ผนังสือ - page 29

“บอลเตะบอลกัน” ข้อความจากเม้าท์ ใบหน้าสีเข็มๆ ที่เต็มไปด้ วย
หนวดเครากระโดดโผล่เข้ามาในความคิดของเขาทันที บอลเหลือบตา
ทั้งสองมองไปยังปฏิทินที่ตั้ งอยู่บนโต๊ ะทำ�งาน เขาถอนหายใจอย่ าง
ช้าๆ แล้ วใช้นิ้วโป้ งจิ้มตัวอักษรผ่านหน้ าต่ างของโทรศั พท์มือถือ
ตอบโต้กลับไปหาเม้าท์
“กูติ ดงานว่ะไปไม่ได้ โทษที ” สักพักก็มีข้อความตอบกลับมา
“โอเค แล้วแต่ มึงละกั นนะ พวกกูแค่คิ ดถึงมึง”
บอลถอนหายใจอีกครั้ง อากาศข้างหน้าเขาเต็ มไปด้วยกลิ่ นอาย
ของความเบื่อหน่าย เขาก้ มลงมองที่แป้นพิมพ์ แล้วสร้ างประโยค
ผ่านสเตตั สในหน้าเฟซบุ๊กของเขา “สงสารบอลจัง โดนเตะทุ กวัน
เปลี่ยนชื่อได้ไหมวะ”
บอลเป็นพนั กงานฝ่ ายการบัญชีของธนาคารที่ ใหญ่ ที่สุ ดใน
ประเทศ ทุกๆ วันบอลจะต้องเจอกั บจำ�นวนตัวอักษรที่เป็นตัวเลข
นับไม่ ถ้วน และต้ องพบเจอกับธนบัตรที่ ทุกคนภายในประเทศ
ใช้มันเป็นการแลกเปลี่ ยนประโยชน์ส่ วนตน แว่นสายตากลายเป็น
อุปกรณ์ประจำ �ตั วเขาไปโดยปริยายหลั งจากเรียนจบและเริ่ มต้ น
ทำ�งานนี้ บอลทำ�งานราวๆ 12 ชั่วโมงต่อวัน เวลาในการทำ�งานของ
บอลคือวันจันทร์ถึงวันเสาร์ วั นหยุดของเขาคือวันอาทิตย์ เป็นวันหยุด
เพียงแค่วั นเดียวที่เวลาส่วนใหญ่ จะหมดไปกับงานอดิ เรก ซึ่งดูเหมือน
จะไม่ใช่วั นหยุดเสี ยมากกว่า เมื่อว่างจากเวลาทำ�งาน บอลมักจะคุย
กับเพื่อนผ่านเฟซบุ๊ กและมักใช้ มันเพื่อปฏิเสธคำ �ชวนไปทำ�กิจกรรม
ต่างๆ เพราะมีเงื่อนไขคื องานที่ต้ องจัดการทำ�ให้ทันตามเวลาที่หัวหน้า
ของเขากำ�หนด บอลมักพลาดในกิ จกรรมที่เคยทำ�ร่วมกับเพื่อนๆ
ผิดกับสมัยที่ยังเรียนอยู่ ที่เขามี เพื่อนที่รู้จักมากมายและมี เวลาว่าง
เสมอให้กั บเพื่อนๆ อาจเพราะเมื่อก่อนบอลยั งไม่ต้ องมีสิ่ งที่ต้ อง
รับผิดชอบเหมือนในปัจจุบัน เมื่ อก่อนเวลาว่างของบอลคือ ความสนุก
ความสุข การแลกเปลี่ ยนบทสนทนา แต่ ตอนนี้ บอลมีเรื่ องต้อง
รับผิดชอบต่อปริ มาณเงินที่ต้ องจ่ายประจำ�ในทุ กๆ เดือน วันเวลา
ยิ่งเพิ่ มขึ้นทุ กคนที่เคยผ่านเข้ ามาค่ อยๆ ทยอยเดินหายจากไป
ความเดียวดายกลับกลายเข้ามาแทนที่ เพื่อนที่ดี ที่สุ ดเมื่อก่ อนหน้านี้
คือ ‘เม้ าท์’ แต่ ตอนนี้เพื่ อนที่ดี ที่สุ ดตอนนี้ของบอลกลั บกลายเป็น
‘งาน’ ที่คอยอยู่ด้ วยเกื อบทุกช่ วงเวลา เขาคิดถึง ‘เม้าท์ ’ และบท
สนทนามากความตามชื่อของมันเหลือเกิน
เสียงเพลงจบลง
ตึ๊ง!! ตึ๊ง!!
เสียงสัญญาณเตือนที่คุ้นเคยของบอลดั งขึ้นทำ�ให้ บอลสะดุ้งตื่น
จากอาการหลับใหล ทุ กๆ สิ่งรอบตัวดั่ งถูกกดปุ่มหยุ ดชั่วคราวซํ้า
อีกครั้งให้เคลื่อนไหวดังเดิ ม อากาศข้างนอกตอนนี้เหลือเพียงเสียง
ของหยดนํ้าที่ ไหลลงมาจากบนฟ้ า บอลมองไอนํ้า ที่ เกาะอยู่ ริม
หน้าต่าง ความเหงาเข้าปกคลุมพื้นที่ภายในหัวใจ เขาเป็ นเพียงคน
ตัวเล็กๆ ที่ อาศัยอยู่ ในเมืองใหญ่ ที่มีเพื่ อนอยู่รอบตั ว แต่ไม่เคยได้
สนทนาพูดคุยกัน มี เพื่อนมากมายในสังคมออนไลน์อย่างเฟซบุ๊ก
แต่ไม่เคยได้ทำ�กิจกรรมร่วมกัน บอลคิดว่าคงไม่ใช่เขาคนเดียวที่จะมี
ความรู้สึกเดียวดายเช่ นนี้ คนแปลกหน้าที่บอลไม่ รู้จักหลายๆ คน
ก็คงมีความรู้สึกไม่ ต่างกัน
บอลคิดว่ าพรุ่ งนี้ เขาจะเดินทางไปหาเม้าท์ เพื่ อนคนที่อยาก
แลกเปลี่ยนความคิดถึงกั น พบกัน และพูดคุยเล่ าถึงเรื่องราวต่างๆ
ของกันและกัน “แล้วไว้พบกัน” บอลกระซิบกับตัวเอง
ตึ๊ง!!
เสียงสัญญาณเตื อนอีกครั้ ง บอลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิ ดไปยัง
ข้อความที่ส่ งมา “พรุ่งนี้พบกันนะครั บคุณบอล เรามี ประชุมด่ วน”
ข้อความจากหัวหน้าของบอล เขาหั วเราะให้กั บข้อความที่ รั บรู้
เมื่อวินาทีที่ผ่านมา เมื่อนึกถึงภาพของชายร่างอ้วนที่ใช้ชีวิ ตผ่านมา
ครึ่งศตวรรษผู้มีอิทธิ พลในการดำ�เนินชี วิตของบอลตอนนี้ บอลมักจะ
อวยพรให้เขาหายไปจากโลกนี้ไวๆ
‘ขอลาพักร้ อน’ เขาปิดมือถื อแล้วเหวี่ ยงมันไปทางด้านหลัง
บอลเหยียบคั นเร่งพารถให้เคลื่อนไปด้านหน้า
C o n t r o l