แนะให้แนว - page 26

26
ด้ วย ซึ่งสื่ อที่มาท�ำข่าวเรื่องอุปกรณ์ ของผม เขาก็ดี
ที่พยายามอธิ บายเรื่องนี้ เพราะมันจะไม่เป็นการให้
ความหวังผู้ป่ วยมากเกินไป ไม่ งั้นถึ งเวลาเขาใส่ไม่
ได้จิ ตใจเขาจะเจ็บปวดมาก แต่ พอวันรุ่ งขึ้นก็มีคน
โทรศัพท์ เข้ามาหาผมทั้ งวัน คุณลองคิดดู ว่ าคุณมี
ปั ญหาเดินไม่ได้ แล้วเห็นในข่าวว่ามันมีเครื่ องที่ช่ วย
ให้ คุณมีโอกาสกลั บมาเดินได้ คุณจะรู้สึกยังไง คือ
คุ ณจะต้องตามหาคนกลุ่มนี้ และต้องขอลอง ซึ่งก็ มี
คนมาหาผมจากทั่วประเทศเลย แต่ผมก็ย�้ำเขาไปว่ า
เครื่ องนี้ไม่ ได้ใช้กับทุกคนได้ อย่างน้อยคุณต้องเดิน
ได้ บ้าง แต่ไม่ มีใครฟังครับ เขาขอมาลองดูก่อน มันก็
ล�ำบากการเดินทางของเขา ผมเลยจัดโครงการเดิ นดี
ทั่วไทยขึ้นมา โดยจะมอบเครื่องเดินดี ให้โรงพยาบาล
จั งหวัดทุ กจังหวัดทั่วประเทศ เพื่อให้คนป่วยสามารถ
ทดลองได้ในจั งหวัดตัวเอง ไม่ต้ องล�ำบากเดินทาง
ไกลมาหาผม ถ้าคุ ณทดลองแล้วใช้ได้ คุณก็ซื้ อของ
ผมทางไปรษณี ย์ ไม่ต้องล�ำบากเดินทางไกลมาหาผม
เพื่ อพบว่าทดลองใช้ ไป 10 นาที แล้วพบว่ามั นใช้
ไม่ ได้ กับคุณ
การที่ ผมท� ำของช่ วยสังคม มี คนที่ ชีวิ ตดีขึ้ น
เพราะได้ ประโยชน์จากสิ่งประดิ ษฐ์ของผม สั งคม
ก็ เริ่มมองเห็นแล้วให้การสนับสนุน หน่ วยงานที่
ช่ วยผมที่แรกคือตลาดหลักทรั พย์แห่งประเทศไทย
เขาให้ เงินผม 100,000 บาท นอกจากให้เงิ นแล้ว
ส่ งรายการโทรทัศน์มาท�ำเรื่องผมไปลงในช่องของ
ตลาดหลั กทรั พย์ ให้นั กธุรกิจและนั กลงทุ นได้ดู
พอออกอากาศไป เงิ นก็ ไหลมาเทมาจากการ
สนับสนุ น บางรายเห็นผมแค่ 10 นาที ก็ให้ เงินเลย
ผมมองว่าสื่อมีอิทธิ พลมากนะครับ ถ้าท�ำให้ดีแค่ไหน
แต่ไม่ ออกสื่อ คนก็ไม่ เห็น นอกจากบริ ษัทห้างร้ าน
ต่างๆ แล้ ว ก็ยังมีสื่ออีกหลายส�ำนั กที่ช่วยออกอากาศ
ให้ ผม เพื่อให้ผู ้ป่วยได้รู้ว่ามันมี ของแบบนี้อยู่ ให้เขา
มี โอกาสกลับมาเดินได้
เครื่ องจดจ�ำ
จดจ� ำเป็นเครื่องช่ วยคนตาบอด มนุษย์ปกติ มี
ปากกาและกระดาษเอาไว้จดบันทึ ก แต่ถ้ าคุณมอง
ไม่ เห็น คุณจะจดอย่ างไร ในประเทศไทยมีคน
ตาบอดแสนกว่าคน แล้วคนตาบอดเหล่านั้ นจะเรียน
หนังสื อยังไง บางคนบอกให้แก้ด้วยการฟั งเทปแล้ว
เขียนที หลัง แต่ ถ้าเกิดตอนกลางวั นคุ ณอัดเทปทั้ง
วัน 6 ชั่ วโมง แล้วคุ ณกลับไปบ้านต้องนั่งฟังและ
แกะออกมาอีก 6 ชั่ วโมง ผมว่ามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่
คนตาบอดควรเรียนหนั งสือได้เหมื อนคนทั่วไป ควร
จดบันทึกจากตอนนั้นได้เลย ที่ส�ำคั ญคือทุกวันนี้วิ ธี
จดบันทึกของคนตาบอดใช้เครื่ องมือที่เรียกว่า Slate
and Stylus ซึ่ ง Slate คือแผ่นพลาสติ กที่มีรูเอาไว้
วางทั บกระดาษ และใช้ Stylus ซึ่งเป็ นปากกาปลาย
แหลมเจาะผ่านรู เพื่ อให้กระดาษให้เป็นรอยนูน จาก
นั้นก็ จะออกมาเป็นอักษรเบรล (Braille) ไว้ ให้คน
ตาบอดได้เอามือคล� ำ แต่การจดบันทึกแบบนี้จะมี
อุปสรรคที่ส�ำคัญคือ จุ ดนูนที่เจาะไว้เมื่ อคล�ำหลายๆ
ครั้ง เวลาผ่านไปก็จะยุ บได้ เท่ากับข้อความที่บั นทึก
ไว้จะหายไป อีกทั้งการใช้ Slate and Stylus จะไม่
สามารถส�ำเนาข้ อมูลได้ ถ้าจะท� ำเพิ่มก็ ต้องไปเจาะ
กระดาษแผ่นใหม่
เคยเจอคนตาบอดอยู่คนหนึ่ง เขาเรียนอยู่ ไอซีที
มหิ ดล เรียนเป็ นโปรแกรมเมอร์ ร่ วมกับคนตาดี
ผมว่าเขาเก่ งมากนะ เขาต้องจดแข่ง เจาะกระดาษ
ไปเรื่อยๆ พอเสร็จก็พลิ กกระดาษแล้วเอานิ้วไล่อ่าน
ทุกวั นนี้ทั้ งประเทศยังคงเรี ยนหนังสื อแบบนี้ กันอยู่
ผมรู้สึกว่ามันล� ำบาก จดยาก เก็บยาก ใช้บ่ อยๆ
ปุ่มก็ สึก ส่ งให้คนตาดีอ่านก็ไม่ ได้ ท�ำส�ำเนาก็ ไม่ได้
ถ้ าในต่างประเทศซึ่ งเทคโนโลยีเจริญแล้ว เขา
จะใช้ สิ่งที่เรียกว่ า Braille Notetaker มันจะเป็น
คอมพิวเตอร์ ที่ ไม่มี หน้ าจอ แต่จะแสดงผลเป็ น
กระตุ้นให้ยกเท้ าขึ้น ท�ำให้ผู้ป่วยกลุ่ มนี้เดินได้ เมื่ อ
ส้นเท้ ายก และพอส้นเท้ าลง เครื่องก็จะรับรู้และหยุด
การท�ำงาน จากนั้ นจะท�ำงานอีกครั้ งเมื่อยกส้ นเท้า
รอบต่อไป จริงๆ แล้ วเครื่องเดินดีนี้ ไม่ใช่ของใหม่
ที่สหรั ฐอเมริกาหรื อในยุโรปมีมาแล้ วกว่ า 50 ปี
ขายตัวละแสนกว่าบาท ราคาอย่ างถูกในอั งกฤษก็
อยู่ที่ 68,000 บาท ที่จี นก็เริ่มผลิ ตตามมา เพราะเขา
รอให้อเมริกาและยุโรปผลิ ตก่อน แล้วจีนค่ อยมา
เลียนแบบ แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ได้ ขายในราคาที่ถูก
ซึ่งราคาของจีนจะตกอยู ่ที่ 30 เปอร์เซ็นต์ของราคา
จากฝั่งตะวันตก เขาไม่ จ� ำเป็นต้องขายถูกไง แม้
สมมติว่าต้นทุนจะแค่ 1,000 แต่เขาก็ยังขาย 40,000 ได้
เพราะมีคนซื้อของเขา ผมก็ตั้ งราคาที่คนไทยเขาถึ ง
ได้ที่ 6,000 บาท ถือว่ าช่วยคนไทยด้วยกัน แล้ว
ของผมไม่ได้ไปเลี ยนแบบเขา เพราะเครื่องเดิ นดี
เป็นกล่ องขนาดเล็กเท่าไม้ ขีด ในขณะที่เครื่องที่อื่น
จะมีขนาดเท่ากล่องสบู ่ติดที่หั วเข่า
ผมเริ่มน� ำเครื่ องเดิ นดีไปให้คนไทยรู้จั ก โดย
การมอบให้ผู ้ป่ วย 85 ราย โดยไม่เสี ยค่ าใช้จ่าย
ใดๆ มีเคสคนไข้อยู่ คนหนึ่งที่ น่ าสนใจคือ เขาไป
หาหมอแล้วหมอบอกว่ าเขาเป็นไขสันหลังอั กเสบ
ไปโดนเส้นประสาทส�ำคัญ ซึ่งเขาจะเดินไม่ได้อีกแล้ว
ต่อมาเขาบังเอิญไปเห็นผมในโทรทัศน์ แล้ วก็แวะมา
หาที่มหาวิ ทยาลัย พอทดลองใส่เครื่องนี้แล้วใช้ได้
เขาก็รู้สึกดีมากๆ ที่ผมท�ำให้ เขาเดินได้ ผมก็ให้ เครื่อง
เขาไปฟรีๆ เลยครับ เขาเป็น 1 ใน 85 คนที่ ได้เครื่ อง
ไปโดยไม่ต้ องเสียค่าใช้ จ่าย และบอกความรู้ สึกว่ า
เขาเดินได้ด้วยเดินดี เป็นค� ำที่ผมชอบมากเลยครับ
ถึงอย่างไรก็ ตามมันมี ข้ อจ�ำกัดว่าไม่สามารถใช้
กับผู้ป่ วยได้ทุกราย ไม่ใช่ว่ าใส่แล้วจะเดินได้ ทันที
ถ้าอยากจะทราบว่ าใช้ ได้ หรือไม่ ก็ มาทดลอง
สวมใส่อุปกรณ์ เดินได้ก่ อนที่โรงพยาบาลศิ ริราช
โรงพยาบาลรามาธิบดี หรือคณะกายภาพบ� ำบัดของ
มหาวิทยาลั ยมหิดล ทั้ งนี้ปั จจัยที่ จะท� ำให้เดิ นได้
ขึ้นอยู่ กับก�ำลังใจและความพยายามของผู้ป่ วยเอง