Read me 22 - page 28

28
“หลังจากที่ตัวผมถูกแอดมิดเข้าห้องไอซียู พอตื่นเช้าขึ้นมาวันแรก
ผมจำ �ได้เลยว่าภาพที่เห็นคือคุ ณแม่ของผม ท่านยืนเกาะกระจกอยู่ นอก
ห้ องไอซียู ตอนนั้นเราเองนอนอยู่ บนเตียง ร่ างกายก็ยังใส่สายออกซิเยน
สายท่ออาหารอะไรต่างๆ อยู่ พูดสื่อสารอะไรก็ไม่ได้ แต่เราก็พยายามจะ
สื่อสารและบอกเขาว่าไม่ ได้เป็นอะไรนะ”
ในช่วงเวลาก่อนที่โสภณประสบอุบัติเหตุจนเสียขาทั้ งสองข้างไปนั้น
ทางบ้านของเขาก็กำ�ลังประสบกับปัญหาใหญ่ เมื่อธุรกิจขนส่งที่เป็นอาชี พ
หลั กหล่อเลี้ยงครอบครัวต้องตกอยู่ในสภาวะล้ มละลาย แต่ถึงแม้วิ กฤติ
ต่างๆ จะพุ่งเข้ามาราวกับจะเล่นตลกกับชีวิตเขาแค่ ไหน โสภณก็ยังมอง
เห็นแง่งามภายใต้ ละลอกคลื่นซัดกระหน่ำ�อยู่
“ก่อนที่ทุกอย่างจะพังลงมาผมเจอเรื่องราวที่ทำ �ให้ตัวเองทุกข์มาเยอะ
ผมคิดว่ ามันเป็นแบบฝึ กหัดครั้งใหญ่ที่ทำ�ให้เราได้เรียนรู้และเข้าใจชีวิ ต สิ่ง
ที่เกิดขึ้นตอนนี้คือว่ามันทำ�ให้เรารู้ สึกไม่ไปทุ กข์ท้ อกับมัน ซึ่งผมรู้สึกว่าพอ
ลบกับลบมาเจอกันมันจะทำ�ให้เรากลายเป็นคนที่บวก”
เมื่อผ่านกระบวนการรักษาที่โรงพยาบาลได้เดือนกว่า โสภณตัดสินใจ
ละทิ้งการกายภาพฟื้นฟูร่างกายทุกอย่างหลังจากรับรู้ว่าร่างกายของตนเอง
ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ในช่วงที่กลับมาใช้ชีวิตจริงๆที่บ้าน
ของตน เวลานั้นเองที่คำ�ว่า ‘ภาระ’ แวบขึ้นมาในจิตใจของเขา ทำ�ให้โสภณ
รู้สึกตัวว่าจะต้องทำ�อะไรสักอย่าง เพื่อที่จะกลับมาใช้ชีวิ ตให้ได้ด้วยตนเอง
อีกครั้ง
“ทุกวั นเราตื่นมาต้องมาเห็นคุ ณแม่นั่งแกะปลา เพื่อใช้ โขลกทำ�น้ำ�ยา
ขนมจีนอยู่ปลายตีนเตียง แล้วออกไปขายของตั้งแต่เช้าเพื่อที่จะหาเงินมา
ดูแลเรา ยังจำ�ได้เลยว่ามีอยู่วันหนึ่งผมเองจำ�เป็ นจะต้องใช้เงิ นประมาณ
70 บาทในการเปลี่ยนสายปัสสาวะที่โรงพยาบาล ในตอนนั้น
แค่ 70 บาทเรายังไม่มีอยู่กับบ้าน ตอนนั้นมันเลยเป็นความรู้สึกว่ าเรา จะ
ต้องทำ�ยังไงก็ได้ ที่ จะทำ�ให้เรากลับมายืนและเดินต่ อไปให้ได้โดยเร็วที่สุด”
แม้จะเริ่ มต้นด้วยความหวัง แต่ความพิการที่ตนเองเผชิญอยู่ก็เป็นอุปสรรค
ใหญ่ที่ไม่อาจผ่านไปได้ง่ายๆ
“ผมก็เลยมาตั้งโจทย์กับตัวเองก่อนว่าเราเหลืออะไร ขาเดิ นไม่ได้ใช่
ไหม มือฉันยังทำ �งานได้ สมองฉันยังทำ �งานได้ แล้วจะมีงานอะไรที่จะซับ
พอร์ตตั วผมเองได้ ก็ได้คำ�ตอบว่างานด้านคอมพิวเตอร์ กราฟฟิคน่าจะเป็ น
อะไรที่ซับพอร์ตเราได้ดี ที่สุด ตอนนั้นเองก็เริ่มโฟกั สว่าเอาวะ เดี๋ยวเราจะ
เริ่มทำ�งานเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์กราฟฟิค”
เมื่อตัดสินใจและกำ�หนดทิศทางให้กับตนเองได้ชัดเจนแล้ว โสภณก็
ไปปรึ กษาทางโรงพยาบาลว่ามีสถานที่ ใดบ้างที่เปิดการเรียนการสอนให้
กับคนพิการ และคำ�ตอบที่ได้รับก็ทำ �ให้เขามุ่งหน้าไปยังโรงเรียนอาชีวะ
พระมหาไถ่ จังหวัดพัทยา
“ตอนที่เราอยู่ ที่โรงเรียนอาชีวะพระมหาไถ่ มองไปทางไหนก็มีแต่คน
พิการไปหมด เราเลยไม่รู้สึกแปลกหรือน้อยกว่าคนอื่น และเราก็ได้เรียนรู้
การใช้ชีวิ ตจากคนที่พิการเหมือนกันกั บเรา ซึ่งการที่ อยู่ที่ มหาไทยถือเป็น
ช่วงฝึกตั วเอง เพราะทุกอย่างมันเป็นแบบฝึกหั ดที่เราต้องหัด เราจะเข้ า
ห้องน้ ำ�ยังไง ต้องขึ้นลงรถเข็ นยังไง”
โสภณใช้เวลาอยู่ที่โรงเรียนอาชีวะพระมหาไถ่เป็นเวลาสี่ ปี แม้ว่าที่นั้น
จะไม่มี หลักสูตรวิชาคอมพิ วเตอร์กราฟฟิคที ่ตนเองอยากเรียน แต่ครูของ
เขาก็ คือการเรียนรู้ด้วยตนเองผ่ าน CD ช่วยสอน, หนังสือกราฟฟิค และ
อินเตอร์เน็ต ในระหว่างนั้นโสภณก็ทำ�งานช่วยทางโรงเรียนไปด้วยพร้อม
กัน ไม่ว่าจะเป็นการออกแบบโบว์ชัวร์, แผ่ นพับ, หรือวิดีโอพรีเซนเทชั่น
ต่ างๆ จนขยับขยายไปเป็นงานสเกลใหญ่ อย่ าง งานมหกรรมกี ฬา
จะเป็นอย่างไร หากในเช้ าวันหนึ่งต้องตื่นมาพบว่า ขาทั้งสองข้างของตนที่เคยปกติกลับกลายเป็ นอวัยวะที่ไร้ซึ่งความรู้สึก
ปฏิกิริยาตอบรับอันคาดเดาได้ธรรมดาย่อมจะเป็นเสียงร่ำ�ไห้ฟูมฟายของผู้ที่พบเจอเหตุการณ์นั้น แต่สำ �หรับ ‘โสภณ ฉิมจินดา’
พิธีกรรายการโทรทัศน์ทางช่ อง Thai PBS คนนี้ ความพิการที่ได้รับมานั้น ไม่ใช่การกลั่นแกล้ งจากโชคชะตา แต่ทว่ามันเป็น
บันไดก้าวแรกที่นำ�พาชีวิตของเขาไปสู่ความสำ �เร็จ...
...ปี 2546 โสภณเดินทางไปจังหวัดตาก ด้วยเป้าหมายเพื่อสำ�รวจเส้นทางและสภาพโรงเรียนที่ตนและน้องๆ จะไปทำ�
โครงการอาหารกลางวันให้เด็ก ขากลับจากเสร็จธุระเขาและน้องๆ ผู้ร่วมทางเห็นดี จึงถือโอกาสโบกรถไปเที่ยวกันต่ อที่จังหวัด
แม่ฮ่องสอน ระหว่างการเดินทางจากทางอำ�เภอท่าสองยางไปยังอำ�เภอแม่ สะเรียง รถที่ เขาขออาศัยมาด้วยนั้นเกิดเสียหลัก
และพุ่งตกจากถนนลงไหล่เขา จากอุบัติ เหตุครั้งนั้น ผลเอ็กซเรย์บอกว่ากระดูกไขสันหลังของโสภณถูกกระแทกและฉีกขาด
ออกจากกัน ทำ�ให้ร่างกายท่อนล่างตั้งแต่เอวลงไปของเขาไม่ มีความรู้สึกและกลายเป็นอัมพาตไปร้อยเปอร์เซ็นต์
“เช้าวันใหม่ กับหัวใจที่ ไม่พิ การ”
เรื่อง : ปริญญา ก้อนรัมย์
ภาพ : พิมพกานต์ จำ�รั สโรมรัน