แนะให้แนว - page 45

45
แต่ถ้าเราปลุกพวกเขาให้มี คุณภาพชีวิตที่ ดีขึ้ น มัน
ก็ช่ วยผลักขี ดการแข่งขันในการเกษตรด้วยเช่นกัน”
ในการประกอบอาชีพเขาอาจจะเป็นนักธุรกิจ แต่
อีกด้านหนึ่งของชีวิต ทิมมีความเป็นศิลปินสูงไม่ แพ้กัน
เขาร้องเพลงและเล่นกีตาร์ เขามี งานเพลงของตัวเอง
ชื่อสายลม หรือในยามว่างเขาก็ยังคงเรี ยนวาดรูปเพื่อ
ฝึกฝนสมาธิ นอกจากนั้นในส่วนของการใช้ชีวิตทั่วไป
เขาชอบฟังเพลงของ ธีร์ ไชยเดช, จ๊อบ บรรจบ ชอบ
อ่านหนังสื อของ ประภาส ชลศรานนท์ และมองว่า
งานศิลปะเหล่านั้นเติ มแรงบันดาลให้เขาได้เสมอ
“แรงบันดาลใจมันมาจากการเป็นผู้รับ คือมันได้
จากการที่เราอยู่ใกล้ๆ กับใครสักคน ได้พูดคุยกับเขา
ได้อ่านได้ ฟังผลงานของเขา ได้ ฟังชีวิตของเขา ได้คิด
ลึกลงไปถึงชีวิตของคนๆ นั้น แล้ วเราก็จะรับพลังจาก
เขามาได้ เช่ น ผมได้คุยกับคุณลุงคนหนึ่ง อายุ 70
ท�ำนาคนเดียว ขนาด 8 ไร่ เขาสู้ ชีวิตมากขนาดนี้
มันก็ท� ำให้ผมมีแรงท�ำงานเพิ่มขึ้ นเหมือนกั น”
เราก�ำลังเพลิดเพลิ นไปกับการสอนแบบแนวๆ
ของทิม-พิธา มีค�ำถามหนึ่ งจากนักเรียนในชั้นเรียน
ของเขา ค�ำถามที่คงค้างคาใจอยู่นานจนสมองสั่งการ
และผลักให้แขนขวาของน้ องคนนั้นยกขึ้น พร้อม
ค�ำถามที่ว่า ‘จะท� ำอย่างไรดี ให้รู้ว่ าเราชอบมันจริง
ไม่ใช่ เพราะเงิน’ บรรทัดต่ อจากนี้คือค� ำตอบจาก
ครูทิม-พิ ธา
“มีวิ ธีที่จะหาว่าตัวเองชอบอะไรหรื อไม่ชอบอะไร
ง่ายๆ ให้ ลองหลั บตา แล้วคิดว่าถ้าไม่ใช่เพราะเงิน
คุณอยากตื่นเช้ าขึ้ นมาท�ำงานอะไร อย่างผมมั น
ไม่อยากอยู่ในห้ องแคบๆ มั นอยากจะได้ออกไป
ต่างจังหวัดบ้าง ได้ เจอผู้คนที่ท� ำนาท�ำไร่ ได้ เห็นว่า
คนยากจนมันล�ำบากมากนะ แล้วเราจะมีวิธี ช่วยเขา
อย่างไรได้บ้าง งานที่ผมท�ำตอนนี้เลยเป็นค�ำตอบของผม
แต่เงินก็ เป็นส่วนส� ำคัญ เพราะผมต้องสร้างความ
มั่นคงให้แม่ ภรรยา น้องชาย และพนักงานที่ท�ำงาน
อยู่กับเรา แต่ที่มากกว่านั้นคือเราได้ท�ำงานที่เรารั ก”
ข้อสี่
คือฟังแต่ยังไม่เชื่อ “ตอนเด็ กผมพลาด ช่วงหนึ่ง
ผมฟังทุ กอย่าง ไม่ว่าจะเป็ นพ่อ แม่ ลุ ง ป้า เขา
อยากให้เราเป็ นแบบหนึ่ง เป็นตามโลกที่เขาผ่านมา
แต่ เราก็ มีโลกของเราเหมือนกั น โลกของคนไทย
เถียงพ่อแม่ คือผิด โลกของฝรั่งไม่เถียงพ่อแม่คือผิด
เขามองว่ าเราต้องอธิ บายผู้ใหญ่ว่าท� ำไมเราถึงท�ำแบบ
นั้นแบบนี้ แต่ถ้าคนไทยอธิบายคือก้าวร้าว ผมก็ไม่รู้ว่า
อะไรคื อถูกหรือผิด ผมก็เลือกที่จะฟังก่อน ผมอยาก
เรี ยนวิศวะฯ แต่ที่บ้ านอยากให้เรียนเศรษฐศาสตร์
ผมก็ฟัง”
“พอมาตอนหลังผมไม่ฟังเลย เขาบอกให้ท�ำอะไร
ผมไม่ ท�ำ ย้อมผมสีเขียว สักตามตัว วั นๆ ก็เล่นสเก็ต
เราคิดว่าตอนนั้นชีวิตเราสนุกมาก แต่บางทีคนเราต้อง
แยกระหว่าง Happiness กับ Pleasure หรื อที่เรียก
ว่ าความสุขระยะสั้นกับความสุขระยะยาว พอช่วงที่
ผมเริ่มท�ำงาน เริ่มเจอเจ้านายดีๆ มันเลยท�ำให้ผมรู้ว่า
ใครพูดอะไรมาเราต้องฟังก่อน แต่เราไม่จ� ำเป็นต้ อง
เชื่อเลยทั นที ให้ เราไปกลั่ นกรอง ไปหาข้อมู ลเพิ่ม
แล้ วคิดว่าสิ่งที่พวกเขาพูดมามั นจริงหรื อไม่จริ ง แล้ว
เราค่ อยตัดสินใจ ผมว่านี่ เป็นวิธี ที่จะท�ำให้เด็กไทย
ในยุ คโลกาภิวั ตน์มีที่ ยืนอยู่ท่ามกลางการเข้ามาของ
วัฒนธรรมตะวั นตก แต่เราก็ยังคงต้องรักษาความดี
งามในการเคารพเชื่อฟังผู้ใหญ่ไว้ด้วย”
10 นาที สุดท้ ายของคาบวิชาการตลาดกับวัยรุ่น
พันล้าน ทิ ม-พิธา ในบทบาทคุณครู ทิ้งท้ายไว้ด้ วย
แนวคิดเรื่ องการท�ำธุรกิจของเขา รวมถึงหลักการใน
การท�ำธุรกิจ
“ร� ำข้าวคือวัตถุ ดิบของสิ นค้าของผม ปกติคน
ทั่วไปจะเอาไปท�ำ 3 อย่างคือ ถมที่ ท�ำปุ๋ย และเลี้ ยง
สุกร แต่ ความจริงมันมีคุ ณค่า มีมูลค่า มีประโยชน์
มี วิตามิน และมั นก็มีศักยภาพมากพอ อย่ างฝรั่งเขา
ท�ำประโยชน์ จากผลิ ตผลการเกษตรได้สูงมาก ผมจึง
เชื่อว่าพืชผลการเกษตรของไทยก็น่าจะท�ำได้แบบนั้น
เช่นกัน”
“หลักการในการท�ำธุรกิจในแบบของผม ผมว่า
เราจะเป็นเจ้านายคนได้ เราต้องรู้จั กการเป็นลูกจ้าง
มาก่ อน อย่างที่ผมบอกว่างานบริ การจะช่วยให้เรามี
พื้นฐานในการเป็นนักธุรกิจ อีกอย่างคือเราต้องรู ้จัก
จั งหวะเร็วช้าหนักเบา คือรู ้ว่าบางช่วงมันควรจะหนัก
เช่นการลงทุนการท� ำการตลาด หรือบางช่ วงมันควร
จะช้ า พวกเรื่องการบริหารคน เราต้ องเข้าใจความเป็น
มนุษย์ จะไปดุ ไปสอนเขาทันที มันไม่ ได้ท�ำประโยชน์
แต่ให้เราฟั งเขาให้มากกว่ าเดิมดี กว่า ว่าที่เขาท�ำแบบ
นั้นมั นเพราะเหตุผลอะไร”
หลั งจากการบรรยาย หลายคนเดิ นเข้าไปหา
การเป็ นเจ้านายคนนั ้น เรา
ต้องเข้าใจหัวอกของลูกน้อง
ด้วย หลายคนไม่ประสบความ
ส�ำเร็จ เพราะเขาไม่เข้าใจ ไม่รู้
ว่าควรสั่งหรือใช้ งานลูกน้อง
อย่างไร แต่ถ้าเราเคยผ่ าน
การเป็นลูกน้องมาแล้ว เราจะ
เข้าใจจิตใจเขามากขึ้ น ผมจึง
เชื่ อว่าการที่ เคยเป็นพนั กงาน
ขาย เป็ นคนท� ำงานบริการ
มาก่อน มันเป็นพื้นฐานที่
ช่ วย
ผมมากเมื่ อผมมาอยู่ ในฐานะ
นักธุรกิ จ
“
”
ทิม-พิ ธา เพื่อขอถ่ายรูปเป็ นที่ระลึก เพราะการพบเจอ
กับนักธุ รกิจใหญ่อย่างเขาคงไม่ใช่เรื่ องง่าย บางคน
หยิบหนั งสือที่เป็นผลงานเขียนของเขายื่นให้เขาเซ็ น
เพราะการพบเจอนักเขี ยนที่เราชื่ นชมก็ คงไม่ใช่
เรื่องง่ายเช่นกัน และเราหั นไปเห็นเด็ กหนุ่ม ม.ปลาย
คนหนึ่ง หนุ่มน้ อยไม่ได้ เดินเข้าไปขอถ่ายรูป ไม่ได้
เดินเข้าไปขอลายเซ็น แต่ หยุดยืนมองคุณครูทิมอีก
ครั้ง มองด้วยรอยยิ้มเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้ อง
นั้นไป เราว่ าบางทีเด็กหนุ่มคนนั้นคงพบว่าวันนี้ตั ว
เองได้เจอต้นแบบในการใช้ชี วิตแล้ว เขาไม่ใช่ใครอื่น
เขาคือคนที่สอนว่าเราควรมี Mentor และเขาคื อ
ทิม-พิ ธา ลิ้มเจริญรัตน์