อ่อนหัตถ์ - page 42

42
ลูกทุกคนปรารถนาจะเกิดมาในครอบครัวอันสมบู รณ์แบบ
ที่เต็มไปด้วยความรักความเอาใจใส่จากพ่อและแม่ แม้แต่ กริต เอง
ก็ต้องการความอบอุ่นเช่นนั้นจาก ‘ครอบครั ว’ เหมือนกั น...
นับตั้งแต่ผู้เป็นพ่ อเสียชีวิต ครอบครัวก็ เปรียบเสมือนบ้าน
ที่ไร้เสาหลักแทบจะพังครืนลงมาได้ทุกเมื่อ ท�ำให้บ้านซึ่งเป็นที่ซุก
หัวนอนถูกยึ ดไป ครอบครัวของเขาจึ งต้องระเหเร่ ร่อนไปอย่ าง
ไร้จุดหมาย หากแต่ไม่นานช่ วงเวลาที่ตกต�่ำกลับค่อยๆ พุ่งทะยาน
หลังจากที่ผู้เป็นแม่สามารถตั้งตัวได้ อย่างรวดเร็วด้วยอาชีพบาง
อย่างที่ หาเงินได้จ�ำนวนมาก จนสามารถส่งกริตเรียนในสถานศึกษา
เอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งได้ ทว่า... กริตหาได้ภูมิใจในสิ่ งที่แม่ของเขา
ได้กระท�ำให้ ตรงกันข้าม มันกลับท�ำให้ เขาชิงชั ง และขยะแขยงใน
ตัวแม่ของเขามากขึ้น... ในความคิดของกริตเงินที่ได้จากอาชี พ
โสเภณี มันช่างสกปรกเสียจริงๆ !
ไม่ว่าเขาจะเดินไปที่ไหนค�ำนินทาสารพัดก็มักจะลอยตามติด
กริตไปด้วยเสมอ แม้แต่เพื่อนที่เคยสนิทก็เริ่มตี ตัวออกห่างหลังจาก
เรื่องภูมิหลังของเขาถูกแพร่ออกไปในโรงเรียน ทั้งที่ความผิ ดมันไม่
ได้เกิดจากกริต ทุกปั ญหาที่เกิดขึ้นมากมายจนเขาไม่กล้าแม้แต่จะ
พาแม่มาแสดงตัวในวันนี้... วั นประชุมผู้ ปกครอง
“อ้าว! กริตอยู่ที่นี่เองปล่อยให้แม่ตามหาเสียตั้งนาน” ชายหนุ่ ม
ที่เดินหนีเสี ยงนกเสียงกาชะงักเท้า พร้อมกับหมุนตัวไปเผชิญหน้า
กับหญิ งสาวในชุดผ้าไหมลายประณีตที่ยื นส่งยิ้มหวานมายังเขา
“แม่ มาที่นี่ท�ำไม?” ชายหนุ่ มถามเสี ยงเรียบ หากแต่ผู้เป็นแม่ยังคง
ระบายยิ้มนั้นออกมา “ก็ มาประชุ มไง ดี นะที่แม่ไปเห็ นใบเชิญ
ผู้ปกครองในกระเป๋าลูกพอดี ไม่อย่ างนั้นแม่คงพลาดเก็บรูปตอนลูก
รับรางวัลเด็กเรียนดีแน่ เก่งจังนะละ...” ผู้เป็นแม่ยั งพูดไม่ทันจบ
ประโยคดี กริตก็ ตวาดขึ้นมาก่ อน “ใครใช้ให้ค้ น! แม่จะมายุ ่ง
กับผมมากเกินไปแล้วนะ!” กริ ตเริ่มขึ้นเสียงใส่ ผู้เป็นแม่ ในขณะที่
แม่ของเขาพยายามจะอธิ บาย แต่เขาก็ถอยหนีพร้อมกั บแสดงท่าที
รังเกียจแม่ของตนอย่างเห็ นได้ชัด “กลับไป! ผมไม่มีผู้ปกครองเป็ น
ผู้หญิงกลางคืน!” กริตขึ้นเสียงอย่างหมดความอดทน หากแต่ไม่
นานพวกนักเรียนบริ เวณนั้ นก็หันมามองที่ พวกเขาเป็นตาเดียว
และเริ่มซุบซิบนินทา ชายหนุ ่มซึ่งไม่สามารถทนต่อเสียงเหล่านั้ น
จึงเป็นฝ่ายเดินหนีออกมา และห้องน�้ำก็เป็ นสถานที่แห่งเดียวที่กริต
มักจะหลบไปร้องไห้คนเดียวอยู่เสมอ...
น�้ำตาที่เคยสะกดกลั้นไว้ ค่อยๆ
ไหลริ นด้วยความโกรธเกี้ ยว ระคน
สมเพช ถ้าเลื อกเกิดได้ ชีวิตของเขาก็
คงจะไม่เป็นเช่นนี้ ก๊อกๆ ! เสียงสะอื้น
ถู กแทนที่ด้ วยเสียงเคาะประตู กริต
ค่อยๆ ปาดน�้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ ม
ก่อนจะเปิ ดประตูด้วยความเอะใจ ทว่า
บุคคลที่อยู่อี กฟากของประตูกลับท�ำให้
เขาประหลาดใจเสี ยยิ่งกว่ า “ว่าไงไอ้
น้อง! ร้องไห้ท�ำไม มี เรื่องทุกข์ใจล่ะสิ”
ชายแปลกหน้ารูปร่างซูบผอมทักทาย
ยืนยิ้มแฉ่งโชว์ฟันเหลืองให้กับชายหนุ่ม
แต่ กริตไม่ทักตอบเพียงแต่ยื นมองชาย
ตรงหน้ าด้ วยระยะห่ างพอสมควร
“ถ้าไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ ามีเรื่องทุกข์
ใจหรือเสียใจเมื่อไร ให้โทรมาที่เบอร์นี้”
ชายแปลกหน้ าส่งกระดาษใบเล็กที่ยั บ
ยู่ยี่ ให้กั บเขา “อย่าลืมโทรมาล่ะ แล้วเอ็ง
จะพบกับสวรรค์บนดิ น อาจท�ำให้สุขจน
ลืมทุกข์ เลยก็ได้ ” ชายแปลกหน้าพู ด
เสร็ จก็เดิ นออกจากห้องน�้ำไปด้ วยท่าที
ราวกั บกระดู กเดิ นได้ กริ ตรั บแผ่ น
กระดาษใบนั้นมาอย่ างงงๆ สมอง
ประมวลสิ่งที่เพิ่ งเกิดขึ้น แต่อารมณ์ มี
มากกว่าเหตุผล กริตได้ท�ำการตั ดสินใจ
บางอย่าง ซึ่งการตั ดสินใจครั้งนี้ ท� ำให้ชี วิตของกริ ตเข้าสู ่ช่วงการ
เปลี่ยนแปลงอี กครา...
คืนนี้ ทิพวรรณ หรือแม่ของกริ ต ตั้งใจที่จะพาลูกชายไปใช้
เวลาแม่ ลูกทานอาหารค�่ำที่ร้ านอาหารด้วยกันหลังจากไม่ ได้ใช้
เวลาด้วยกันเป็ นเวลานานมากแล้ว แต่ก็ ต้องประหลาดใจ เมื่อ
พบว่า กระปุกเงิ นที่ตนเก็บไว้ยามฉุกเฉิน บัดนี้ กลั บอยู่ในมือของ
พระจันทร์ลา
เมื่อฟ้าสาง
เรื่ อง : ธีระพร ช่ วยโสภา, กัญญาณัฐ ค�ำสีสังข์