Read Me 36 - page 32

032
เท่าที่ เรารู ้ แม่ คุณเป็นคนไทย มาจากจังหวั ดนครราชสีมา
ส่วนพ่อเป็นคนตรินิแดดแอนด์ โตเบโก แล้วรุ่นก่อนหน้านั้นมี
เชื้อสายอื่นอีกไหม
ด้านที่ค่อนข้างซับซ้อนจะเป็นฝั่งพ่อค่ะ ก็คือทวดฝั่งของพ่อเค้าเป็น
คนอังกฤษ เป็นอั งกฤษผิวขาวเลย แล้วเขามาเจอกับคุณย่ าทวดที่
เป็นคนแอฟริกันอยู ่ ที่ ตรินิแดดฯ เป็นแบบผิ วเข้มเลย แล้วก็ให้ก�ำเนิดปู่
หนูมา ปู่หนู ก็เลยเป็นลูกครึ่งผิวขาวกับผิวด�ำค่ ะ แล้วปู่ก็มาเจอกับย่ า
ที่เป็ นลูกครึ่ง มีเชื้อสเปนและมีครึ่งอินเดียอะไรสักอย่างหนึ่งด้วย แต่
ก็มี นามสกุลแบบสเปน แล้วก็มีส่วนที่ปนกับความเป็นโปรตุเกสด้วย
ประมาณนั้น เลยค่อนข้างซับซ้อน ส่วนพ่อ หลังย้ายไปอยู่ที่ อังกฤษ
ตอนอายุสิบสองก็ไม่เคยกลับไปที่ตรินิแดดฯ อีกเลย เหมือนว่าตอนที่
พ่อยังเด็ กๆ ประเทศอังกฤษและอเมริกาเปิดให้คนนอกประเทศย้าย
เข้ามาตั้ งถิ่นฐาน ปู่กับย่าก็เลยไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ ลิเวอร์ พูล ตอนแรก
ก็ให้ พ่ออยู่ที่ตรินิ แดดฯ กับญาติหลายๆ คน จนพอปู่มีบ้ าน ก็เลยรับ
พ่อและพี่น้องที่เหลือไปอยู่ที ่อังกฤษด้วยกัน แล้วก็อยู่ที่นั่ นจนเรียนจบ
ท� ำงาน ก็เลยถือสัญชาติ อังกฤษ แล้ วพ่อมาเจอกับแม่ที่ ไทย เรา
เกิดที่โคราช เลยถือสั ญชาติอั งกฤษเหมือนพ่อ แล้วก็ มีสัญชาติ
ไทยเหมือนแม่
หลังจากนั้นก็เข้าโรงเรี ยนที่ไทย?
ไม่ค่ะ ตอนที่เราเกิด พ่ อย้ายกลับไปท� ำงานที่ซาอุ ฯ คือพ่ อท�ำงานอยู ่
ที่ซาอุฯ ก่อนที่เราเกิ ด ระหว่างนั้นก็เลยบิ นไปๆ กลับๆ ระหว่างไทยกับ
ซาอุฯ เรื่อยๆ เพราะแม่ จะไปหาพ่อ พอเริ่มโตเราอยู่ที่ ไทยมากขึ้น พ่อ
ก็จะมาเยี่ยมที่ไทยปีละครั้ ง ก็เป็ นอย่างนี้มาจนถึงปั จจุบัน
การที่ เราต้องไปๆ มาๆ ระหว่างประเทศซาอุดิอาระเบี ยและ
ประเทศไทย มันท�ำให้เกิดปัญหาอะไรบ้างไหม
หลักๆ เลยคือเรื่องของการศึ กษา เตรียมอนุบาลกับชั้นอนุบาลเรา
อยู่ที่ ซาอุฯ แล้วเข้า ป.1 ที่ไทย ตอนที่เข้า ป.1 ที่ไทย พูดฟังอ่านเขียน
อะไรไม่ได้ ตอนนั้นแค่ 5 ขวบ เหมือนเรียนเร็ วกว่าคนอื่นประมาณสอง
ปี พอขึ้น ป. 3 ที่ไทย พ่อก็เรียกกลั บให้ไปอยู่ที่ ซาอุฯ ตอนนั้ นพูดภาษา
อังกฤษพอได้บ้าง แต่ยังฟังอ่านเขียนไม่คล่อง แล้ วภาษาที่โรงเรียน
เก่าเป็ นภาษาไทย ก็ท� ำให้อ่านเขียนภาษาอั งกฤษไม่ออก ตอนป.3 ก็
เลยต้องซ�้ำชั้นที่ซาอุฯ เพราะว่ าภาษาอังกฤษใช้ไม่ได้ จ�ำได้ว่า ครูสอน
ภาษาอังกฤษแล้วเราไม่รู้เรื่อง อ่านข้อสอบภาษาอั งกฤษไม่ออก เรา
ก็จะกามั่ว เต็มร้อยได้ 36 ตี เป็นเกรดคือได้เกรดศูนย์ พอต้องซ�้ำชั้น
ถึงจะอยู่ ป.3 แต่ครูก็เอาหนังสือภาษาอังกฤษ ป.2 ให้เรี ยน แล้ว
ตอนหลังก็ยั งไงไม่รู้ อยู่ดีๆ เราก็ใช้ภาษาอังกฤษได้เท่ากั บคนอื่น
ตอนเด็กๆ เคยสงสั ยบ้างไหมครับ ว่าท�ำไมพอเราเกิดมาแล้วต้อง
บินไปบินมาระหว่างสองประเทศ
ตอนแรกรู้สึกเฉยๆ รู ้สึกว่าส�ำหรับเรามันเป็ นเรื่องปกติ แต่พอเราเจอ
คนอื่น เราก็เพิ่ งรู้ว่ามันไม่ปกติ ส�ำหรับเขานะ ที่จะต้องบินไปบิ นมา
ได้เจอพ่อปีละครั้ ง เราก็รู้สึกว่า เออว่ะ อายุตอนนี้ 20 เราเจอพ่อปี
ละครั้ง เคยใช้ชีวิ ตอยู่กับพ่อปี ละแค่ 2-3 ครั้ง เทียบแล้ วเราก็เหมือน
เจอพ่อไม่ถึ งครึ่งนึงของชี วิตเราเลย ก็กลั บมานั่งคิ ดดูแล้วก็ไม่ปกติ
เนอะ แต่มันเหมือนกับเราชินแล้วมั้ง
เวลาที่เราต้องย้ายที่อยู่ เข้าใจว่าคนแต่ละประเทศ หรื อในแต่ละที่
น่าจะมีมุมมองต่อคุณแตกต่างกัน ถ้ าไปอยู่โรงเรียนซาอุฯ เพื่อน
อาจจะมองแบบหนึ่ง พอมาอยู่กับคนไทยจะมองอีกแบบหนึ่ ง
อยากรู้ว่าความแตกต่างที่เกิดขึ้นมันเป็ นยังไง
ตอนอยู่ไทยสิ่งที่รู ้สึกแตกต่างคือ เวลาไปไหนคนจะชอบจ�ำได้ ซึ่งมัน
ก็เป็ นเรื่องดี แต่ ส่วนมากเราจะรู้สึกไม่ดี ยิ่งช่วงหลังๆ มันรู้สึกว่าเรา
ก็ไม่รู้จักเขา แต่เหมือนเขาจะเคยเห็ นเรา ก็ไม่เคยคุยกับเราหรอก แต่
เขาจ�ำเราได้ มันก็แปลกๆ ก็ไม่ใช่ว่ าจะหยิ่งนะ แต่เราไม่รู้จักคุณจริงๆ
เหมือนกับคนเขาบอกว่าก็ เขาจ�ำเราได้เพราะว่าเราดูไม่เหมือนคนอื่น
ดูแตกต่างอะไรอย่างนี้มั้ ง แต่เราก็รู้สึกเหมือนคนอื่นนะ เหมือนกับเรา
ไม่เห็นตัวเอง เราก็เป็นคน เราก็คิดเหมือนกัน ท�ำตัวเหมือนกัน แต่ว่ า
คนอื่นมองเราอีกอย่างหนึ่ ง มันก็แปลกดี เช่นบางทีนั่ งแท็กซี่ คนขับ
แท็กซี่ก็ ชอบถามว่า บ้านอยู่ใต้เหรอ หนูก็ตอบว่ า อ๋อ อยู่อีสาน เขาก็
จะไม่เชื่อ แล้วบอกว่าต้ องอยู่ใต้แน่ๆ หรือบางทีมี คนทักว่าเป็นลูกครึ่ง
อินเดียรึเปล่า เหมือนเวลามีคนถามว่าเราเป็นลู กครึ่งเหรอ พอเรา
ตอบว่าใช่ เขาก็จะถามว่าเราครึ่ งอะไรล่ะ ซึ่งเราก็จะไม่ค่อยตอบ เรา
รู้สึกแปลกๆ อึดอั ดอธิบายไม่ถูก เหมือนรู้สึกไม่สบายใจที่จะเล่าให้ฟัง
รู้สึ กเหมือนเราถูกท�ำให้แตกต่ างทั้งๆ ที่เราไม่อยากหรือเปล่ า
ใช่ แล้ วมันก็ท�ำให้เรางง เพราะมันยากที่จะบอกว่าเราเป็ นลูกครึ่ ง
อะไรกันแน่ เราเป็นคนยังไง เวลาเราอธิบายไปเราก็จะคิดตามไปว่า
สรุปเราเป็นคนที่ไหน แล้วสรุปยังไง คือมันไม่มี ข้อสรุป มันก็เลย
ยิ่งงง ยิ่งรู้สึกว่าเรากลายเป็นคนไม่มีอัตลั กษณ์เพราะส�ำหรับส่วนตัว
มั นไม่ได้ จ�ำเป็นอะไรเลยที่เราจะต้องนิยามตัวเอง แต่เวลาเจอกั บ
คนแปลกหน้าที่อยากรู ้เรื่องของเรา มันเหมือนกั บเราต้องเป็นอี ก
คนหนึ่ง เหมือนเวลาที่เราพูดภาษาไทยกับภาษาอังกฤษ พอภาษา
เปลี่ยน เราก็ เป็นอีกคนหนึ่งแล้ ว แต่ความจริงมั นก็ เราคนเดิม
นั่นแหละ สุ ดท้ายถ้าต้องมาพูดเรื่องเกี่ยวกับว่าเราครึ่งอะไร เรามา
จากไหน ที่มาที่ไป จะรู้สึกว่ามั นยืดเยื้อ และมันหาข้ อสรุปไม่ได้ เพราะ
เราจะต้องมานั่งอธิ บายตั้งแต่ปู่ ย่าตายายถึงปู ่ทวด ซึ่ งสุดท้ าย
ค�ำถามของทุกคนก็จะเป็น “แล้วสรุปเป็นคนที่ไหน” แล้ วเราก็รู้แค่ว่ า
ก็อยู ่ไทยมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถึงจะถือสัญชาติอังกฤษ แต่เราเคยไป
อังกฤษแค่สองครั้ ง ตอนอายุสามขวบก็จ�ำความอะไรไม่ได้ จ�ำได้
แค่ว่ า ตอนคริสต์มาสไปแกะช็อกโกแล็ตตามต้นคริ สต์มาส แล้วอีก
ครั้งหนึ่งก็ ตอนอายุสิบสาม คือห่างกันสิบปี ไปอยู่อาทิตย์เดียว
แล้วก็กลั บมาอยู่ไทย คือเราถือสั ญชาติของเขาแต่ เราไม่ได้รู้อะไร
เกี่ยวกับเขาเลย
ส�ำหรับคุ ณการถือสองสั ญชาติ (ไทย – อังกฤษ) เป็นปัญหาไหม
มั นเหมือนมี กฎหมายอะไรสักอย่างหนึ่งที่ พออายุ สิบสี่จะต้องขอ
วี ซ่าเข้าประเทศ แล้วก่อนหน้านั้นเราก็ไม่ได้ขอ ก็ เลยต้องไปขอที่ตม.
(ส�ำนั กงานตรวจคนเข้าเมือง) เป็นครั้งแรก ปัญหาง่ายๆ ก็คือเราเข้า
ประเทศไทยโดยใช้พาสปอร์ตอังกฤษ มันก็เลยกลายเป็นว่า ตอนที่
เรามาไทย เราเป็นคนอังกฤษเข้าประเทศไทยนะ เราก็เลยต้องรักษา
สิทธิ์ ตรงนั้น เป็นคนอังกฤษที่อยู ่ในไทย ก็เลยจะต้องต่อวีซ่าของ
คนต่างชาติ เป็นวีซ่าหนึ่งปี เราก็ต้องรายงานตัวที่ตม. ทุกเก้าสิบวัน
รู้ สึกแปลกไหม ที่ต้องรายงานตัวเหมือนคนต่างด้าว
ตอนแรกก็รู้สึกแปลกตรงที่ว่าเขาก็ รู้ว่ าเราเป็นคนไทย แต่ไปทุกครั้ง
มันจะต้ องมีอะไรใหม่ๆ ทุกครั้ ง ไม่เคยไปแล้วเหมือนเดิมสั กครั้งนึง
บางวันก็จะเจอต่างด้ าวที่เป็นคนประเทศเพื่อนบ้านเรา แล้วบางคน
ก็ จะอคติกั บคนต่ างด้าว พอเราถือพาสปอร์ตอั งกฤษเขาก็จะ
ลัดคิวให้ ซึ่งเราไม่ชอบ และโดยรวมๆ เราไม่เคยรู้สึกว่าเป็นส่ วนหนึ่ง
ของที่ไหนเลย
ท�ำไมรู้สึกแบบนั้น
คือเวลาไปอยู่ที่ ซาอุฯ เขาก็ จะตัดสินคนจากศาสนา ไปอยู ่ที ่นั่ น
หน้าตาอาจจะคล้ายคลึง แต่ก็ จะเกิดค� ำถามว่า ศาสนาเราท�ำให้
เราไม่เป็ นเราเหรอ เขาจะแบ่งแยกคนเป็นสามประเภท ประเภทแรก
เป็ นมุสลิ มด้วยกันเอง อีกประเภทนึ งเป็นพวกศาสนาอื่นแบบพวก
คริสเตียน พวกฟิลิปปินส์ ส่วนเราเนี่ยจะอยู่ส่วนล่ างสุด กับพวก
อินเดีย ปากีฯ บังคลาเทศ จะเป็นพวกแขกปนกับเอเชีย คือเขาจะ
แยกกันขนาดนี้เลย หรืออย่างตอนที่ เราไปนอร์ธแฮมตันเมืองเล็กๆ
ในอังกฤษ ตอนแรกก็ประหลาดใจ เพราะกลายเป็นว่าเค้าไม่ชินกับ
การเห็นพวกลู กผสมทางสีผิว เพราะว่าพ่อเราดูภายนอกก็ เป็น
คนผิวด�ำ แม่ก็เอเชีย ที่นั่นส่วนมากเป็นคนผิวขาว อี กส่วนหนึ่งที่เป็นมุ สลิม