ่ งเล่น ต้องท�ำอะไรด้วยเหรอครับ?”
และจากความว่างนี้เอง ที่น�ำพาน้องเข้มน้ องครามไปสู่โลก
การเรี ยนรู้ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการฝึกเทนนิส ที่ ผสานหลักสูตรการ
กีฬาไว้กับการเล่นไท่เก็ก ซึ่งช่วยให้น้องมีสมาธิและแก้เรื่องปัญหา
สายตา ไปเรี ยนว่ายน�้ำ หรือการเริ่มต้น(อยาก)เรียนไอคิโด น้องเข้ม
น้องครามจึ งได้มีโอกาสเจอคุณครูฝึกสอนชาวญี่ปุ่น น�ำไปสู่โอกาส
พั ฒนาทักษะภาษาญี่ปุ่น แม้กระทั่ งการไปอยู่บ้านดินของโจน จันใด
ที่อ�ำเภอแม่ แตง เป็นเวลาหนึ่งเดือนโดยปราศจากการดูแลของพ่อแม่
“น้องเข้ มอายุ 11 ขวบ เขาอยู ่ว่างๆ แต่เขาจะเริ่มแสดง
ศักยภาพออกมาว่าเขาอยากท�ำอะไร เริ่มมาถามเราว่า ไอ้นี่เป็นยัง
เวลาว่างคื อลาภอันประเสริ ฐ
บ้านเรี ยน
ไง ไอ้นั่นเป็นยังไง นี่คือโอกาสดีที่เราจะค่อยๆ ให้เขาได้ เราไม่ได้
รู้ทุกอย่าง แต่พอมันมีประกายจุดขึ้น ถ้ามี หนังสือก็ใช้หนังสือสอน
ในเบื้ องต้น ถ้ามีคนรู้จักที่พอจะสอนลูกเราได้ ก็จะพาไปหาคนรู้จัก
แล้วถ้าความสนใจลูกเราไม่ได้หยุดแค่นั้น เอาครูเลยลูก ไปหาครู จะ
ได้รู้จริง ก็ประมาณนี้ คือลูกผมบอกเองว่าเขาว่าง เขาก็เลยมีเวลา
ได้คิดเขาบอกว่ าเพราะเข้มสมองว่าง เข้มก็เลยมีเวลาคิดได้เยอะ”
“ส่วนน้องครามนี่เขาเป็นเด็กที่รู้จิตใจตั วเองดีมาก เขาตาม
พี่ ไปเรียนทุกอย่างนะ แต่กลับมาแล้ วเขาจะบอกเลยว่า ชอบอะไร
ไม่ชอบอะไร อยากท�ำต่อไหม น้องเข้มจะกระโจนเข้าหาทุกอย่างที่
อยู่ตรงหน้า ครามก็กระโจนไปด้ วย แต่บางครั้งอาจจะกลับมาบอก
ว่า อันนี้ไม่ใช่ของคราม ครามไม่เอา”
พ่อโจ้ยอมรับว่า การจะท�ำบ้านเรียนได้นั้น ส่ วนหนึ่งมาจาก
การมีเงิ นเก็บอยู่จ�ำนวนหนึ่ง แต่หากช่วงไหนที่ ‘ไม่มีตังค์’ เขาก็
เลื อกจะบอกลูกชายตามตรงว่าไม่มี และสนับสนุนให้เรียนรู้ศาสตร์
อื่ นที่มีค่าใช้จ่ายไม่สูงมากก่อน ส่วนเรื่องการวัดผลประเมินผลแม้ จะ
มีตัวแทนจากส่วนราชการพยายามเข้ ามาวัดผลน้องๆ อยู่บ้าง แต่
พ่ อโจ้สัมทับว่า เราไม่สามารถวัดผลเด็กบ้านเรียนเป็นตัวเลขหรื อ
ประเมินแบบเด็ กโรงเรียนในระบบได้ ที่ ท�ำได้คือ การต่อสู้ และ
ท�ำให้เขาเห็นว่า การเรียนรู้ ไม่ ได้จ�ำกัดอยู่แค่ หลักสูตรที่พวกเขา
สร้ างขึ้นมา
30