แนะให้แนว - page 23

23
มากขึ้น เพราะว่าการกระท�ำของคุณมันอาจจะส่งผล
กระทบต่อคนอื่น ส่ งผลกระทบต่อสังคม รวมถึ ง
กระทบตัวคุณเองด้ วย คือตอนคิ ดมันสนุกไง ถ้าถาม
เราว่าเส้นแบ่งมันอยู่ตรงไหน เราตอบไม่ ได้ เพราะ
แต่ละคนมี ไม่ เหมือนกัน แต่ถ้าคิดแล้วว่ าจะท�ำ สิ่ง
ที่ตามมาก็คื อคุณต้องรั บผิดชอบผลการกระท� ำของ
ตัวเองด้วย
มี ความแตกต่ างกั นไ หมร ะ หว่ างการ
สร้างสรรค์สิ่งที่ เราคิดว่าดีออกไป กั บการ
ชวนเชื่ อในวงการโฆษณา
เอ๋ นิ้ วกลม : โดยวิธี การไม่ต่างกันครับ ก็คือมัน
เป็นการสื่ อสาร ทีนี้ โดยเนื้อหาต่างหากที่มันต่ างกัน
คือโฆษณามันพูดในสิ่ งที่คนอื่นสั่งให้ พูด แล้ วเขาก็
จ้างให้เราพูดด้วย เหมือนเขาบอกกับเราว่ า “ช่วยบอก
คนอื่นให้หน่อยสิว่าอันนี้มันซักผ้าแล้วขาวมากเลยนะ”
ทีนี้เนี่ย มั นก็มีเส้ นแบ่งอีกครับ ระหว่างนักโฆษณา
ที่มีจรรยาบรรณ กับไม่ มีจรรยาบรรณ คือคนที่มี
จรรยาบรรณ เหมือนสมั ยที่เราท�ำโฆษณา รุ ่นพี่จะ
เน้นมากเลยว่ า เราต้ องพูดในสิ่ งที่ เราเชื่อเท่ านั้น
เพราะฉะนั้นถ้าครีมนี้ บอกว่าท� ำให้ขาวได้ภายใน 7
วัน คุณต้องเอามาพิสูจน์จริ งๆ ว่ามันท� ำได้ ถ้ามั น
ท�ำให้ขาวจริงไม่ ได้ก็จะไม่ พูด ไม่ สื่อสารมันออกไป
ส่วนถ้าถามว่ ามั นต่ างยังไงกับการสร้างสรรค์ ยก
ตัวอย่างในงานเขียน มันต่างตรงที่ว่ า งานเขียนมัน
ออกมาจากตัวคนเขียนเอง ถ้าหากเขาจะใช้วิธี น�ำ
เสนอที่มั นน่าสนใจมากขึ้ น หรือท� ำให้ดึงดู ดมาก
ขึ้น อันนี้ เป็นเทคนิคโฆษณานะ แต่เนื้อหาเนี่ย ไม่
ได้บิดพลิ้วอะไรเลย มันไม่ได้ ถูกจ้างมา หรือพู ดใน
สิ่งที่ ตัวเองไม่เชื่อเลยแม้ แต่นิดเดียว คื องานเขียน
ที่ออกมาจากใจ มันคื อสิ่งที่ออกมาจากตัวเขา เรา
เลยไม่ติดว่ามันจะใช้วิ ธี ชวนเชื่อความคิ ดนั้ นไหม
เพราะถ้าคุณเชื่อแล้ วว่าความคิ ดนั้นมันมีประโยชน์
จริง เมื่อมันรวมกับวิ ธีการน�ำเสนอที่น่าสนใจ มัน
จะยิ่งดีเลยนะ ใครคิดตรงนี้ออกจะยิ่ งเก่ง ส�ำหรับ
เรานะ แต่สิ่งที่ควรจะตั้ งค�ำถามคือ ถ้าเนื้อหานั้ น
เป็นการพร็อพพากันดาบางอย่างโดยตัวเนื้อมันเอง
อันนั้นต่างหากที่เราต้องมาถกกันว่าคุ ณก�ำลังชวนเชื่ อ
อะไรอยู่หรือเปล่า
ถ้าคนอ่านเขารั บรู ้สิ่งที่เราเขียนออกไป แม้
เราไม่ได้ตั้งใจจะชวนเชื่ อ แต่มันกลายเป็ น
การพร็ อพพากันดาด้วยตัวมั นเอง เพราะ
มันเกิ ดการตีความที่ผิดไป เมื่อเข้าสู่ ความ
คิ ดของคนอ่าน อย่างนี้ มันจะต่างกั บการ
โฆษณาไหม
เอ๋ นิ้วกลม : อันนั้นน่าจะไม่ใช่ภาระของนักเขียน
แล้วครับ คือคนเขียนหนั งสือเนี่ ยท�ำได้เพียงส่งสาร
ออกไป ส่วนคนรับสาร หากเขาจะเชื่อหนังสือเล่มไหน
ก็ตาม นี่มันเป็นเรื่องของชีวิตเขา เราไปดูแลทั้งหมดไม่
ได้ คือทุกคนดูแลสติปัญญาของตัวเอง แต่ในสังคมที่
มันเปิ ดกว้างมากพอ ที่มันหลากหลายมากพอ หรือมี
หนั งสือหลายประเภทมากพอ และมีวัฒนธรรมการ
อ่านที่แข็งแรงพอ ค� ำถามนี้จะไม่เกิ ดขึ้น เพราะคน
อ่านหนังสื อจะคิด คนอ่านหนังสือจริงๆ แล้ว ไม่เคย
มีใครเชื่อหนังสือง่ายๆ นะ ถ้าเป็นนั กอ่านจริงๆ เขาจะ
อ่านเพื่อเถียง แล้วก็ไม่มี ทางเชื่อทุกบรรทัด เพราะนัก
อ่ านคือนักคิดครับ และนักคิดคือนักตั้งค�ำถาม เพราะ
ฉะนั้ นถ้ามีวั ฒนธรรมการอ่านที่แข็งแรงพอ หากคน
อ่านจะเชื่อหนังสือเล่มไหน นั่ นแปลว่าเขาได้ไตร่ตรอง
มาดี แล้ว
เวลาที่เราท� ำงานร่ วมกั บคนอื่ น มี ความ
แตกต่ างระหว่างการยืนยั นความคิดของเรา
กั บการมีอีโก้ ที่ จะไม่ฟั งใครอย่างไรหรือไม่
เอ๋ นิ้วกลม : แน่ นอนครับ การยืนยันความคิด
ของตั วเองไม่ได้หมายความว่าฉันถูก สิ่งที่น่ากลัวที่สุด
คือค�ำว่า ฉั นถูกคนเดียว จริงๆ แล้ว สิ่งที่ A ถูก ไม่
ได้ หมายความว่า B ผิด B อาจจะถูก C ก็ ถูก D ก็
ถูกด้ วย ค�ำว่าถู กมันเลยมีหลายอย่ างมากเลย เช่น
เราบอกว่า 4 คือ 2+2 แต่เพื่อนอาจจะบอกว่า 1+3 ก็
ถูกเหมือนกัน บางคนอาจจะบอกว่า 8+2 คือสิ่งเหล่ านี้
มันเกิ ดขึ้นได้ ถ้าท� ำงานเป็นกลุ่ม ถ้าบอกว่าฉั นถูก เรา
คุยกันต่อได้ แต่ว่ าถ้าบอกว่า ฉั นถูกคนเดี ยว นี่เราคุย
กันต่อไม่ได้แล้ว แต่ บางครั้งถ้าเราไม่ได้อีโก้มากเกินไป
สิ่งที่เราบอกว่าท� ำได้ แต่เพื่อนบอกว่ า เฮ้ย มันอาจจะ
ยังท�ำไม่ได้ แต่ตราบใดที่เรายังคุยกันอยู ่ มันปรับจูนกัน
ได้ เราอาจจะได้แง่ มุมที่น่าคิ ดจากเพื่อนด้วยก็ได้ว่ า
ถ้าเราท�ำแบบนี้ มันอาจจะเละก็ได้นะ เราก็ จะได้ลอง
ปรับดู ฉะนั้นการที่จะเชื่อมั่นในความคิดตัวเองอาจจะ
ไม่ ได้หมายความว่าฉั นถูกที่สุดเสมอไป ก็คื อมั่นใจใน
ตัวเอง แต่ เปิดรับความคิดของคนอื่น เราจะได้ รู้ไง
ว่าความคิดของเรามีรูโหว่ตรงไหนบ้าง
จากการที่ได้ สื่ อสารกับเยาวชน พวกเขา
อาจจะคิ ดว่าระเบียบวินัยเป็นเรื่ องรองจาก
ความคิ ดสร้างสรรค์ พี ่เอ๋คิ ดว่าคนท�ำงาน
สร้างสรรค์จริงๆ แล้วควรมี ระเบียบวิ นัยเป็ น
สัดส่วนอย่างไร
เอ๋ นิ้ วกลม : ฮ่าๆๆ (หัวเราะเสียงดัง) เราต้อง
ท�ำความเข้าใจก่อนว่าคนไม่เหมื อนกัน สถานะแต่ละ
คนไม่เหมือนกั น คนที่ชอบวินัยมากๆ ก็มี ตั้งแต่ทหาร
ต�ำรวจ วิศวกร อาชี พพวกนี้ต้องเป๊ะครับ ความเป๊ ะ
มีอยู่จริ งครับ (หัวเราะ) บางอาชีพต้องการระเบียบ
วินั ยมากๆ เพื่อการด�ำรงชีวิตและคุ ณภาพของการ
ประกอบอาชีพ เราต้องเข้าใจว่าไม่ใช่ทุกอาชีพเราจะ
ไปชวนได้หมดว่า “มาสร้างสรรค์กันเถอะ” ไม่ใช่ว่า
ทุกสถานภาพสามารถนอกกรอบได้ หมด ลูกน้องอาจ
จะไม่ ต้องการวินัย แต่หัวหน้าต้ องการวินัย นักเรียน
อาจจะไม่ต้องการวิ นัย แต่ครูต้องการ แต่ถ้าถามใน
มุมเรา ถ้าถามคนท�ำงานสร้างสรรค์ ต้องเอาวินัยออก
ไปก่อนครับ (หัวเราะ) ต้องวิ่งเล่นก่อน คือเราเชื่ อว่า
ม้าป่ าที่วิ่งได้เร็ วๆ เอามาฝึกได้ แต่ม้าที่ เชื่องแล้ว เรา
ท�ำกลับเป็นม้าป่ าไม่ได้ ความคิ ดสร้างสรรค์ ต้องการ
ม้าป่ า คุณต้องวิ่งไปทุกทิศทุกทางที่วิ่งได้ แล้ วเดี๋ยว
จะมีคนมาตบให้เข้าที่ ซึ่งก็คือตัวเรานั่นแหละ ที่ถูก
ควบคุมด้วยความเหมาะสม วินัย และกฎระเบียบอื่นๆ
ของสังคม แต่ในความคิด ถ้าคุ ณวิ่งได้ต้องวิ่ งไปก่อน
เมื่อคุณจะเปลี่ยนความคิ ดเป็นการกระท�ำ เส้ นแบ่งก็
อยู่ ตรงนี้แหละ คุณต้องเปลี่ยนม้าป่ากลับมาเป็นม้าที่
อยู่ ในระเบียบที่คุณคิดว่ามันโอเค แต่คุณต้องเป็นม้ า
ป่าก่อน ม้าที่มีระเบียบมันไม่ใช่ม้า
อยากถามว่าเรื่องของการรักษาแรงผลั ก
ดันในตัวเอง พี่ เอ๋พอจะมีวิ ธีที่แนะน�ำคนอื ่น
ได้ไหม
เอ๋ นิ้วกลม : เราว่ามีสองอย่างคือ ท�ำในสิ่งที่รัก
อย่ าทรยศสิ่งที่ตัวเองรัก ถ้ารักมันต้องเข้าหามัน คอย
พัฒนามัน แล้วถ้าเราเก่ งขึ้น เราจะรักมันมากขึ้ น อย่าง
ที่สองคือ เราควรมองว่าชีวิตคือการเรียนรู้ มันเป็นการ
เรียนรู้ที่ไม่น่าเบื่อ ทุกอย่างก็ต้องเรียนรู้ไป มันจะเกิ ด
บทเรียนที่ยากขึ้นทุกวัน เราไม่มีทางเจอบทเรียนที่ยาก
ที่สุด สุดท้ายสิ่งที่เราคิ ดว่าโหด เมื่อเราผ่านมันไปได้
เราจะเจอยากกว่านั้ นอีกเรื่อยๆ แต่ ถ้าเรามองว่าชีวิต
มันหดหู่ เต็มไปด้วยความยากล�ำบาก เราก็ จะไม่มี
แรงผลักดันอะไร เราคิดว่าเรามีนิสัยแบบนี้ นะ คือถ้ า
เรารักอะไรเราท� ำ แล้วถ้ามีปัญหาอะไร เราก็คิดว่าเป็ น
บทเรียน