นิตยสาร ลายสาระ - page 46

LAST Issue –– 45
ขึ้ นมาก็หาใช่ใครที่ ไหน หากแต่ เป็นไอ้
กระผมเองนี่ แหละ แต่ หลั งจากครั้ งนี้
ผมไม่เอาอีกแล้ว พอกันที!
ผมเรี ยกสติกลั บมาที่ เรื่ องชุ มชน
โบราณในเมื่ อชุมชนแห่งนี้ไม่ต่างอะไรจาก
ชุ มชนโบราณอื่นๆ ถ้าอย่ างนั้นก็เอาข้อดี
ของชุ มชนอื่นๆ มาเขี ยนให้ เป็นข้อดีของ
มั นเสียเลยสิ จับนั่นนิ ดนี่ หน่อยมาผสม
รวมกันให้เสร็จๆ ไป เอาล่ะ สร้างบรรยา-
กาศโรแมนติกเพิ่มให้อีกนิดนึง อ้ะ จับมือ
กันสิจ๊ะ มองตากันสิจ๊ ะ... โว้ย! กูเกลี ยด
อีนั่นฉิบหาย แล้วท�ำไมพวกมึงถึงรักกั นดี
แบบนี้ ล่ะวะ ในเมื่ อพวกมึ งรักกั นดีนั ก
ก็ขอให้ ครองคู่ชู ้ชื่นจนถื อไม้เท้ายอดทอง
ตะบองยอดเพชรนะจ๊ะ หวังว่าหลังจากนี้
พวกเราจะไม่ ต้ องเจอะต้ องเจอกันอี ก
ต่ อไป ขอให้พวกเราตั ดขาดจากกันชั่ ว
กัลปาวสานนับแต่วันนี้ ความทรงจ�ำครั้ง
เก่าก่ อนที่พวกมึงใช้ต่างดาบกระบี่ ฟาดฟัน
ให้ กูต้องเจ็บปวดนั้น กู จะอโหสิกรรมให้
แต่ได้โปรดอย่าให้เราต้องมาพบกันอีกเลย
สาธุ... ไชโย! เขียนเสร็ จล่ะเหวย ผมเป็น
ไทแล ้ ว พอกั นที กั บกา รหยามย�่ ำยี
เกี ยรติยศและจิ ตวิ ญญาณของตนเอง
เหลือแต่พิมพ์มันขึ้ นมาแล้วส่งไปหาท่าน
บ.ก. ส่ งมันไปพร้อมกับจดหมายลาออก
นั่ นแหละ บอกให้ รู ้ กันไปเลยว่ าผมมี
ศักดิ์ศรีเพี ยงพอและไม่ต้องการจะโป้ปด
มดเท็จใดๆ ต่อชนชาวโลกอีกต่ อไป
ทันทีที่งานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยตาม
ประสงค์ อาการปวดหัวรุมๆ ก็เข้าเล่นงาน
ผมอี กครั้ง ไข้ เริ่มขึ้นสู งอีกแล้ว ผมลาก
สังขารกลับไปที่ เตียง นับจากนี้ผมไม่ต้อง
กั งวลว่ าจะนอนไม่ เต็มตื่ นอี กต่ อไป
ศี ลธรรมจรรยาและความปวดร้าวขมขื่น
ที่ เล่นงานให้ผมต้องสะดุ้งตื่ นขึ้นกลางดึก
ล้วนอันตรธานไปหมดสิ้นผมจะได้พักผ่อน
อย่ างเต็มที่เสียที
และสิ่งที่ดีที่สุดก็คือผมไม่ต้องคอยรับ
สายจากท่ าน บ.ก. ใหญ่ในตอนเช้าอีกแล้ว
ไชโย!
ผมไม่ได้รับสายจากท่าน บ.ก. อีกเลย
นั บแต่ วันนั้ น ทุกอย่ างเป็ นไปตามเป้า
ประสงค์ ที่ หวังไว้ ในช่วงสามสั ปดาห์
ที่ ผ่ านมา ผมมีความสุขอย่างล้ นเหลือ
นอนหลั บสนิทอย่างไม่ ต้องกังวล และดู
เหมื อนว่าพลั งแห่งการสร้ างสรรค์ของผม
จะลุ กโชติช่วงจนสามารถเขียนบทความ
ยากๆ ได้ สามสี่ชิ้ น ผมพอใจกับช่วงเวลา
เหล่ านี้เป็นอย่างมาก กระทั่งเช้าวันนี้นี่เอง
ที่ ผมตัดสินใจยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกด
เลขหมายถึงท่ าน บ.ก. ที่เคารพรัก
ไม่นานนั กท่านก็รั บสาย ผมไม่รีรอ
ให้ ท่านซั กถามถึ งเรื่องใดๆ และรี บโพล่ง
ธุ ระของตนออกไปแต่โดยเร็ว ทุ กๆ ค�ำ
ที่พรั่งพรูออกจากปากผมนั้น คล้ ายมีส่วน
เสี้ยวจิตวิญญาณหลุ ดลอกออกไปด้วย
ทีละน้อย ตัวตนของผมค่อยๆ ตายลงอย่ าง
ช้าๆ พร้อมกับที่สังขารก็ ตะเกียกตะกาย
มองหาแสงสว่างซึ่ งส่องออกมาจากปลาย
ทางแห่งการมีชีวิตรอด
“ท่านครับ” ผมเริ่มด้วยเสียงทุ้มต�่ำ
“ว่าไงล่ ะ พ่ อนั กเขี ยนผู้ ยิ่งใหญ่”
ท่านตอบกลับด้วยน�้ ำเสียงเยาะหยัน
ตอนนั้นเองถ้อยวาจาของผมก็หลั่ งไหล
คล้ายท� ำนบที่พังทลาย
“ของานให้ผมเขียนเถอะครับ ไม่ว่าจะ
เป็นคอลัมน์ฉันกับเขา เธอกับฉัน กูกับมั น
หรืออี นั่นกั บไอ้นี่ก็ได้ ขอเพียงท่านช่ วย
รับผมกลับเข้าไปท� ำงานอีกสักครั้ง ไม่ ว่า
จะเป็นเรื่ องอะไรผมก็ จะเขี ยนให้ท่าน
ต่อให้ต้องโกหกโกเจ็ดโป้ปดมดเท็ จแค่ไหน
ผมก็จะเขี ยนมันให้กับท่าน ช่างหั วเกียรติ
ประดามีอะไรนั่นไปเถอะครับ ผมไม่ได้กิน
ข้าวมาสามวันแล้ว ตอนนี้ผมหิวจะแย่แล้ว
ครับท่าน!”
งวัน ต่ อให้รวมตั วกั น เสียงของพวกเรา
ใหญ่เองก็ มองเราเป็นตัวปัญหาอยู่แล้ว