แนะให้แนว - page 35

35
ครูแนะแนวในอดีตที่ ช่ วยให้ชี วิตมาถึ งจุ ดนี้
มีใครบ้าง
เต๋อ-นวพล : ส�ำหรับเรา มันคื อการไปงานใน
ลักษณะแบบแนะให้แนวนี่แหละ ได้เจอกับตัวจริง ท�ำ
งานจริงๆ แล้ วค่อยๆ เก็บเล็กผสมน้ อย ตอนเด็กๆ เรา
ก็ไปงานเวิร์คช็อป เป็นเด็กหัวเกรี ยนคนเดียวในหมู่
เด็กมหาวิทยาลัย มั นเหมือนเป็ นการแนะแนวจริงๆ
ส่วนครูในโรงเรียน เขาแนะน� ำได้แค่จะเอนทรานซ์
คณะนี้ มีคะแนนเท่าไหร่ เราไม่ ได้ต้องการครูแนะแนว
ที่โรงเรียนมาก เพราะเรารู้อยู่แล้วว่าเราอยากท� ำอะไร
ไม่เรียนอักษรก็นิเทศ พอมันชัดเจนกับชีวิต เราก็มุ่ ง
ไปทางนั้นอย่างเดียวเลย
เราว่าจริงๆ แล้ วสถาบันครอบครัวนี่ก็ส�ำคัญนะ
ถ้าพ่อแม่มีเวลาก็ น่าจะแนะน� ำลูกได้ บางทีครูดู แล
นักเรียนเป็นร้อยๆ คน เขาจ�ำได้ไม่หมดหรอกว่าใคร
ชอบอะไรไม่ชอบอะไร เราจึงรู้สึกว่าสถาบันครอบครัว
น่าจะช่วยเด็ กได้ดีกว่าที่โรงเรียนนะ
ถ้าในห้องเรี ยน ผลชี้ วั ดความเก่งคือคะแนน
แล้วนอกห้ องเรียน ผลชี้ วั ดความเก่ งนั้น
คืออะไร
เต๋อ-นวพล : ค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน ค�ำนี้มัน
ใช้ได้เสมอ โดยเฉพาะในวงการหนัง เขาไม่สนว่าคุณ
เป็นใครมาจากไหน คุณท�ำอะไรออกมามากกว่า เรา
ไม่เคยใช้เกรดสมั ครงานเลย เราใช้งานเก่าที่ ผ่านมา
มากกว่า เคยท� ำงานนี้ แล้วเราก็ได้งานใหม่ๆ จากที่เขา
เคยเห็นงานเดิมเรา ไม่ใช่เพราะจบอักษรมาด้วยเกรด
เท่าไหร่ มั นอาจจะขึ้นอยู ่กับแต่ละวงการ เช่น ถ้ าไป
เป็นหมอหรือวิศวะที่ต้อง ใช้ความแม่นย�ำทางวิชาชีพ
เกรดก็อาจจะมีผล แต่พอมันเป็นงานเชิงศิลปะ บางที
มันดูที่งานมากกว่า
หนั งสั ้นเรื่ องแรกในชี วิ ตเกิดขึ้ นอย่างไร
มีไอเดี ย และวิธีการท�ำอย่างไรบ้าง
เต๋อ-นวพล : ตอนนั้นไม่มีอะไรซับซ้อนครับ เรา
อยากท�ำ อยากลองถ่าย ตอนนั้นคิดว่ าถ้ามี กล้องก็ ดี
เนอะ แล้ วโชคดีที่ได้กล้องจากรุ ่นพี่ที่คณะให้ยืมซึ่ง
เป็นกล้ องเก่า เขาเลยไม่ หวงมาก เราเปิดกองโดย
ทั้งกองมี คน 3 คน มีเรา นักแสดง และน้องเจ้ าของ
บ้านที่ ต้องมาช่วยจัดการทุกอย่างให้เรา ก็ ออกไปถ่าย
ที่บ้านน้องแบบง่ายๆ พอถ่ ายมาเสร็จ จะเอามาตัดต่อ
เราก็ ไม่รู้วิ ธีว่าจะตัดต่อยังไง แต่ว่ามีพี่คนหนึ่งที่ช่ วย
ตัดให้ เราก็ไปที่ บ้านพี่เขา ไปนั่งดูเขาตัดต่ อ แล้วพบ
ว่ามันสามารถตัดต่อในคอมพิวเตอร์แบบนี้ได้ด้วยเหรอ
คือตอนนั้ นคอมพิวเตอร์ยังไม่แรงเหมื อนยุ คปัจจุบัน
ที่เครื่องไหนๆ ก็ตั ดต่อได้ เราค้ นพบว่าแค่ ไปท�ำให้
คอมพิวเตอร์แรงขึ้น มั นก็ตัดต่อได้ แล้ว เราเลยรู้สึก
ว่ าเราโชคดีนะที่เกิ ดในยุคนั้น เพราะถ้ าเกิดก่ อนหน้า
นั้น ซึ่งคอมพิวเตอร์ ยังไม่เข้ามาเมืองไทย ก็ จะไม่รู้ ว่า
ต้องตั ดต่ อยังไง และต้ องไปเป็นผู้ ช่วยผู ้ก� ำกับ
โฆษณาก่ อนหาโอกาสไปขอดู ฟิล์ มเหลือๆ จากการ
ถ่ายมาดูถึงจะเข้ าใจ
ตอนที่
เรียนจบ ได้ท�ำงานประจ�ำหรือไม่
เต๋ อ-นวพล : ไม่เลยครับ ตอนนั้นเรียนจบ ก็รับ
ตัดต่อหนังอย่างเดียว เราอยากให้เวลากับการท�ำงาน
เกี่ยวกับหนังมากกว่า แต่คิดไว้ว่าถ้าผ่ าน 1 ปีไปแล้ ว
ยังไม่ได้ท�ำอะไรเลย จะสมัครงานประจ�ำ เพราะเราไม่
สามารถอยู่ ไปได้ 5 ปี โดยไม่มี รายได้ นั่นท�ำให้เราคิ ด
เสมอว่าทุกวันต้องท�ำอะไร ถ้าพ้น 1 ปีไปแล้ ว เราจะ
ไม่ ได้ท�ำแล้วนะ
ได้ใช้คอนเน็คชั่ นหรือไม่
เต๋ อ-นวพล : ไม่มี เลยครับ เพราะเราเรียนอั กษร
เราอาศัยท�ำไปเรื่อยๆ มีประกวดอะไรเราก็ส่ง กระทั่ง
ส่งหนังสั้นเข้าประกวด Fat Film แล้วได้ ที่ 2 แต่
กรรมการตอนนั้นคื อ พี่เก้ง จิระ ซึ่งเป็นโปรดิวเซอร์
ที่จี ทีเอช เขาจ�ำเราได้ว่าเคยไปขอฝึกงานเล่นๆ อยู ่
พักหนึ่ง เลยชวนมาเขียนบท ถ้าเราไม่ ท�ำหนังเข้า
ประกวด เราก็ไม่มีโอกาสเข้าไปเขียนบทให้จีทีเอช
เทคนิคที่
ท�ำให้สร้ างหนังออกมามีความแตก
ต่างจากคนอื่นคืออะไร
เต๋ อ-นวพล : มันเกิ ดจากการดูเยอะ แล้วจะรู้ว่ า
เขาท�ำอะไรแล้วบ้าง โดยหลักการคือเราไม่ได้ ท�ำหนัง
เพื่อให้แตกต่างอย่ างเดียว ถ้าไม่จ�ำเป็นต้องแตกต่าง
ก็ได้นะ แต่ ถ้ าต้องการท�ำให้ เนื้อเรื่องหนั งมีความ
พิเศษขึ้น เราก็จะท�ำออกมาได้ เพราะดูมาเยอะ น้องๆ
สามารถเดินไปร้านเช่าหนัง หามาดูได้ง่าย ขึ้ นอยู่กับว่า
น้องจะดูหรือเปล่า
ถ้าอยากท� ำงานหนัง แต่พ่อแม่ไม่ เห็นด้วย
เราจะมีวิธีการอย่ างไร
เต๋ อ-นวพล : เราคิดว่าพ่อแม่เขาเป็นห่วง เขามอง
ว่างานสายวัฒนธรรมบันเทิงมันไม่แน่นอน จะใช้ได้จริง
หรือเปล่ า เราก็ต้องโชว์ ให้พ่อแม่เห็นว่าท� ำได้จริ งๆ
ให้ เห็นเป็ นชิ้ นงานออกมา ประกวดติดอั นดับก็
เอาไปให้ พ่อแม่ดู ว่าเราท�ำได้ จริ ง ผู้ใหญ่มักกลั ว
ความไม่ จริงจั งของเด็ก พอท� ำไป 1 ปี แล้ วเลิก
ก็เสี ยเวลาหรื อเปล่า ก็ ต้ องพิ สูจน์ออกมาตรงนั้ น
/ จบ.