Read me 24 - page 27

ความสนใจทางด้ านศิลปะของคุณตาเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้ว
อะไรท�ำให้ตัดสินใจเลือกเรียนทางด้านนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนเขาว่ากัน
ว่าศิลปินมักไส้แห้ง
จริงๆ ก็ชอบวาดเขียนมาตั้งแต่ เด็กๆ อาจารย์เขารู้ เขาก็หนุน
ถึงกั บอนุญาตให้เราสอบแทนเพื่อนทั้ งห้องได้ ก็ได้ ฝึกมือ แล้วตาก็ไป
สอบโรงเรี ยนทหาร แต่พ่อตาเขาไม่ให้เรียน เขาจับตาไปเรียนที่ เตรียม
มหาวิทยาลัยศิลปากรที่ปัจจุบันกลายเป็นวิทยาลัยช่างศิลป์นี่ไงก็เรี ยน
มาเรื่อยๆจนถึงคณะจิตรกรรมฯพอจบออกมาเราไม่ได้คิดจะท�ำงานศิลป์
บริสุทธิ์เลย เราอยากท�ำงานด้านคอมเมอเชี่ยลอาร์ตก็คื องานเกี่ยวกับท�ำ
ภาพประกอบอะไรพวกนี้ เราชอบอย่างนี้ เลยท�ำเรื่อยมาจนปัจจุบัน
สมัยที่คุ ณตาเป็นนักเรียนศิลปะ มีเรื่ องราวอะไรที่ท�ำให้คุณตา
ประทับใจบ้างไหม
ตอนที่ตาเรียน อาจารย์กับนักเรียนจะสนิทกั น คือเป็ นกันเอง
มากกว่ าที่จะเรียกว่าอาจารย์ กั บลูกศิษย์ แล้วเราก็ไม่ได้เรียกเขาว่ า
อาจารย์เลย เราเรียกพี่ แต๋ว พี่แอ๊ ว เรียกกันเป็นพี่น้อง ที่ส�ำคัญที่สุ ดคือ
เราโชคดีได้เป็ นลูกศิษย์ รุ่นสุดท้ายของอาจารย์ศิ ลป์ พีระศรี ท่านได้ เข้า
มาสอนพวกเรา เวลาสอนก็จะมีคนคอยแปลไทยเป็นไทย เพราะท่านพูด
ไทยไม่ชัดแต่ทุกคนก็รักท่านมากและท่านเป็นคนที่มีความสามารถมาก
กลับมามองในยุคปัจจุบันนี้ การเรียนศิลปะก�ำลังเป็นที่นิยม จน
คล้ายๆ ว่าจะกลายเป็นกระแสไปแล้ว คุณตารู ้สึกอย่างไรกั บค่า
นิยมที่เปลี่ยนไปบ้ าง
เด็กสมัยนี้เขามีความคิดของตัวเอง ถึงบางทีเขาอาจจะแค่ตาม
เพื่อนแต่ถ้าเขาชอบ เราก็ให้เขาไปทางนั้นมันก็ถูกแล้วนี่ ใช่ไหม
แต่ถ้าเกิดว่าในอนาคตเด็กรุ ่ นใหม่เข้ามาเรียนศิลปะเพราะแค่รู้สึกว่า
เป็นสิ่งที่เท่ คุณตาคิดว่าศิลปะจะกลายเป็นเรื่องฉาบฉวยหรือเปล่า
ไม่ นะ ก็ ถ้าเขาเรียนสิ่งที่ เขาชอบ แล้ วเขาได้ เอามั นไปใช้
สร้างสรรค์ผลงาน ถ้าเขาท�ำสิ่งนั้นได้ มันก็ไม่ แต่ถ้าเรียนแล้ วไม่เอาไป
ใช้นี่สิ อย่างศิลปินบางคนจบศิลปะแล้ วไปเป็นตลกวิชาฝีมือเอาเก็บใส่
ลิ้นชักไว้ เฉยๆจริงๆ เราก็ไปว่าเขาไม่ได้ มันเป็นสิทธิ์ของเขาแต่ เรารู้สึก
ว่ามันไม่ถูกอุตส่าห์ฝึกฝนล�ำบากยากเย็นกว่ าจะช�ำนาญมันไม่ใช่ของ
ง่ายๆแต่เขากลับเอามาใส่ลิ้ นชักไว้เฉยๆอย่างนี้สิถึ งดูไม่มีคุณค่ า
เมื่ อห้าสิบปีก่อน ชายหนุ่มไร้ชื่อเสียงบังเกิดความตั้ งใจอย่างแรงกล้าว่าจะอุทิศตัวให้ กับศิลปะที่เขารัก
ทว่ าหลังจากก้าวออกจากรั้วมหาวิทยาลัย แทนที่จะไขว่ คว้าหาชื่อเสียง มุ่งสร้างงานเผื่ อว่าจะได้น�ำไป
จัดวางในแกลอรี่หรือในวั ด เขากลับเลือกที่จะให้ผลงานของตนซุกตัวอย่างเงียบเชียบในพื้นที่ที่เล็กกว่ามาก นั่ น
คือบนหน้ าปกหนังสื อ และตามหน้าโฆษณาของหนังสื อพิมพ์
จนถึ งวันนี้ ชื่อของ ปนัท เลิศสมบู รณ์ ก็ยังไม่เป็นที่รู้ จักในวงกว้าง ชายหนุ่มกลับกลายเป็นเฒ่าชรา
วัยเจ็ดสิบหก ผลงานของเขาแม้ว่ามีมากมาย และได้ผ่านสายตาของนักอ่านไปแล้วจ�ำนวนมาก โดยเฉพาะปก
หนังสื อการ์ตูนในเครื อ ชัยพฤกษ์ แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าภาพเหล่านั้นเกิดขึ้ นจากฝีแปรงของใคร ‘ศิลปินไร้ชื่ อ’
ค�ำที่น่าเศร้า ใครหลายคนที่ถูกนิยามด้วยค�ำนี้อาจจะทดท้อ แต่ ส�ำหรับเขาไม่ เป็นเช่นนั้ น
ถึงวัยจะล่วงเลย แต่สิ่งหนึ่งซึ่งฝังแน่นในตัวตนของเขายังไม่สูญหายหน�ำซ�้ำกลับยิ่งคล้ายว่ามันได้หลอม
รวมกับจิตวิ ญญาณของเขาไปเสียแล้ ว สิ่งนั้นก็คื อ อุดมการณ์ ที่เขาเลือกยืนอยู่บนเส้นทางแห่งการสร้างสรรค์
ตราบชีวิตสิ้นลมหายใจ
เด็ กสมั ยนี้เขามี ความ
คิดของตัวเอง ถึงบางที
เขาอาจจะแค่ตามเพื่อน
แต่ถ้าเขาชอบ เราก็ให้
เขาไปทางนั้น
"
27