อ่อนหัตถ์ - page 35

35
เมื่อคุณลุงก็มักจะพูดด้วยในขณะล้วงเงินให้เด็กในร้านท่ าทาง
ที่แลดูจริงจังหยิ บจับอะไรรวดเร็วของคุ ณลุงพรชัยมันท�ำให้ผม
เห็นว่ าคุณลุ งเป็นคนท�ำงานอย่างแท้จริง ในที่นี่ หมายถึงเป็น
คนที่ตั้งใจท�ำมาหากิ น และมักเห็นทุกนาที มีค่า มันยิ่งท� ำให้ผม
นึกขอบคุณคุณลุงมากที่ยอมสละเวลามาคุยกับผม คุ ณลุงพรชัย
เล่าให้ผมฟังว่าในฐานะพ่อค้า การรวมกลุ่มกันของผู ้บกพร่อง
ทางการพูดมันก็ท� ำให้เกิดปัญหาบ้ างเช่นกันเพราะพวกเขาจะ
นั่งกั นตั้งแต่ร้ านเปิ ดจนกระทั่งร้านปิ ด หากพูดในเชิ งการค้ า
อย่างน้อยที่ สุดมันก็ท�ำให้คุณลุงต้องเสี ยโต๊ะส�ำหรับลูกค้าไปถึง
2-3 โต๊ะ ดังนั้ นจึงอาจมีการจัดระเบียบโดยการขยั บโต๊ะให้ชิ ด
ให้นั่ งกั นเป็นกลุ ่ มเพื่อความสะดวกของลู กค้ าท่านอื่ นที่ มา
ใช้บริ การด้วยและส�ำหรับลูกค้าท่านอื่นก็ไม่ได้มีปั ญหาอะไรแต่
อาจมีสงสัยบ้างว่าพวกเขามาจากไหน? รวมตัวกันได้อย่างไร?
“เราอย่ามองว่าเขาน่าสงสารความจริงเขาก็เหมือนเราเป็น
คนเหมื อนกันเพียงแต่ โตมาไม่ เหมือนกัน และเรื่องของการ
บกพร่องทางการได้ยินจึงท�ำให้การสื่ อสารมันยากขึ้นมุมมองจึ ง
ต่างกัน บางครั้งเลยดูเหมือนว่าหากต้องท�ำอะไรสักอย่ างเขาต้อง
ได้เปรียบเรานิดหนึ่งถ้ าเท่ากันเขาจะมองว่ าเราเอาเปรียบเขา
ฉะนั้นเวลาท� ำอะไรเราต้องหย่ อนให้เขานิดหนึ่งโดยส่ วนใหญ่
กลุ่มที่เราเจอจะเป็นแบบนี้ ซึ่งความจริงมั นไม่ใช่เขากับเราก็คน
เหมือนกัน”
ประโยคหนึ่งของคุ ณลุ งพรชัยที่บอกเล่ าถึงทัศนคติ ของ
กลุ่มผู้บกพร่องทางการได้ยินตามที่ตัวเองได้สัมผัสมา ถึงตรงนี้
มันท�ำให้ ผมได้เห็นอีกแง่ของความคิดของคนกลุ ่มนี้ หากสิ่งที่
คุณลุงพูดเป็ นความจริงผมว่าบางครั้งสิ่ งที่ท�ำให้ พวกเขาคิดว่า
พวกเขาบกพร่องหรือไม่ เท่าเทียมกั บคนอื่นเป็นเพราะสังคม
หรือเปล่า? สังคมเราถูกสอนมาให้มองพวกเขาเป็นผู้ด้อยโอกาส
สังคมก�ำลังบ่มเพาะให้เราเห็ นว่าพวกเขาไม่ปกติให้ สงสารเขา
และด้วยสายตาที่คนในสังคมมองเขาด้วยความเห็นใจ มันอาจ
คล้ายสายตาของการดูถูกจึงไม่แปลกที่เขาจะเจ็บปวดกับการถูก
มองแบบนั้นและอาจเพราะเรามองว่ าเขาไม่ปกติเหมือนเราเลย
ท�ำให้เขาคิดว่าเขาเป็นแบบนั้น ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่ผมว่ ามันถึง
เวลาแล้วหรือยังที่ เราควรหันกลับมาถามตัวเองว่า เราก�ำลังท�ำ
อะไรกับพวกเขาเหล่านี้?
“สังคมเราขี้สงสารคนไทยใจดีและคนไทยลืมง่ายมันเป็ น
นิสัยคนไทยจนบางครั้งดูเหมือนไม่ มีเหตุผล เห็นขอทานก็ให้เงิน
ทั้งที่บางทีเขารวยจะตาย เราท� ำแทบเป็นแทบตายยังสู้ไม่ได้เลย”
คุณลุงพู ดกลั้วหั วเราะแต่ คล้ ายแดกดันคนในสังคมอยู ่ในที
ผมหลุดข�ำพรวดกับประโยคของคุณลุง สังคมไทยขี้ สงสารเกินไป
จนบางครั้งขาดเหตุ ผลและโดยไม่รู้ตัว เราอาจก�ำลังท� ำร้ายคนใน
สังคมด้วยกันเองเพราะความขี้สงสารเห็นใจนั่นแหละ
“เขาไม่ได้แตกต่างจากเรา เราต่างหากที่คิดไปเองว่าเขา
เป็นคนด้ อยโอกาส พวกเขาก็เหมือนเรามี แขนมีขา เขาแค่พู ด
ไม่ได้เขาไม่ได้พิ การ”
การพูดคุยสิ้นสุดลงแล้วมันอาจเป็นการพูดคุยที่แสนธรรมดา
แต่เพราะความธรรมดาของมันนี่แหละถึงสามารถถ่ายทอดด้าน
ที่มนุษย์ทุกคนต้องมี ไม่ว่าจะเป็นคนรวย คนจน คนปกติหรือคน
ที่เราคิดไปเองว่าไม่ปกติ มนุษย์ทุกคนต้องการสังคมต้องการการ
ยอมรับจากเพื่อนฝูงแต่บางครั้งสิ่งเหล่านั้นอาจไม่จ�ำเป็นเท่าการ
มีพื้ นที่ยืนในสังคม
ฝนขาดเม็ดแล้วพร้อมกับการกล่าวลาของผมและเหล่ า
สหาย คุณลุ งเดินกลั บไปยังหม้ อต้มน�้ ำร้ อนใบเขื่องที่ ก�ำลัง
ท�ำหน้าที่ เป็นผู้ผลิตควันได้เป็นอย่างดี ลูกค้าสี่ห้าคนก�ำลังคีบ
เส้นก๋ วยเตี๋ยวเข้าปาก ในขณะที่คนใบ้สองคนที่นั่งอยู ่ในร้าน
ข้าวหมูแดงใกล้ๆกั นนั้นก็ ยังคงนั่งสื่ อสารกันอยู่ ด้วยภาษาที่
พวกเขาเข้าใจ ผมพร้อมสหายอีกสี่คนหั นหลังเดินออกมาจาก
ร้านก๋วยเตี๋ยวธรรมดาแต่เต็มไปด้วยเรื่องเล่ามากมายหันหน้ า
ออกสู่ถนนที่ คงมีเพียงแสงจากไฟดวงเล็ กๆ ของร้านขายของ
แผงลอยนั่นแหละที่พอจะท� ำให้เรามองเห็นทาง..
อย่างที่บอกแต่ ต้น ผมไม่ ได้มาเพื่ อกินข้าวแต่ อย่างใด
จึงแน่ นอนว่าผมไม่ได้อิ่มท้อง
แต่ผมเดิ นจากมาพร้อมกับความอิ่ มใจ