อ่อนหัตถ์ - page 43

43
ลูกชายที่ก� ำลังนับธนบัตรแล้วยิ้มอย่างพอใจ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็
เปลี่ยนสีหน้าเป็นตกใจในทันที “แม่ ท�ำไมอยู่ นี่ แล้วงานล่ะ...”
เห็นได้ชัดเจนว่ ากริตพยายามเบี่ ยงเบนหาข้อแก้ตัว แต่ทิพวรรณ
กลับสวนขึ้นมาก่อน “กริต จะเอาเงินแม่ไปท�ำอะไร?” แต่กริตยังคง
แก้ตัว และถกเถียงกับแม่ จนกระทั่ง สิ่งของชิ้ นหนึ่งหลุดออกมา
จากกระเป๋ากางเกงของกริต ตอนที่ เขากับแม่ก� ำลังยื้อแย่งกระปุก
เงินเก็บ ท่ามกลางสายตาตื่นตระหนกของกริต ทิพวรรณก็ รู้ทันที
ว่าสิ่งของนั้นคืออะไร “กริต ลูกอย่าบอกแม่นะ ว่าจะเอาเงินไป...
เล่ นยา” แต่กริ ตยั งคงแก้ตัว “มั นเรื่อง
ของผม” แล้วท� ำท่าจะเดิ นลงบันไดหนีไป
แต่ ก็ถู กมือเล็กฉุดข้อแขนไว้ “แต่ลูกเป็น
ลูกแม่นะกริต แม่ขอร้อง อย่าเล่ นยาเลย
นะลูก” ทิพวรรณอ้อนวอนลูกชาย แต่หาใช่
กริตจะฟัง ตอนนี้ในหูของเขาได้ยิ นเพียง
แต่ เขาต้องการยา เขาจึงกระชากข้อมื อ
ออกจากการจับกุมของแม่ แต่ทิพวรรณ
ก็ เอื้อมมือไปยื้อลูกไว้ พลางพร�่ำบอกอย่ า
ไปเลย ซ�้ำไปมา กระทั่ งกริตโมโห “อะไร
วะเนี่ ย ถอยไป น่าร�ำคาญ!” ด้วยความที่
กริตไม่มีสติหลงเหลือแล้วในตัว จึงเผลอ
ใช้ มือใหญ่ผลักร่างเล็กของผู้เป็นแม่หวัง
ให้หลบไปให้พ้นทาง แต่กลายเป็นว่ ากริต
ผลักแม่ตกบั นไดบ้าน!
“ไปรษณีย์มาส่งครับ” บุรุษไปรษณีย์
เปิดประตูบ้านเข้ามาในจังหวะที่กริตวิ่งลง
บั นไดมาดูอาการของแม่ที่นอนสลบจม
กองเลื อดอยู ่บนพื้ น เห็ นดั งนั้นบุ รุ ษ-
ไปรษณี ย์ จึ งมือไม้ สั่นรี บออกไปเรี ยก
เพื่ อนบ้ านให้ มาช่ วยดู สถานการณ์
เพื่ อนบ้ านคนหนึ่งโทรศัพท์ แจ้งต�ำรวจ
พร้ อมกับเรียกรถพยาบาล ผู้ ชายส่วนหนึ่ง
วิ่งเข้าไปกั นตั วของกริตที่ ก� ำลังตะโกน
เรียกหาผู้เป็นแม่ ผู้นอนกองเลือดไม่ได้สติ
“ปล่อย! ผมจะช่ วยแม่ แม่ตื่นสิ! แม่ !”
ไม่นานนักรถต�ำรวจกั บรถพยาบาลก็มาถึ ง ทิพวรรณกถู กส่งตั ว
ฉุกเฉินไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันทีส่วนกริ ตถูกเรียกไปสอบ
ปากค�ำที่สถานีต�ำรวจ เนื่องจากมีพยานรู ้เห็นเหตุการณ์ ตอนแรก
กริตขัดขืน แต่สุดท้ายก็ต้องยอมไป ทั้งที่ในใจห่วงหาอาทรอาการ
ของผู้เป็นแม่ เหลือทน...
กริตให้การยอมรั บกับทางต�ำรวจว่าตนเป็นผู้ผลั กมารดา
ตกบันไดบ้ าน และต�ำรวจก็ตรวจพบว่ าเขามียาเสพติ ดไว้ใน
ครอบครอง แต่ก่อนที่จะได้สอบปากค� ำอื่นๆ โทรศั พท์ที่สถานี
ต�ำรวจแห่ งนี้ ก็ดังขึ้ น ปรากฏว่าเป็ นข่าวจากทางโรงพยาบาล
ต�ำรวจที่สอบปากค�ำกริตอยู่เป็ นผู้รับสาย สักพัก เขาก็ เอ่ยค� ำที่
ท�ำให้กริตชาไปทั้งตั ว... “แม่ของเธอเกิ ดภาวะเลือดคั่งในสมอง
และอาจอยู่ได้เพี ยงไม่กี่ วัน หมออยากให้ เธอมาดูใจแม่เธอเพื่อ
จะยื้ อชีวิตไว้ ให้ได้ นานที่ สุดเท่าที่จะท�ำได้ แต่ หลังจากนั้ นเรา
จะท�ำการด�ำเนินคดีกับเธออี กครั้ง และระหว่างที่เธอไปอยู่ดูใจแม่
ที่โรงพยาบาลทางเราจะส่งต�ำรวจไปควบคุมเธอด้วย อย่าคิดหนีเลย
นี่อาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอจะได้ท�ำเพื่อแม่ก็ ได้ ”
ภาพผู้หญิงหน้าตาทรุดโทรม มีผ้าพันแผลรอบหัว นั่นท�ำให้
กริตแทบไม่เชื่อสายตาว่าเธอจะเป็ นแม่ของเขา แต่ ชื่อที่เขียนไว้ที่
ประตูหน้าห้องที่โรงพยาบาลก็ยื นยันชัดเจนว่านี่คือแม่ของเขา...
แม่ที่เขาใช้มือผลักตกบันไดบ้ าน
ตอนนี้สิ่งที่ ส�ำคัญที่ สุดส�ำหรั บเขาคือ แม่ เท่านั้น... กริ ต
น�้ำตาซึมเมื่อเห็นหน้าตาภายใต้หน้ากากช่วยหายใจนั้นเริ่มมีการ
เคลื่อนไหวเมื่อเขากุมมือบอบบางของแม่ สักพักแม่ก็ รู้ สึกตัว ลืมตา
มองลูกอย่างช้าๆ แม่ไม่มีเรี่ ยวแรงพอที่จะพูด กริตเข้ าใจ และ
พยายามยิ้มให้แม่พร้อมกล่ าวขอโทษแม่ และเริ่มร้องไห้ แต่แม่ก็
ค่อยๆ ยื่นมือที่ไร้เรี่ยวแรงมาแตะที่ใบหน้าของเขาเบาๆ กริตเอามือ
ตัวเองมาจับมือแม่อีกที เหมือนมีความอบอุ่นบางอย่างแผ่ซ่านผ่าน
มือของทั้งคู่ กริตมองมือของแม่ แล้วคิ ด นี่น่ ะหรือ มื อสกปรกที่
ประกอบอาชีพที่น่ารังเกี ยจ หากแต่มองย้อนขึ้นไป นี่ก็ คือมื อเดียว
กับมือที่เลี้ ยงกริตตั้งแต่เด็ กจนโต มือที่ป้อนข้ าวป้อนน�้ำ มือที่กอด
ปลอบโยนเขาเมื่อเขาร้ องไห้ มือที่ให้ความรักความอบอุ่นกับเขา
เสมอมา... กริตยื่นมืออีกข้างตัวเองขึ้นมามอง นี่น่ะหรือ มือที่เขา
คิดว่าสะอาดกว่ามือของแม่ มือที่ซื้อยาเสพติด มือที่สูบบุหรี่ มือ
ที่กระดกแก้วเหล้า และมือที่ใช้ท�ำร้ายผู้เป็นแม่...
กริตมองตาแม่อย่างส� ำนึกผิด เมื่อเห็นสายตาของผู้เป็นแม่
ที่มองมา เขาก็ร้องไห้อย่างไม่ อายใคร สายตาที่มองเขาด้วยความ
รักความห่วงใยของผู้เป็นแม่ สายตาที่ไม่มีแม้แต่ ความโกรธเคือง
สายตาที่พร้อมจะให้อภัยเขาทุกอย่างด้วยความรักของแม่ที่มีต่อลูก
หากแต่ไม่นานผู้ เป็นแม่ ก็ หลับตาลงพร้อมกั บคราบน�้ำตาหยด
สุดท้าย... กริ ตกอดกายของแม่และกราบที่ปลายเท้าของแม่ที่
โรงพยาบาล ก่อนที่ งานศพจะถูกจัดขึ้นอย่ างเรี ยบง่าย ภายใต้
การควบคุมของต� ำรวจ
ชายหนุ่มยื่นมือไปสัมผัสรูปแม่ในกรอบที่ตั้งไว้เบาๆ รู ปนั้น
เป็ นรูปที่กริ ตเลือกมาจากอัลบั้ มที่เขาคิดว่ารู ปนี้แม่สวยที่ สุด...
เขามองและยิ้มให้ กับรูปของแม่เป็นครั้งสุดท้าย “แม่ครับอี กไม่นาน
เกินรอ ผมก�ำลั งจะไปหาแม่นะครับ”