แนะให้แนว - page 29

29
ครู แนะแนวในอดีตที่ ท� ำให้ ชี วิ ตเดิ นมาถึ ง
จุ ดนี้ได้
ดร.เซง : ไม่มีเลยครับ ตอนนั้นผมเรียนโรงเรียน
ต่างจังหวั ด ซึ่งเป็นโรงเรียนเปิดใหม่ ผมเพิ่งเป็นรุ่นที่ 4
ของโรงเรียนเท่านั้ นเอง ก็ไม่ได้มีข้ อมูลว่าควรจะเรียน
อะไร รู้แค่ว่าตัวเองไม่ชอบวิชาท่องจ� ำ ชอบการปฏิบัติ
มากกว่า ตอน ม.5 เลยลองสอบเทียบ โดยไม่ได้คาด
หวังอะไรมาก เพราะไม่รู้จะเรียนอะไร แต่เผอิญดัน
สอบติด ตอนนั้นผมเลือกเรียนวิศวะ เพราะรู้สึกว่า
มันเน้นการท�ำงานจริงมากกว่าทฤษฎี ตอนนั้ นก็ยังไม่
แน่ใจว่าจะเอาไปต่อยอดอะไรได้บ้าง แต่พอเรียนไปก็
ค่อยๆ ชอบ เริ่มเข้าใจว่าความรู้ ด้านวิศวะสามารถเอา
มาใช้ท�ำอะไรได้บ้าง อาจจะเหมือน สตีฟ จ็ อบส์ ที่เขา
ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร แต่ก็พยายามเรียนรู้อะไรใหม่ๆ
ไปลงเรียนวิชาออกแบบตั วอักษร และเอาพื้นฐานเหล่า
นั้นมาใช้กับแอปเปิ้ ลได้
ปั จจัยที่ท�ำให้เริ่ มสนใจการประดิษฐ์อุ ปกรณ์
ส�ำหรับคนพิการคืออะไร
ดร.เซง : ชีวิ ตผมเจอคนพิการอยู่รอบๆ ตั ว
มากเลยครับ หลังจากที่เรียนจบ ผมมาเป็นอาจารย์อยู่
ที่ศาลายา ข้ างๆ วิทยาลัยราชสุดาจะมี โรงพยาบาลของ
มหิดล เพื่ อนผมจะเจอคนไข้ที่ล�ำบากเข้ามา ก็จะให้ผม
ช่วยซ่อมอุปกรณ์ ส�ำหรั บคนพิการ ผมจึงเริ่มสังเกตว่า
ท�ำไมคนไทยถึงไม่สามารถประดิษฐ์ของเองได้ ต้องน�ำ
เข้าเทคโนโลยีจากต่างประเทศมาใช้ ซึ่งมีราคาแพง ผม
เชื่อว่าคนพิการซึ่งมีจ�ำนวน 2 เปอร์เซ็นต์บนโลกใบนี้
คงต้องการแค่ของใช้ ที่ง่ายๆ ไม่ต้ องมีกลไกวิธีการที่
ซับซ้อนมากเกินไป แต่ช่วยให้เขามีชี วิตที่ดีขึ้น จึงเริ่ม
ต้นท�ำเครื่องเดินดีกับจดจ�ำขึ้นมา
อะไรคือสิ่
งที่
ยากที่
สุดในการท�ำงานประดิษฐ์
ดร.เซง : สิ่ งที่ท�ำต้องตอบโจทย์ผู้ใช้ ต้องรู้ปัญหา
ของเขา และฟังความเห็ นของผู้ใช้ บางทีต้ องลงไป
คลุ กคลีกั บผู ้ใช้ว่ าเขามีความรู้สึกอย่ างไรระหว่ าง
ที่ ใช้งาน ผมมี ไลน์ที่เอาไว้ให้ผู ้ใช้เข้ ามาเสนอแนะ
โดยเฉพาะ
อี กอย่างที่ส�ำคัญคื อ ไม่ว่ าจะท� ำอะไรก็ตาม
คุณต้องรู ้สึกสนุ ก เครื่องเดิ นดีกับเครื่องจดจ� ำ ผม
ใช้ เวลาพัฒนา 2-3 ปี ท�ำอยู่หลายรุ ่น กว่าที่จะเริ่ม
ใช้งานได้มีประสิ ทธิภาพยิ่งขึ้ น แต่ยังรู้สึกสนุกทุก
ครั้ งที่ได้รับฟังความเห็นจากผู ้ใช้ ได้พัฒนาความ
สามารถของอุปกรณ์ ให้ดียิ่งขึ้น ถ้าท� ำแล้วเห็นผู ้ใช้
มี ความสุข นั่ นคือความสุ ขของเราเช่นกัน ซึ่งแปลก
มากเลยครับ ที่ ยิ่งให้ คนอื่น ยิ่งให้มั นยิ่งได้
น้ องๆ ที่อยากพั ฒนาตัวเองเพื่ อเป็ นนั ก
ประดิ ษฐ์แบบอาจารย์ควรเริ่ มอย่างไร
ดร.เซง : เราสามารถเริ่มจากการฝึกฝนง่ายๆ เริ่ม
จากซ่อมแซมของใช้ในบ้าน ประดิ ษฐ์หรือประยุกต์
ของใช้ แทนที่ ของเดิม แก้ปั ญหาในบ้านเราโดยใช้
ความรู้ รอบตัวก่อน เรียนรู ้จากความผิดพลาด และ
ค่ อยๆ สะสมองค์ความรู ้จากทั้ งในห้องเรียนและ
นอกห้ องเรียน
บางที การจะเข้าใจว่ าเราควรท�ำงานประดิ ษฐ์
อย่ างไร เราต้องข้ ามไปดูที่ปลายเหตุด้วย ไปดู ปัญหา
ว่ามี อะไร จากนั้นให้ ลองศึกษาวิธีการแก้ไข ซึ่งอาจจะ
มีหลายช่องทาง อย่างผมจบวิ ศวกรรมไฟฟ้ามา ผมจะ
แก้ ปัญหาด้วยไฟฟ้า แต่ถ้าเกิ ดเป็นวิศวะเครื่องกล เขา
ก็มีวิธี แก้ด้วยอย่างอื่ น สุดท้ายก็ต้องไปคุยกับคนที่มี
ปัญหา แล้วเราจะเห็นช่ องทางว่าเราสามารถท�ำอะไรได้
ไม่ต้ องเรื่องประดิ ษฐ์ของก็ ได้ จะเป็นเรื่องการแก้
ปัญหาใดๆ ก็ได้
แนวคิ ดที่ ส�ำคัญในการใช้ ชี วิ ตของอาจารย์
คืออะไรครั บ
ดร.เซง : ผมมั่นใจว่ากรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จใน
วันเดี ยว ทุกอย่ างต้องผ่านความผิ ดพลาดหลายต่อ
หลายครั้ง เหมือนที่เอดิสันกว่าจะพบวิธีท�ำหลอดไฟ
ก็ต้ องพบวิธี ที่ ท�ำหลอดไฟไม่ ส�ำเร็จไปแล้ วร่วม
พันครั้ ง ถ้ามีความตั้งใจ ต้ องแน่วแน่มากๆ ใน
สิ่งที่คุ ณจะท�ำ คุณต้องรู้ ตัวเองจริ งๆ ว่าต้องการ
ท�ำอะไรกันแน่ ท� ำอะไรก่อนตายแล้วไม่เสียดาย
บางคนใช้ชีวิตก่อนเกษียณก็ยังไม่เข้าใจว่าเกิดมาเพื่อ
ท�ำอะไร มั นต้องหาตั้งแต่ตอนที่ เรายังไม่มีข้ อผูกมัด
อะไรเลย ยังไม่ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่าย อาจจะเข้าไป
อยู ่ในมหาวิทยาลัย มันจะได้ล้มได้ลุกบ่อยๆ คุณไป
หาชีวิตคุณให้เจอ
อีกอย่ างคือผมคิ ดเสมอว่าถ้าเราท� ำเพื่อสังคม
สังคมก็จะช่วยเรา ถ้าผมท�ำเพื่อหวังผลทางธุรกิจ
สังคมก็จะมองว่าเราเป็ นเพียงนักธุ รกิจ แต่ถ้าเราท� ำ
สิ่งที่ไม่ เอาเปรียบสังคมมากเกินไป และเรายังพอมี
ก�ำไรที่จะใช้ต่อยอดโครงการ เราก็ ได้ สังคมก็ได้เช่นกัน
เครื่องที่ ผมประดิษฐ์ ถ้าผมขาย 50,000 บาท ก็จะไม่
เกิดประโยชน์ ในวงกว้าง เพราะโอกาสที่คนจะเข้าถึง
เครื่องมี น้อย แต่ผมขาย 6,000 บาท รับประกัน 3 ปี
ทุกคนเข้าถึงได้ง่าย สั งคมได้ประโยชน์ในวงกว้าง เรา
สามารถยืนได้ในฐานะการท�ำธุรกิจเพื่อสั งคม ไม่ต้องมี
เงินทองมากมายแต่ทุกคนมีความสุข คือถ้าเรารักอะไร
เราท�ำ แล้ วถ้ามีปัญหาอะไร เราก็คิดว่าเป็นบทเรี ยน