อ่อนหัตถ์ - page 40

40
ในชีวิตของเราเคยให้ค� ำนิยามค�ำว่า ‘นักเดินทาง’ ไว้บ้างหรือเปล่า
บ้างว่าการเดินทางเป็นการพาตั วเองไปอยู่ในสถานที่ต่ างไปจากเดิม
ช่วงขณะหนึ่ง บ้างว่าการเดินทางเป็นการได้เดินทางกลับเข้าไปเรียนรู้
ตัวตนภายใน ไม่มีใครบอกได้ว่ านิยามใดถูก นิยามใดผิด หรือท้าย
ที่สุ ดแล้ว ชีวิตนั่นแหละคือการเดินทาง เราทุกคนต่างเป็นนักเดิ นทาง
ชีวิ ต และการเดินทางต่ างมีข้อจ�ำกัดส�ำคั ญที่เหมื อนกันคื อ ‘เวลา’
ชึ่งเราต่างด�ำรงอยู่เพียงชั่วพริ บตา
แน่นอนว่าในการเดินทางย่อมมีการเดินทางที่เต็มไปด้วยความสุข
และในครั้งถัดมาก็อาจจะทุกข์ แสนสาหัส แต่ ที่แน่ๆ คื อ ในสมอง
ของคนเรานั้นหน่วยบันทึกความทุกข์มักท�ำงานได้ดีกว่าหน่วยบันทึก
ความสุข แต่ความสุ ขนั้นต่อให้ มีมากมายแต่ ก็เป็นสิ่งที่อายุสั้ น ดังนั้น
วันที่เราทุกข์แสนสาหัส หากให้นึกถึงวันที่มีความสุข สมองของคนเรา
จึงมักจะป่วยเป็นโรคอั ลไซเมอร์ขึ้นมาเอาดื้อๆ
เมื่อพูดถึงความทุกข์ ย่อมมีรูปแบบความทุกข์ ที่มากมาย และ
มีค� ำถามตามมาไม่แพ้ กันเช่น เจ็บในเรื่องใดบ้างที่เราจะไม่ทน ในชีวิ ต
ของคนเราจะสามารถเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดได้สั กกี่ครั้งในชีวิ ต
แต่ค�ำถามที่น่าสนใจที่สุดก็คือ หากเราสามารถกลับมาใช้ชีวิ ตได้ตาม
ปกติอีกครั้งหนึ่ ง แปลว่าเราหายดีแล้วจริงหรือ เพราะบางครั้งที่เรา
ยอมเจ็บปวดกั บเรื่องเดิมซ�้ำซาก อาจเป็นเพราะคนที่ ท�ำให้ เราต้อง
ติดอยู่กับความรู้สึกเหล่านั้นเป็นคนส�ำคัญ คนที่เราเรารัก และเป็นไป
ได้ว่า ถ้าเราเลิกคิดเรื่องราวเหล่านั้น อาจท�ำให้ เราลืมเขาเข้าจริงๆ
เช่นเดียวกับตัวของเราเองเมื่อกล้าที่จะก้าวออกไปจากจุดเดิม จาก
การเฝ้าคิดแต่เรื่องเดิมๆ คนส� ำคัญคนนั้ นก็ไม่ได้จางหายไป หรือ
ได้ลืมเขาอย่ างที่คิ ด แต่ มันท�ำให้ เราได้ถอยออกมาและเลือกที่ จะ
จดจ�ำเขาในมุมที่ดีกว่าเดิมในแบบที่เราจะไม่โหดร้ ายกับตัวเองมาก
เกินไปนัก และได้เรียนรู้ว่าความทุกข์ กับสุขในชี วิตเราสามารถแยก
ส่วนกั นได้ เรายังคงสามารถหัวเราะไปกับเรื่องตลกได้เช่นเดิม แต่ใน
ขณะเดียวกั นเราก็รู้สึกเจ็ บปวดได้เหมื อนวันแรกที่รู้ สึกไม่ผิ ดเพี้ยน
ในสภาวะอย่างใดอย่ างหนึ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ได้ท�ำให้เราสูญเสียความ
สามารถทางการรับรู้ ความรู้สึ กคู่ ตรงข้ามนี้ ได้เลย เป็นไปได้ ว่า
มันอาจเป็นปฏิกิ ริยาคู่ ขนานที่จะประคองความเป็นไปของชีวิตเราไว้
ถ้าเทียบกับการเดินทางก็คงเหมือนการตั้งค�ำถามว่าท�ำไมเรา
ยังอยากจะเดินทางอยู่ทั้งๆ ที่คราวที่แล้วมันแย่ ไม่สนุก แถมยังเหนื่อย
บางครั้งก็ได้สีผิวที่เปลี่ยนไปในทางเข้มขึ้น เนื่องจากไปในที่ๆ แดดแรง
เสียเหลือเกิน แต่ท้ายที่สุ ดสิ่งที่เราจะได้ คือ เราไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว
และแสงแดดมีผลต่ อการซี ดจางของสีที่ฉาบทาอยู่บนที่ต่างๆ ของ
ความรู้สึ ก และความทรงจ�ำ ถ้าไม่ก้ าวออกมาเจอแสงแดดเสียบ้าง
การซีดจางของมันก็คงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
เหมือนการเฝ้าแต่ ครุ่นคิ ดอยู ่ในโลกที่เราคิดว่ ามืดมนเสี ย
เหลือเกิน แต่ก็ ไม่เคยที่จะเปิดหน้าต่ างให้แสงแดด ได้ส่ องเข้ามา
การเดินไปข้างหน้า อาจไม่ใช่แค่การเดินห่ างออกไปจากบาง
เหตุการณ์ บางความรู้ สึก เพราะอดี ตมักวางไว้ถู กที่ถู กทางเสมอ
ไม่ว่ าเมื่อไรเราก็หามันเจอ แม้ไม่ อยากจะเจอก็ตาม ขณะเดียวกัน ก็
เป็นความทรงจ� ำอีกนั่นแหละที่หนักเกินกว่ าที่เราจะแบกมันไว้ตลอด
การเดินไปข้างหน้า เป็นเพียงแค่การสร้างเรื่องราวใหม่ๆ ให้มากขึ้น
มากจนตัวเราเองมีตั วเลือกมากพอให้ รู้สึ ก จนไม่จ�ำเป็ นต้องจมกับ
เรื่องเดิม เพื่อที่สุดท้ายแล้ ว ทุกอย่างก็จะเหลือเพียงแค่ ร่องรอยของ
สิ่งก่อสร้างเก่าๆ ที่แสงแดดได้พาความรู ้สึ กเหล่านั้นระเหยไปตาม
กาลเวลา เหลือไว้เพียงเรื่องเล่ าที่ว่า กาลครั้งหนึ่งเราเคยพบกัน ณ
ช่วงเวลาที่มีอยู่จริง
แด่ นั กเดิ นทาง
ผู ้ สะสมกาลเวลา
Time moves in one direction,
memory in another.
- William Gibson
เรื่อง : ธันย์ชนก รื่ นถวิล
มือคิด-มือทำ�