นิตยสาร ลายสาระ - page 45

44 –– LIE Issue
ชื่นชมมั นให้ผู้ อ่านมากมายฟั งอย่างนี้
ไม่เท่ากับเป็นการโกหกพกลมหรอกหรือ
เนี่ย นี่ผมก� ำลั งท� ำลายเกียรติ ยศของ
ตัวเองอยู่มิใช่ หรือ สิ่งที่ผมท�ำไม่ต่างอะไร
กับการขายวิญญาณให้แก่ ความโสมม
ชั่วช้าทั้งหลายแหล่ ผมไม่ควรท�ำอย่างนี้เลย
ศักดิ์ ศรีของผมหายไปไหนหมดแล้ว
ถ้าที่นี่ จะมีอะไรบางอย่ างที่ท�ำให้ ผม
รู้ สึกดี ก็ เห็ นจะมีแต่ลุ งจ้อน คนขั บรถ
สองแถวที่บังเอิญผ่านมาเจอผมก�ำลั งเดิน
ตากฝนท่อมๆ อยู ่บนถนนเลียบชายหาด
นั่นแหละ ลุงแกเพิ่ งวิ่งรถเที่ยวสุ ดท้าย
และก�ำลังจะตรงกลับบ้าน แต่ด้วยความ
สงสาร แกจึ งอาสาพาผมกลั บไปยั ง
โรงแรมที่พัก ถึงแม้ตอนนั้ นตัวผมจะเปียก
ชุ่มโชกไปหมดแล้ว แต่การไม่ต้องตากฝน
นานกว่าที่ควรก็เห็นจะดีกว่ า ดังนั้นผมจึง
อาศัยติดรถไปด้วยตามที่แกเสนอ ในช่วง
ไม่กี่นาทีนั้นเราสองคนได้คุยกันเล็กน้อย
แกบอกว่าเพิ่งมาขับสองแถวได้ไม่กี่เดือน
ก่อนหน้ านี้ แกเป็นชาวประมง กระทั่ง
เทศบาลเข้ามาไล่ที่เท่านั้นแหละ เหล่าชาว
ประมงทั้งหลายก็ กลายสภาพเป็ นคน
เร่ร่อนไปในทันที แกโชคดีอยู่บ้างที่สามารถ
ขายเรือประมงได้ จึงสามารถหาห้องเช่ า
ราคาถูกไว้ เป็นที่ซุ กหัวนอน แต่คนอื่นๆ
ที่ถูกไล่ที่นั้นสภาพไม่ ต่างอะไรจากสุนัข
จรจัด ไม่มีที่อยู่ ไม่มีงานการท�ำ แกบอกว่า
เพื่อนแกหลายคนกลายมาเป็นขอทาน
อยู่แถวๆ ชายหาด
“อ้าว แล้วเทศบาลเขาไม่ได้ช่ วยอะไร
พวกลุงเลยหรือครับ” ผมถามเขา
“โอยไม่มีหรอกครับเทศบาลเขาจะมา
สนใจเราท�ำไม ที่บนหาดมันก็ไม่ใช่ที่ของ
พวกผมอยู่แล้ว พวกเขาไม่คิดจะเสียเวลา
กับพวกผมหรอก” ลุงบอก
“แต่อย่ างนี้ มันก็ ออกจะเกินไปอยู ่
นะครับ ท�ำไมพวกลุงไม่รวมตัวกันเรียก
ร้องล่ะ”
“ก็ท� ำแล้วครั บ แต่ไม่ เห็นจะมีอะไร
เกิดขึ้ น พวกผมมันก็ ไม่ ต่ างอะไรจาก
แมงหวี่แมงวัน ต่อให้รวมตัวกัน เสี ยงของ
พวกเราก็ยังเบาเกินกว่าที่ ใครจะได้ ยิน
แถมคนส่ วนใหญ่เองก็ มองเราเป็ นตั ว
ปัญหาอยู ่แล้ว การที่ เรามาอยู ่อาศัยกั น
บนหาดมีแต่จะท�ำให้มันทรุดโทรมลงไป
พอหาดไม่สวย นั กท่ องเที่ ยวก็ไม่มา
คนแถวนี้ก็ท�ำมาค้าขายไม่ขึ้ น สิ่งที่เกิ ดขึ้น
ตอนนี้ท�ำให้พวกเขาทุกคนพอใจ พวกผม
ไม่กี่ครอบครัวไม่มี ปัญญาไปสู้รบปรบมือ
กับคนทั้งชุมชนได้หรอกครั บ”
ลุงจ้อนส่งผมที่โรงแรมโดยไม่คิดค่า
บริการใดๆ ผมรู้สึกซึ้ งในน�้ำใจลุงอย่ าง
ยิ่งยวด ซาบซึ้งจนน�้ ำตาจะไหล ท�ำไม
ไม่มีใครคิดช่วยเหลือลุงกับเพื่อนๆ บ้ างนะ
เพราะพวกลุงเป็นแค่ส่วนเล็ กๆ ของสังคม
เท่านั้ นหรอกหรือ ถ้ าเช่ นนั้ นส่ วนเล็กๆ
ก็ไม่มีสิทธิ์ที่ จะเรียกร้ องความเป็นธรรม
ใดๆ ให้ตัวเองเลยใช่หรื อไม่ โลกมันเป็น
ห่าอะไรกันไปหมดแล้ววะ ไอ้คนในชุมชน
ละแวกนี้มั นขู ดเลื อดขู ดเนื้ อพวกชาว
ประมงจนสิ้นเนื้อประดาตัว กอบโกยเอา
ทุกอย่ างที่ต้ องการไปหมดสิ้ น แล้วมั น
ไม่คิ ดจะตอบแทนหรือช่วยเหลื อเหยื่อ
ของมั นสักนิ ดเลยรึไง นี่ ต่างหากล่ ะคือ
สิ่งที่ ผมควรจะเขียนถึ ง เขียนให้โลกได้เห็น
แจ้งในความไม่ชอบธรรมที่ก�ำลังเกิดขึ้ น
ในสังคม เขี ยนให้ผู้ คนฉุกคิดถึ งความ
ฟอนเฟะที่ก� ำลั งเกาะกินจิ ตใจมนุ ษย์
ยุคปัจจุ บั น นี่ต่างหากล่ ะคื อความจริ ง
ความจริงที่ เราควรน�ำมาชี้แจ้ ง หาใช่งาน
ที่ไร้ซึ่งเกียรติภูมิอย่างที่ผมก�ำลั งท�ำอยู่ไม่!
แต่ใจเย็นก่อนสิวะ!
ดูเหมือนความคิดของผมจะกระจัด-
กระจายอีกแล้ว เอาเป็ นว่าผมมี เวลา
เมื่ อไหร่ ผมจะเขี ยนบทความถึงความ
ทุกข์ยากของชาวประมงแห่งหาดพีเอ็มวาย
ใหม่สักยี่ สิบหน้ากระดาษ แต่ตอนนี้งาน
ของผมก�ำลั งด�ำเนินมาถึ งส่วนสุดท้ าย
รีบๆ ท�ำให้เสร็จเถอะ จบสิ้ นกันที กับเรื่อง
ลวงโลกที่ไม่ต่ างอะไรจากยาพิษ ยาพิษ
ที่ท�ำให้ ผู้คนตามืดบอดมองไม่เห็นความ
จริงอั นน่าสมเพชทั้ งที่มั นเองก็เด่ นหรา
ต�ำตาอยู่ ทนโท่ ไอ้ คนที่ผลิ ตคิดค้ นมัน
พวกผมมันก็ ไม่ต่ างอะไรจากแมงหวี่แ
ก็ยังเบาเกินกว่าที่ใครจะได้ยิน แถมคนส่ว