อ่อนหัตถ์ - page 45

45
พวกเขาทั้ งสองไม่เคยมีช่วงเวลาที่ สดใส และหวานซึ้งเหมือนเช่นในแรกเริ่มคบกัน คลื่นกระแสแห่ง
ความรัก และความคิ ดถึงของความต้องการที่ต่ างกันได้ค่ อยๆ เลือนลางจางลงทุกวัน ทุกสิ่ งทุกอย่าง
จึงถูกกั ดกร่อนลงไปด้วยเรื่ องราวต่างๆ ที่ประดังเข้ามาในชีวิ ต จนเกือบจะกลายเป็นเรื่องครั้ งโบราณ
ที่เลือนหายไปตามกาลเวลา
ท่ามกลางความเงียบสงัดยามค�่ำคืนของเมืองกรุงที่มีแต่วัตถุ เขานั่งอยู่ที่ระเบี ยงคอนโดฯ
พร้อมกับเหม่อมองขึ้นไปบนท้ องฟ้าราตรี กาลพร้อมกับบุหรี่ที่ใกล้มอด ท�ำไมคืนนี้ เขารู้สึกคิดถึงเธอ
ขึ้นมาได้... นั่นคือสิ่ งที่เขาเองยังคงงุนงงในความรู้สึ กเช่นนี้ ฝนห่าใหญ่ได้ หยุดลงไปนานแล้วแต่เขา
กลั บยังรู้สึ กถึงเสียงเม็ดฝนที่ตกกระทบก้องอยู่ในหัว เขาตรึกตรองเรื่องราวที่ ผ่านมาอยู่ระยะเวลาหนึ่ง
ห้วงความคิ ดนั้นยาวนานราวกับตลอดกาล ก่ อนเดินกลั บเข้ามาในห้องพร้ อมกับดั บบุหรี่ทิ้งในที่
เขี่ยบุหรี่ข้างๆ โต๊ะท� ำงาน เขาสาวเท้าออกไปนอกระเบียงอี กครั้ง มีบางสิ่งถูกโอบรัดอยู่ในมือของเขา
กล่องสี่เหลี่ยมที่ผู้คนต่ างจับจด และจ้องมองมั นอยู่แทบจะตลอดเวลา เขากดเบอร์โทรศัพท์ไปที่
หมายเลขของเธอ โดยที่เขาไม่ทันรู้ตั ว เสียงรอสายดั งเพียงไม่กี่ครั้ง น�้ ำเสียงที่คุ้นหู น�้ำเสียงที่ก้อง
กังวานอยู่ในความทรงจ�ำก็พลันดังขึ้น
“สวัสดีค่ะ” เสี ยงปลายสายดังขึ้น
“พี่ เองนะ” เขาเว้นช่ วงการหายใจชั่วขณะหนึ่ง
“นึกยั งไงโทรมาหาเหรอ” เธอเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก พอดีว่านึกถึ งขึ้นมาน่ะ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง” น�้ำเสียงทุ้มต�่ำตอบกลับไป
“อืม ตอนนี้ก็ ปกตินะ งานเริ่มจะลงตัวแล้วไม่ วุ่นวายเหมื อนสมัยแรกๆ แล้วพี่ล่ ะเป็นอย่ างไรบ้าง”
เสียงปลายทางพูดพร้ อมกับแอบหัวเราะเบาๆ อยู่ในล�ำคอ
“ช่ วงนี้ก็มีงานเข้ามาบ้ างนะ” เขาพูดขึ้น ก่ อนที่จะกล่าวประโยคต่อมา...
“อื ม ความคิดถึงมันคือ อะไรกันนะ” เขาพยายามท�ำเสียงให้เป็นปกติให้มากที่สุ ดเท่าที่จะมากได้
“พี่นี่เอาอีกแล้ วนะ ชอบคิดอะไรเรื่อยเปื ่อยตลอดเลย” น�้ำเสียงของเธอบ่งบอกถึงความคุ้นเคยต่อ
ลักษณะนิสัยของเขา
“อืมนั่ นอาจจะจริงในส่วนหนึ่งด้วย พี่สงสัยว่าท�ำไมคนเราถึงไม่เคยแบ่งเฉลี่ยความคิดถึ งไปให้กับทุกคน
ท�ำไมเราต้องเฝ้าคิดถึงแต่คนคนเดียวหรือคนจ�ำนวนแค่ไม่กี่คน”
“เพราะว่าเราไม่ สามารถคิดถึงทุ กคนบนโลกได้นะ ความรู้สึ กที่ดี เราก็ไม่ได้มีให้กั บทุกคนด้วย”
เธอตอบแทบจะในทันทีที่เขาพูดจบ
“เธอยังโกรธ ยังเกลียดพี่อยู่ไหมกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวั นนั้น... ”
“อย่าไปพูดถึงมันเลยนะ นี่ มันก็ผ่ านมานานมากแล้ว ตอนนั้นพวกเรายังเด็กเกิ นไปที่จะเข้าใจเรื่อง
อะไรต่ออะไรได้ อีกอย่างการใช้ชีวิ ตของเราก็ไม่ตรงกันอีก”
“เธอโตขึ้นเยอะเลยนะจากตอนนั้ น เธอไม่ใช่คนเดิมที่พี่รู้จักอีกแล้ว” น�้ำเสียงของเขาเต็มไปด้ วยความ
ยินดีระคนความเศร้า “อืม จริงสิ วันพรุ่งนี้พี่จะไปวาดภาพที่สวนสาธารณะนั้น เราไปด้วยกันมั้ย”
“พรุ่งนี้หนูต้ องไปท�ำงานที่ฮ่องกงแล้ว ขอโทษนะคะ” เธอพู ดขึ้นด้วยความรู้สึกผิดที่มีต่ออี กฝ่าย
“อื ม ไม่เป็นไร พี่ผิดเองที่โทรมาตอนกะทันหันแบบนี้ ขอให้เดินทางโดยสวั สดิภาพนะ”
วั ตถุทรงสี่เหลี่ยมในมือของเขาถู กวางไว้ที่ปลายเตียง
หยาดฝนหยดแรกได้ ตกลงมาสู่พื้นโลกเพียงแต่ครานี้ไม่ ได้จบลงที่ปลายจมู กของเขา
แต่จบลงที่ดวงตาของเขา