ผนังสือ - page 31

ถ้าเพี ยงแต่วั นนี้ เธอยังอยู่ ท้องฟ้ าคงยั งเป็ นสีฟ้ า
เข็ มนาฬิกาคงยังบอกเวลาเป็นปกติ เสียงในหัวของเขา
ก็ คงไม่ได้กลายเป็นรวมฮิตเพลงเศร้าเรียกนํ้าตาอย่างนี้…
ถ้าเพียงแต่วันนี้ เธอยังอยู่ ทุกอย่างในโลกของเขาคง
จะดีและเป็นปกติกว่านี้…
เขาไม่อาจลบความคิดเหล่านี้ออกไปได้เลยสักวันเดียว
ตั้ งแต่เธอจากไป ความปรารถนาให้เธออยู่ กับเขาตรงนี้
มั กจะคืบคลานเข้ ามาครอบครองจิ ตใจเขาอยู่ เรื่ อย
โดยเฉพาะเวลาที่ เขาอยู่คนเดียว หรื อกระทั่งเวลาที่เขา
อยู่กั บใครต่อใครมากมาย แต่ก็ รู้สึ กเหมือนอยู่ คนเดียว
อยู่ นั่นเอง
เขาพลิกหน้ากระดาษพลางกวาดสายตาผ่านหนังสือ
นิยายชื่ อตลกๆ ที่พยายามเล่ าเรื่องราวให้ออกมาซาบซึ้ง
อย่ างไม่ได้ผลมาเป็นเวลาหนึ่งแล้ว ก่ อนที่จะพบว่ าตัวเอง
ไม่ได้ อ่านเลย ไม่ แม้กระทั่ งมองเห็นหรือทำ�ความเข้าใจ
ตั วอักษรบนหน้ากระดาษได้ ด้วยซํ้า
หนั งสือนิยายไม่ช่วยอะไร เขาได้ข้อสรุป ตั้งแต่ที่เธอ
จากไป หนั งสือนิยายที่ เคยช่วยเขาไว้หลายต่อหลายครั้ง
ก็ ไม่ต่ างอะไรจากเศษขยะ ไร้ความหมาย มั นกลายเป็น
หนั งสือนิยายที่เขาเกลี ยดมาก ยิ่งรู้ ว่าตั วเองเคยชอบมัน
มากเท่ าไรก็ยิ่งเกลียดมันมากเท่านั้น ในตอนนี้ แค่ คิดถึง
เรื่ องนํ้าเน่าพรรค์นั้นก็ทำ�ให้เขาอยากอาเจียน
เขาไม่ รู้ว่ าตื่นมาตอนไหน หรือจริงๆ แล้วเขาได้ หลับ
ไปบ้างหรือเปล่า ตอนนี้นาฬิกาบอกเวลา 5 นาฬิกา 20 นาที
เขาไม่ รู้ด้ วยซํ้าว่าแสงแดดอ่อนๆ แบบนี้ มั นเป็นเวลา
5 โมงเช้าหรือเวลา 5 โมงเย็นกันแน่ แต่มันจะสำ �คัญอะไร
นักหนา ต่อให้รู้ ก็ไม่ได้ทำ�ให้ ชีวิ ตเขาต่ างออกไปสักนิด
จะเวลาอะไรก็ช่างหัวปะไร กิจกรรมที่เขาทำ�ก็ไม่ได้ต่ างไป
อยู่ ดี ทำ�ในสิ่งที่ใจสั่ งให้ทำ�ในขณะนั้นเหมือนเดิม ช่ างหัว
นาฬิกาบ้าบอที่ทุกคนนับถือกันอย่างกับเป็นพระเจ้าบงการ
ชีวิ ต เขาไม่มีทางถูกบงการโดยสิ่ งงี่เง่าอย่ างเวลาเป็นอัน
ขาด น่าตลกที่สิ่ งที่ผู้ คนพากันนับถื อไม่มีสิ่ งไหนเป็นจริ ง
เลยสักอย่ างเดียว ทั้งเวลา ทั้งพระเจ้า เรื่องสมมติ ทั้งเพ
น่าตลกจนเขาหัวเราะออกมา
รูมเมทเขาตื่นนอนเพราะเสี ยงหัวเราะนั้น เมื่ อลืมตา
เห็นว่าเป็นเขา รูมเมทก็พูดทำ�นองว่า ข่มใจนอนหลับให้ได้
บ้างเถอะเพื่อน ทำ�ใจเสียที เธอไปสบายที่อีกฟากฝั่งหนึ่ง
นานแล้ว ก่อนที่จะหันตะแคงไปอีกฝั่งเตียงเพื่อนอนต่อ
รูมเมทก็ เหมือนคนอื่ นๆ นั่นคือไม่ ได้ รู้อะไรเกี่ยวกับเธอ
หรื อเกี่ยวกั บเขาเลย รูมเมทคงรำ �คาญเขาพอสมควร
และอยากย้ายออกจากห้องนี้เสียเต็มแก่ มันคงยากพอดู
ที่ต้องข่มตานอนให้ หลับทั้ งๆ ที่เครื่องเล่นเพลงของเขาเล่น
เพลงเศร้าสุดเฉิ่มเชยที่กี่ เพลงๆ ก็เหมือนจะมีเนื้อหาเดียวกัน
ก็คื อ พูดถึงการสูญเสียคนรักและความรักไปอย่างเชื่องช้า
เนิบนาบและออกจะโหยหวน ตอนนี้เขาจำ �ได้แล้วว่าเพลง
เศร้าพวกนั้นไม่ใช่เสียงในหัว แต่มาจากแผ่นเพลงที่เขาเอง
เป็นคนเลื อกซื้อมาเปิด
ถ้าตอนนี้ เธออยู่ตอนที่เขากำ�ลังเปิดเพลงพวกนี้ เธอคง
บ่นเรื่องความฟูมฟายและไร้รสนิยมการแต่งของมัน แต่แล้ว
ก็จะร้องคลอได้ทุกเพลงตั้งแต่ต้นจนจบ ประหลาดคนจริงๆ
นางฟ้า