Read me 24 - page 23

ย้อนกลับไปวัยเด็ ก คุณเติบโตมาอย่างไร สนใจอะไรเป็นพิเศษไหม
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดธรรมดา ที่มีความสนใจในด้ านศิลปะตั้ง
แต่เล็กๆ และก็มีจุดเปลี่ยนตอนที่บ้านเปลี่ ยนจากท�ำอู่รถยนต์ ไปเปิด
สวนอาหารช่วงนั้นอยู่ประมาณป.6ก็ได้เห็นดนตรี ได้เล่นได้คลุกคลีกับ
นักดนตรี แล้วยุคนั้นเด็กที่เล่นดนตรีได้ ใครๆก็อยากมาดู เราก็กลายเป็น
จุดขายคือเวลาเราท�ำอะไรสักอย่างได้ดี ผู้ ใหญ่ก็จะชื่นชมกลายเป็นตัว
ตนของเราโดยอัตโนมัติ พอโตขึ้นมาถึงวั นที่เราเลือกท�ำงานศิลปะก็กลาย
เป็ นว่าเราไม่ได้รับการส่งเสริมเท่าไหร่ เพราะว่าโลกสมัยนั้น เริ่มเปลี่ ยน
จากเกษตรกรรมไปเป็นอุตสาหกรรม ผู้ใหญ่ก็อยากให้เรามีอาชีพที่ท�ำ
แล้วมั่นคง ตอนนั้นศิลปะมั นยิ่งกว่าสมั ยนี้อีกนะ แทบไม่มีที่ยืน เขาเลย
ไม่ได้ส่ งเสริมอะไร แต่เราก็รั้นที่จะเรียนแต่ก็เรี ยนได้ไม่ดีหรอก
คนเราเกิดมามันไม่มีตั วตน แต่ถูกสร้ างให้มีตัวตนตั้งแต่เริ่ม
ลืมตาขึ้ นมา จ�ำได้เลยตอนลูกสาวคนแรกผมเกิด ผมมองตาเขา ในตา
เขาว่ างเปล่า เรารู้เลยว่ าเขาไม่รู้จักเราหรอกสิ่งแรกที่ผมบอกคือกูพ่อมึง
นี่คือเราก�ำลังสร้างตัวตนของเขาขึ้นมา พอเริ่ มโตขึ้น ก็ เริ่มถูกสอนว่านี่
ของมึงนี่ตัวกู นี่ของกู พอเข้าไปในโรงเรี ยนก็ถู กท�ำลายตัวตนอีกครั้ ง เมื่อ
เขาเริ่ มเลือกว่าจะเป็นอะไรสักอย่างก็ถูกสั งคมบอกว่า เฮ้ยมึงเป็ นแบบนี้
ไม่ได้ เพราะชีวิตมึงไม่ใช่ ไม่ง่ายแบบนั้นชีวิ ตผมเป็นแบบนั้น
สิ่งที่บ่มเพาะให้คุณเป็นคุณแบบทุกวันนี้ มาจากอะไร
ผมเริ่ มต้นจากการค้นหาว่ าตัวเองจะคิ ดอะไรก่อน และรู ้สึ ก
ว่าการอ่านหนั งสือน่ าจะหาค�ำตอบให้กับเราได้ ผมว่าตัวหนังสือมั น
สอนทักษะในการคิ ดและอธิบายความคิดได้ ด้วยหนังสือเล่มแรกๆที่มี
อิทธิพลต่อความคิดเลยก็ วิ ถีแห่งเต๋า และก็ ปฏิวั ติยุคสมั ยด้วยฟางเส้ น
เดียว ของมาซาโนบุ ฟูกูโอกะคืออ่านแล้วปึ้งมันใช่ทุกอย่างเลยจนมา
เจอ แด่หนุ่ มสาว ของท่านกฤษณมูรติ คราวนี้มันก็พากันไปใหญ่ เพราะ
โดยพื้นฐานเป็นคนแปลกแยกอยู่แล้ วพอได้เจอแบบนี้ เราควบคุมตัวเอง
ไม่ได้ เหมือนเราเจอชุดความคิดที่จูนกับเราติดมันถึงขั้นสั่นสะเทือนทาง
ความคิดท�ำให้ชีวิตเราไม่ปกติ ไปพอสมควรแต่สิ่ งส�ำคัญหนังสือสอนให้
เราคิดสอนให้ตั้ งค�ำถาม รู้จักประมวลผลและท�ำให้ผมเปิดตัวเอง
พอเริ่มเปิดโลกของตัวเองออกมาเล่นดนตรีบนเฟซบุ๊ก ได้ค�ำตอบ
หรือมี ความสุขเพิ่มมากขึ้นไหม และคิดว่าอายุ 40 กว่าๆ ถือว่า
เริ่มช้าไปไหม
เรี ยกว่าจัดวางมันได้ดีขึ้น อยู่กั บมันได้เสถียรมากขึ้น จริงๆ ผม
ไม่ได้ คิ ดว่าตัวเองเริ่มช้าอะไรนะ ดนตรีกั บผมมันซึมซับมาเรื่อยๆ อยู่
แล้ว เพียงแต่ผมไม่ได้ยืนอยู่ในจุดที่คนจะมองเห็นมันอาจมีจังหวะหรือ
ระยะเวลาอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นกับแต่ ละคนไม่เหมือนกันอย่างผมเป็น
พวกพึ่งพาตัวเอง เพราะฉะนั้นผมไม่วิ่งไปหาคนอื่น เอาตัวเองไปเสนอ
ค่าย ไม่ อยากไปท�ำอะไรแบบนั้น แล้ วพอดีเพื่อนที่รู้จั กกันท� ำเว็บไซต์
เปิดพื้ นที่อิสระให้คนมาเล่นเพลงของตัวเองได้ ตอนเปิดแรกๆก็ไม่มีใคร
“ผมไม่ใช่นั กดนตรีอาชีพ ไม่เล่นดนตรีเพื่ อหาตังค์ ผม
เล่นที่บ้านของผม แล้วก็ส่งไปในอากาศ เราจึงได้พบกันที่ นี่…”
เป็นประโยคที่เขาใช้ อธิบายตัวเองในพื้นที่ สาธารณะ
บนหน้าเพจเฟซบุ๊ก R-bu acoustic ballads และแทบไม่ น่า
เชื่อว่าการแสดงของเขาที่ใช้ เพียงกี ต้าร์ตัวเดียว เคล้าคลอไป
กับบรรยากาศหม่นๆ พร้อมสุ้มเสียงอั นเศร้าๆ กลับมี พลัง
ดึงดูดคนฟังอย่างน่าประหลาด
ผู ้ชายคนนี้ ไม่ได้เป็นนักดนตรีรั บจ้างร้องเพลงตาม
สถานที่ต่างๆ เขาเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆ ที่ สวมบทเป็นคุ ณ
พ่อลูกสอง และมีอาชีพค้ าขายอยู่ที่ถนนข้าวสาร บุคลิก และ
บทเพลงของ อาบู-ยุ วบูรณ์ ถุงสุวรรณ ไม่มี มาด ไม่มีจริต
และไม่มีรายได้จากการร้องเพลง เขาเพียงแค่รัก เขาจึงลงมือ
ท�ำ และมีความสุขทุกครั้ง เมื่อสิ่งที่เขาส่ งออกไปกลายเป็นแรง
บันดาลใจให้กับคนอื่น ...พลันจากเสียงกีต้าร์ เรื่องราวต่างๆ
ก็เริ่มไหลออกมาจากส�ำเนียงสุดเศร้ า อันเป็นเอกลักษณ์ของ
ชายวัย 40 เศษ คนนี้
คนเราเกิ ดมามันไม่ มี
ตั วตน แต่ ถู กสร้ าง
ให้ มี ตั วตนตั้ งแต่ เริ่ ม
ลืมตาขึ้นมา
"
"
23