Read me 22 - page 21

21
นิ คม กสิกรรม (บริการรับเข็นผักในตลาดโอเดียน
หน้าองค์พระปฐมเจดีย์)
“ทำ�งานเข็ นของในตลาดมาสิบสองปีแล้ว เดี๋ยวนี้เริ่มงานประมาณเจ็ด
โมง เสร็ จประมาณเที่ยงเกือบบ่าย แต่เมื่อก่อนตอนที่เริ่มทำ�งานนี้ใหม่ๆ ผม
ต้องเข้ าตลาดตั้งแต่ห้ าทุ่มโน่นเลย แล้วก็ทำ�จนเจ็ดโมงเช้าถึงจะได้กลับไปอยู่
กับเมียกับลู ก จริงๆ แล้วส่วนใหญ่เขาก็เข็นกันตอนกลางคืนนั่ นแหละ เพราะ
ตลาดจะเปิดตั้งแต่ ตอนนั้น และช่วงดึ กๆ คนไม่พลุกพล่านเหมือนตอนเช้า
คนที่มาซื้อของก็ จะเป็นพวกร้านอาหาร มาไม่กี่เจ้า แต่สั่งทีละเยอะๆ มันเลย
ทำ�งานง่ ายกว่า เขาสั่งผักจากแม่ค้ าเจ้าไหน เราก็เอาผักใส่รถเข็นประจำ�ตั ว
ที่เอามาเอง แล้วเข็นไปส่งที่รถลูกค้าเลย ได้เที่ยวละห้าบาทบ้าง สิ บบาทบ้าง
ตามจำ�นวนผัก รวมๆ แล้วคืนหนึ่ งก็ได้ สองสามร้อย”
“แต่เดี๋ยวนี้เปลี่ยนมาเริ่มงานตอนเช้าแล้วครับ ไม่ ใช่เพราะมันได้เงินดี
กว่าหรอกครับ มันก็ยังได้เที่ยวละห้าละสิบเหมื อนเดิมนี่ แหละ แต่มันสบาย
ผมมากกว่า เมื่ อก่อนนะ ผมเริ่มจากการมีรถเข็นคันเดียว เดินเข็ นมันมาจาก
บ้านทุ กคืน ทำ�งานไม่พักจนเช้ า ได้ตังค์ก็กลับบ้านเลย ไม่เอาไปล้างผลาญผม
อยากให้ลูกสบายนะครับ ก็เลยพยายามเก็บตังค์ให้ได้ มากๆ จนตอนนี้ผมถอย
รถกระบะมาได้คันหนึ่ง มันช่วยผมได้เยอะเลย ผมไม่ต้องเข็นผักส่งในตลาด
อย่างเดียวเหมือนเมื่อก่อน แต่สามารถรับเอาผักครั้งละมากๆ ไปส่ งให้ลูกค้า
ถึงที่ จากเมื่ อก่อนได้ วันละสามร้ อย เดี๋ยวนี้ ได้เพิ่มเป็นสี่ห้ าร้อยแถมไม่ เมื่อย
ขาแบบเมื่อก่อนอีกต่างหาก”
“อีกอย่างหนึ่งคือผมอยากอยู่กับลู ก เมื่อก่อนผมแทบไม่มี เวลาอยู่กับ
ลูกเลยเพราะกว่าจะเลิกงานลูกก็ไปโรงเรียนแล้ว พอถึงบ้ านก็หลับ ตื่นอีกที
ลูกก็นอนเสียแล้ว เดี๋ยวนี้ผมมี เวลาอยู่กับลู กเต็มที่ เลิ กงานผมก็รอไปรับลูกที่
โรงเรี ยน ได้กินข้าว เข้านอนพร้ อมกับมัน เช้าตื่นมาผมได้ไปส่งมันเรียนก่อน
มาทำ �งาน ได้หอมแก้มมั นบ้าง ทำ�ให้ผมมีความสุ ขกว่าเมื่อก่อนเยอะ”
“หากินกับพระมาสิบกว่าปีแล้ว อยู่มาตั้งแต่สมัยที่เณรในวัดยังมีร้อยห้า
สิบถึงร้อยเจ็ดสิบรูป จนเดี๋ยวนี้เหลือแค่ร้อยรูป บ้านผมอยู่ แถวๆ วัดนี่แหละ พอ
เจ็ดโมงก็ขี่ มอเตอร์ไซค์มาวัด พระรู ปไหนจะใช้บริการก็เรียก ผมก็จะพาท่านไป
บิณฯ ที่โน่นบ้ างนี่บ้าง ไม่ได้เงินหรอกครับ ผมทำ�แลกข้าวที่ ท่านบิณฯ มาได้ นั่น
แหละ แต่เดี๋ยวนี้ใช่ว่าญาติโยมจะถวายเยอะเหมือนแต่ก่อน ได้มาทีก็ประมาณ
สองถุงหูหิ้วเท่านั้นแหละ พระท่ านก็จะเจียดให้ผมมาหน่อยหนึ่ง”
“มีบางคนเขาจะรับใช้ พระเฉพาะรูป คือเป็นคนขับรถประจำ�ตัวไปเลย แต่
ผมนี่รับหมด ใครใช้ก็ไป พอนอกเวลาบิ ณฯ ผมก็อยู่วัด เพราะถ้ามีพระรูปไหน
ท่านจะเอาอะไรอี กผมจะได้ไปซื้อให้ ไอ้ การไปซื้อของยิบย่อยแบบนี้ จะได้เงิน
เที่ยวละยี่สิบบ้างสามสิบบ้าง ทำ�ให้พอมีเงินติดตัวไว้ซื้อข้าวเย็นกิน ผมอยู่วัด
ถึงสี่โมงก็กลับ พักผ่อนบ้าง”
“จริงๆ แล้ ว อยากให้มองว่าผมก็เหมือนกับเด็กวัดนั่นแหละ มันไม่มีเด็ก
วัดแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว สมัยนี้เด็ กวัดคือเด็กที่มาอาศั ยอยู่ในวัด อย่างที่วัดนี้ ก็
มีเด็ กวัด แต่พวกมันไม่ได้ช่วยงานพระสักอย่าง มันมาอยู่เพื่อเรียนหนังสือ ที่นี่
มีให้เรียนฟรีจนจบ ม.๖ มันก็เรียนอย่างเดียว จบปุ๊บก็ไปต่อราชภัฏฯ ผมอยู่มา
นาน เห็นมาหลายคน เพราะอย่ างนี้แหละ หน้าที่ ของเด็กวัดมันถึงมาตกอยู่กับ
รถรับจ้างแล้วก็พวกผม”
“ถ้าถามว่ารู้สึกยังไงกับคำ�ว่าหากินกับพระ ผมไม่รู้สึกอะไรเลย เดี๋ยวนี้มัน
เปลี่ยนไปหมดแล้ว เช้าๆ รถเต็มถนนไปหมด จะปล่ อยพระท่านไปเดินให้โดน
รถโฉบก็ คงไม่ได้หรอก ผมรู้สึกว่าที่ทำ�อยู่นี่มันก็คือการรับใช้ศาสนาอย่างหนึ่ง
น่ะแหละ ไม่ มีเราพระก็ลำ�บากญาติโยมที่จะถวายของก็ลำ�บาก เราเหมือนคน
ที่คอยช่วยให้การบิณฑบาตดำ�เนินต่อไปได้ทุ กๆ เช้า”
ขวั ญเมือง จรรยาวงศ์ (คนขั บรถพระ ณ วัดแห่งหนึ่ งใน
จังหวัดนครปฐม)