Read me 22 - page 25

25
“ผมรู้สึกดีมากจากการออกจากงาน มั นทำ�ให้ ผมรู้สึกว่ าชีวิตเรามีคุณค่า
มากขึ้น แต่ ก่อนผมได้ เงินเดือนๆ ละสองหมื่น บางทีนั่งเล่ นเฟซบุ๊กทั้ งเดือน
ก็ได้สองหมื่น ผมทำ�โอทีก็ได้สองหมื่น ผมรู้ สึกว่าเราไม่รู้จักคุณค่าของเงิน
เลย แต่พอออกจากงานมาแล้ว ทุกบาททุกสตางค์ที่ได้มามันสำ�คัญมาก
แล้วมันจะไม่มี แบบว่าเงินใช้ๆ ไปเถอะ ผมรู้สึกว่าเงินไม่สำ�คัญกับชีวิต แต่
ผมไม่ได้บอกนะว่าเงินไม่สำ�คัญต่อการดำ�รงชีวิ ต ผมยังไม่ประสบความ
สำ�เร็จหรอก แต่ผมประสบความสำ�เร็จแล้วในการคิด ว่าต้องไปยังไงต่อ
ส่วนเรื่องจริ งจะสำ�เร็จมั้ ย ผมก็ยังตอบไม่ ได้”
เขาบอกว่าไม่ใช่ว่ าไม่ชอบวิศวกร เพียงแต่ว่ าวิศวกรที่เขาชอบกลับ
เป็นวิศวกรที่ทำ�เพื่อสังคมจริงๆ โดยไม่มีธุ รกิจเข้ามาเกี่ยวข้อง หรื อถ้าจะ
เกี่ยวข้อง มันก็ ต้องไม่ใช่สิ่งที่สำ�คัญที่สุดในงานนั้นๆ ซึ่งเราก็เห็นได้ว่าไม่
เพี ยงแต่วิ ศวกรรมศาสตร์ ทางด้านสาขาอื่นๆ ก็ดูจะหาได้ยากขึ้ นเรื่อยๆ
กับงานที่ปราศจากธุ รกิจเข้ามาเกี่ ยวข้อง แต่ถึงแม้ว่ าเขาจะเปลี่ยนเส้ น
ทางในการดำ�เนินชี วิต แต่แก่ นที่เขาอยากทำ�อะไรเพื่อสั งคมจริงๆ มันก็
ยังคงติดตั วเขาออกมาด้วย
“ผมเคยไปอ่านหนังสือของ ปองพล อดิ เรกสาร เขาบอกว่าให้ยึด
ประโยชน์ส่วนตัวเป็ นอันดับที่หนึ่ง แต่ให้ยึดประโยชน์ส่วนรวมเป็ นอันดับ
ที่ศู นย์ พออ่านแล้วรู้ สึกว่ามันครบมากเลย การเกิดเป็นคนๆ หนึ่ง ไม่ ได้
หมายความว่ ามึงไม่ ต้องเอาผลประโยชน์ มึงก็เอาเพื่อความอยู่รอด แต่
ว่ามึงต้องให้คนอื่นบ้าง ถ้ารู้จักให้คนอื่นปุ๊บ ผมว่ามันมีความสุขมาก”
“ล่าสุ ดผมไปกาญจนบุรี ผมแค่ไปหาเด็กๆ ที่เป็ นชาวเขา ไปนั่งเล่น
กันกั บเพื่อนเพื่อให้เด็กมาดูเราเหมือนเป็นตัวตลก แล้วเด็กๆ ก็ ขำ� ความ
รู้สึกตอนนั้นคือมี เงิน 50-100 ล้าน ก็ไม่มีใครให้ได้จริ งๆ ผมกลับมานั่งคิด
กับตัวเองว่า โห ชีวิ ตตัวเองมีความสุขขนาดนี้เลยหรอ มีใครมีความสุขแบบ
เรามั้ย ถ้ามีโอกาสผมก็อยากให้คนอื่นมีความสุขแบบนี้บ้าง”
หรืออย่างงานถ่ายรูปที่เขายกตัวอย่างมาให้ฟัง
“อย่างล่าสุ ด งานที่ผมชอบมากคืองานประกวด 10 ภาพเล่าเรื่องของ
national geographic มีคนหนึ่งเขาทำ�เรื่ องขยะ 9,000 ตัน รู้สึกว่าเจ๋งมาก
ตรงที่มั นเป็นเรื่องใกล้ ตัวมาก เราใช้ขยะอยู่ทุ กวัน แต่ไม่เคยมีใครบอกเลย
ว่าเราต้องห่วงเรื่ องขยะนะ พอมีภาพถ่ายชุดนี้ ขึ้นมา มันทำ�ให้คนกลุ่มหนึ่ง
อย่างน้อย 10-20 คนรู้สึก ที่สุดของชีวิ ตคือแค่ให้คนกลุ่มหนึ่งรู้สึกว่าภาพ
เรามันสำ �คัญ ดูภาพเราแล้ วรู้สึกอะไรบ้าง ผมว่าก็ พอแล้ว”
และแน่นอนว่า ถ้าเพียงแค่การถ่ายรู ปเล่นเฉยๆ มันก็ คงจะไม่มีพลัง
มากพอ ที่จะทำ�ให้เขาเลือกเปลี่ยนถนนสายชีวิ ตมาเป็นอีกเส้นหนึ่ง อะไร
กันเล่า ที่มาจุดประกายให้เขามีไฟที่จะทำ�ในสิ่งที่ชอบถึงขนาดนี้
“ผมชอบถ่ ายรูปตั้งแต่ประถม น่าจะประมาณป.5-6 พ่อผมเป็นครู
ประถม แต่ว่าตอนเรียนเขาเรียนเอกถ่ายภาพมา เขาก็เลยเป็นครู สอนถ่าย
ภาพด้วย ตอนนั้นยังใช้กล้องฟิล์ม พ่อเขาก็มีกล้องตัวหนึ่งคือ nikon fm2 ผมก็
อยากรู้ว่ามันทำ�งานยังไง เพราะว่าตัวกล้องสวยมาก ก็เลยขอลองถ่าย แต่
ตอนนั้นไม่ได้เหมือนถ่ายรูปอย่างตอนนี้ ผมยังไม่เข้าใจเลยว่าคำ�ว่าโฟกัส
คืออะไร แค่รู้สึกว่ามันเจ๋ งมาก ชอบมาก ยิ่งตอนนั้นพอมันเป็นฟิล์ม มันเลย
ยิ่งรู้สึก โห มันยากมาก
“การชอบถ่ายภาพช่วงม.ปลายของผมมันน้อยลง ผมเพิ่งจะมามีกล้องเป็น
ของตัวเองตอนมหา’ลัย เพราะว่าเหมือนสังคมสอนให้เรารู้จักว่ามึงอยาก
เรียนอะไร แล้วมึงต้องเรียนแบบนั้นแต่พอขึ้นมหา’ลัยมา ผมรู้สึกว่ากูอยาก
เป็นวิศวกร แล้วกูจะถ่ายรูปด้วยไม่ได้หรอ ผิดหรอ มันก็ไม่ ผิดนี่หว่า ผม
ก็เลยขอพ่อซื้อกล้องเลย พอซื้อกล้องมาทีนี้ไปใหญ่เลย ตะเลิดเปิดเปิ ง”
นี่คือจุดเริ่มต้ นที่ทำ�ให้เขาเริ่มถ่ายภาพเล่นๆ แล้วโพสลงเฟซบุ๊กให้คน
กดไลก์ หรือการถ่ายรูปรับปริญญาเพื่อหาเงินด้วยตัวเอง เสพงานจากคน
เก่งๆ ที่ เขาเริ่มตั้งคำ�ถามว่าทำ�ไมรูปบางรูปถึงมีพลังขนาดนั้น ทั้ งหมดนี้มั น
ก็เริ่มที่จะทำ�ให้ เขาเริ่มฟังเสี ยงข้างในตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดเขาก็
มาพบกับภาพถ่ายแนวสารคดี
“ตอนนั้นผมรู้สึกว่าภาพสารคดีน่าสนใจมาก ก็เลยลองสมัครเข้ าไป
ที่ค่ ายสารคดี แต่ว่ามันมีการคั ดเลือก ต้องตอบคำ�ถาม แล้วก็ส่งภาพไป
ชุดหนึ่ง ผมก็ส่งภาพเก่าๆ ที่เคยถ่ายไป ทีนี้ มันดันติด มันเลยเพิ่มพลั งว่า
จริงๆ มันก็ ไม่ได้ยากนี่หว่า พอได้มาลองเข้าค่ายสารคดี ค่ายมี สี่เดือน
แต่พอผมเข้ามาได้ สักวันสองวั นนั่นแหละ ผมเลยรู้สึ กว่าลองออกมา
ทำ�งานมั้ ย แล้วตอนนั้นก็มี รุ่นน้องคนหนึ่งเด็กกว่ากำ�ลังจะจบพอดี ก็ไปนั่ง
แฮงก์เอ้าท์กัน มันก็บอกว่าพี่ ผมไม่อยากทำ�งานประจำ� ผมก็เลยบอกว่ามึง
มาถ่ายรูปกับกูมั้ย ถ้ ามึงมา กูออกเลยจากงาน พอพูดเรื่อยๆ สรุปคือออก
จริ ง ทีนี้ พอมีเพื่อนมันก็เลยไม่อ้างว้าง โอเค ถ้ ากูไม่มีคนยอมรับไม่เป็ นไร
มึงดูรูปกู กันสองคนนี่แหละ ดูกันไปดูกันมา (หั วเราะ) ค่ายสารคดีก็เหมือน
กับช่วยพัฒนาแนวคิ ด พอเราเอามาบูรณาการกับชีวิ ตเรา ผมก็เลยรู้สึกว่ า
จริ งๆ มันไปได้ นะ แต่ปัญหาที่คนอื่นเขารู้สึกว่ามันไปไม่ได้ เพราะเขารู้สึก
ว่ามันไกลไป ผมเลยตั้งคำ�ถามกับตัวเองว่า ถ้ามันไกลไปทำ�ไมมึ งไม่เอาตัว
เองเข้าไปลึกๆ แล้ววันหนึ่งเดี๋ยวมันใกล้เอง ก็เลยเอาเลย หักดิบเลยดีกว่ า
ลุยเลย”
“ผมจำ�วันนั้นได้เลย นึกตอนนี้ยังมีความสุ ข รู้สึกเลยว่ารู้งี้กูออกมา
ตั้งนานแล้ว (หัวเราะ)”
ถ้ามองย้อนกลับไปที่คำ�ตอบในตอนแรกที่ เขาบอกว่า “ไม่รู้” แวบแรก
เราอาจจะคิดอย่างหยาบๆ ว่ ามันคือการไม่รู้เพราะว่าเขาคิดแล้วก็ทำ�เลย
แต่จากที่เราได้พูดคุยกันแล้ว คำ�พูดว่าเขาไม่คิดอะไรดูจะเป็ นความผิดที่
ไม่น่าให้ อภัยได้ ทั้งความคิ ดแล้วคิดอีกที่จะพยายามทำ �อย่างที่ใจร้อง ทั้ง
ความกดดันจากครอบครัวที่เป็นห่วงว่ าจะใช้ชีวิตยังไงกั บชีวิตช่างภาพ ยัง
ไม่นับคำ�ครหาจากผู้คนรอบข้างที่เราคาดเดาไม่ได้เลยว่าสิ่งเหล่านี้จะมา
ตอนไหน
อย่างน้อยที่ สุดนี่คงเป็นเช้าวันใหม่ของเขา ที่ได้ตื่นขึ้นมาเพื่อที่จะทำ�
ตามความฝันและต่ อสู้บนทางที่เขาได้เลือกเดิน
ส่วนตัวผมก็ คงจะตอบเหมือนๆ กัน หากมีคนถามว่ าเขาจะเป็นยังไงใน
ความคิ ด ก็ในเมื่อคนที่รู้ดีที่สุดอย่างตัวเขาเองบอกว่าไม่รู้
แล้วคนอื่นๆ ที่ได้แต่เฝ้าดู จะบอกว่ารู้ ดีกว่าเขาได้อย่างไร
แต่ถ้าถามว่าชีวิตคนอย่างเขาจะมีชีวิตที่มี ความสุขมั้ยในถนนเส้นนี้
ผมคิดว่าคำ�ตอบนี้ ผมรู้
25