ผนังสือ - page 35

เสียงดังเข้าโสตประสาทหู ทั้งสองข้าง เพราะหญิ งสาว
ได้ ใช้หูฟั งยัดใส่เข้าไป และปล่อยให้เพลงทำ�หน้าที่กล่อม
ความรู้สึ กของมัน ไม่ว่าจะเป็นเวลาเหงาเศร้าเสี ยใจหรือว่า
ดี ใจก็ตาม เสียงดนตรีมักจะพาลอยไปในที่ที่อยากอยู่ หูฟัง
พยายามกั้ นออกห่างจากความวุ่นวาย หญิงสาวมีความสุข
ที่ได้ปล่ อยให้เสียงเพลงได้อยู่เป็ นเพื่ อน แต่แล้วมันก็พลั น
หายไป พร้อมกับเสียงตะโกนที่ดังขึ้นว่า
“ขอโทษนะครับ เราเคยรู้จั กกันมาก่ อนหรือเปล่ า”
หญิงสาวมีสีหน้าที่ตกใจเล็ กน้อย
แล้วตอบกลับไปว่า “ไม่ นี่คะ คุณคงจำ�คนผิดแล้วค่ะ”
“ไม่ผิดหรอกครับ”
“ผมเห็นคุณเอาหู ฟังใส่ หูตลอด เลยไม่มีโอกาสได้
ทักทายสักที”
หญิงสาวยิ้ม แล้วรีบเดินหนี จากชายหนุ่มคนนี้โดยไม่ได้
หันกลั บไปมอง อีกใจก็แอบคิดว่าเสียมารยาทเหมือนกั น
แต่เธอกำ�ลังไปทำ�งานสายไม่มีเวลาสนใจคนอื่นแล้ว
วันต่อมา…
บนรถไฟฟ้า BTS หญิงสาวตื่ นมาทำ �งานตามปกติ
ขาก้าวแข่งกับเสียงดนตรี ในหูฟังเช่นทุกวัน แต่ ก็ต้องหยุ ด
ชะงักกับคนตรงหน้ าที่ยืนโบกมื อพร้อมส่งรอยยิ้มให้
เธอจำ�ได้ว่ าเคยเจอกับชายหนุ่มคนนี้มาก่อน เขาเดิน
เข้ามาหาเธอพร้อมกับเล่าว่ าเคยเจอกันที่ ร้านเพลงของลุง
ไพโรจน์บ่อยๆ เธอไม่ทันได้สังเกตว่าตอนคุ ยกันแทบไม่ได้
ใส่ หูฟังเลยเวลาที่พูดคุย เพราะมัวแปลกใจกั บชายหนุ่ม
ที่เข้ามาทั กทาย เขาไม่เหมือนใครที่เธอพบเจอ ทั้งคู่คุยกั น
ถู กคอแม้ในเวลาเพียงสั้นๆ และก็ แยกย้ายเมื่อถึงปลาย
สถานีที่ต้องลง ชายหนุ่มโบกมือรํ่าลา ตอนคุยกันก็ยังไม่มี
โอกาสได้ ถามชื่อเลยสักครั้ ง หญิงสาวคิด
รถแล่นออกจากสถานี นั้นมาสักพัก แต่ แล้วเมื่อสายตา
หันไปพบกับเขาอี กครั้ ง หรือบางที เธออาจจะคิ ดไปเอง
ภาพที่ชายหนุ่มก้าวออกจากรถไฟฟ้า BTS ไปแล้ว แต่ตอนนี้
เธอกลั บเห็นเขายั งอยู่บนรถขบวนเดียวกัน มันทำ�ให้เธอรู้สึก
แปลกใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกไป
และเมื่ อถึงสถานีที่เธอจะลง เธอก้าวเท้ าออกจาก
ขบวนรถ ชายหนุ่มก็เดินตามเธอมาติดๆ และตะโกนเรียก
“คุ ณๆ หยุดก่ อน” ชายหนุ่มกวักมื อเรียกพลางหอบ
เธอหันกลับไปอย่างระแวง เพราะรู้สึกเหมือนเขาแอบตาม
เธอมา แต่ก็ ไม่ ได้พูดอะไรออกไป เธอรีบเดิ นก้ าวหนี
เขาเรียกเธออีกครั้ ง
“คุณๆ จะรีบเดินหนีไปไหน” เธอไม่ตอบ แต่หยุดตาม
เสียงเรียกแถมมองอย่างระแวง
“คือจริงๆ แล้ว ผมก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าพรุ่งนี้จะได้เจอกัน
อีกไหม แต่วั นนี้ผมมีเรื่องที่จำ�ต้องบอกกับคุ ณ” ชายหนุ่ม
รีบพูดเสียงสั่ น
เพราะวั นนั้นแท้ๆ ที่ทำ�ให้ชายหนุ่มได้เฝ้าตามเธอคนนี้
เพลงจากหูฟังวั นนั้นมันได้ ลอดผ่านมาสู่หูของชายหนุ่ ม
ซึ่งเป็นเพลงโปรดที่น้อยคนนักจะเคยฟัง เพลงตำ�นานของ
เมืองไทยที่ เก่าแสนเก่า ถ้ าเกิดเอ่ยออกไปน้อยคนที่จะรู้จัก
จึงไม่เอ่ยถึงแล้วกัน ให้เป็ นเรื่องของเขาทั้งคู่คงจะดี กว่า
ชายหนุ่มจำ�ได้ ว่าเพลงนี้ มันคือความทรงจำ�ทุ กอย่าง
คนที่ฟังเพลงนี้แล้วอมยิ้มตามไปได้ เขาคิดว่าเธอคงไม่ใช่
คนปกติ อย่ างแน่ นอน แต่ ต้ องเป็นคนที่ พิ เศษมากๆ
ชายหนุ่มเฝ้าตามหญิงสาวมาตลอดสามเดือน วันนี้นี่แหละ
ที่ชายหนุ่มจะขอสารภาพความในใจกั บหญิงสาวคนนี้สักที
“คือเพลงนั้นที่คุ ณฟัง ผมชอบมากนะ ชอบพอๆ กับที่
ชอบคุณนั่นแหละ”
“คุณจะชอบผมไหมไม่สำ�คัญ เรื่องสำ �คัญในวินาทีนี้คื อ
คุณฟังเพลงนั้ นอยู่หรือเปล่า?” ชายหนุ่ มตั้งใจถามออกไป
แก้เขินในประโยคข้างต้นที่ เอ่ยออกมาพลางเกาศีรษะไปด้วย
หญิงสาวตอบกลับมาว่า “คุณพูดว่าอะไรนะ ฉันได้ยิน
ไม่ถนัดเลย” แล้วหยิบหูฟังออกจากหู ซึ่งมันดังกลบเสียง
คนรอบข้างไปหมดจนไม่ได้ยินอะไร
“ตั้งใจทำ �งานนะครับ” ชายหนุ่ มยิ้มตอบกลับอีกครั้ ง
แล้วเดินจากไป มันโล่งใจอย่างประหลาดที่ ได้พูดอย่างนั้น
กับเธอ ถึงแม้มันจะดูเหมื อนไร้ความหมายก็ตาม แต่มัน
ก็เพียงพอแล้วสำ�หรับความพยายามที่รวบรวมมา
หญิงสาวหยิ บหูฟังใส่ เข้าที่ เดิ ม มุ่งหน้าไปที่ทำ�งาน
ถึงแม้ความรู้สึกจะยังติดค้างกับเหตุการณ์เมื่ อกี้อยู่ก็ตาม...
‘ผนังโสต’