ผนังสือ - page 37

แสดงออกเช่นนั้น ทั้งส่งเสียงหั วเราะคิกคักเบาๆ แต่สะท้อน
ในลำ�คอดั ง หึหึ...
“ได้ขอรับ รอสักครู่ ” พ่อค้าประเมินขนาดรองเท้ าด้วย
สายตา แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมกล่องรองเท้ากลิ่นช็อกโกแลต
“สำ�หรับคู่เท้ าที่เล็ กจิ๋วน่ ารัก สองเหรียญทองเท่านั้นขอรั บ”
แม้เส้ นปากยังคงโค้ งดั่งพระจันทร์เสี้ ยว แต่ในใจพ่ อค้านั้น
เบี้ยวบิดหน่อยๆ ด้วยอารมณ์ขุ่นข้อง เพราะนึ กสบประมาท
เด็กชายว่าไม่ น่าจะมีเงินพอ จึ งไม่ ส่งของให้ เสียที กระทั่ง
เด็กชายล้วงเอาเหรียญทองสองเหรียญมาจากกระเป๋ากางเกง
พ่อค้ายิ้มกว้างโค้งตัวรับด้ วยความเต็มใจ แต่แล้วรอยยิ้มนั้น
เจือจางลง เมื่ อเห็นเด็กชายนั่งลงหยิบรองเท้ าออกมาสวมใส่
ทันทีทันใด
“พอดีรองเท้าที่ ผมสวมอยู่พื้นมั นหลุด... แต่คู ่นี้ค่อนข้าง
จะคับไปสักหน่ อยนะครับ” เด็กชายกล่าว
“โอ้ ขออภัยขอรับ เดี๋ยวกระผมไปเปลี่ยนให้” พ่อค้ ายิ้มค้าง
แล้วเดินกลับไป โธ่เอ๊ ย! เรื่องมาก พ่อค้าคิ ด ทว่าระหว่าง
ตระเตรียมรองเท้าสีรุ้งของปลอม แว่ วเสียงของเด็ กชายทำ�ให้
พ่อค้าถึงกับต้องรีบกระวี กระวาดออกไป
“คุณพ่อค้า คู่นี้พอดีกับเท้ าของผม ผมเลือกคู่นี้นะครับ”
ภาพปรากฏตรงหน้าคือเด็กชายกำ�ลังสวมรองเท้าสีรุ้งทำ�จาก
ผ้าไหมสีรุ้ งของแท้ราคาแพงสุดๆ ซึ่ งแต่เดิมมันถูกจั ดแสดง
ไว้เป็ นสินค้าตัวโชว์ พ่อค้ารีบวิ่ งเข้ามาหา พลางลนลานวาด
มือในอากาศ
“ใส่ไปไม่ได้ขอรับ กระผมว่ านำ�คู่นี้ไปดีกว่าขอรั บ ใหม่กว่า
ทั้งฝุ่นผงลมเอยไม่เคยเกาะ” พ่ อค้ายิ้มแห้ง ยื่นรองเท้าใหม่
ไปให้ เด็กชายมองอย่างใช้ ความคิด แล้วกล่าวว่า “แต่รองเท้ า
ที่คุ ณพ่อค้าถืออยู่ มันมีประกายสดใสไม่เท่ าคู่นี้เลยนะครับ”
พ่อค้ าก้มมองรองเท้ าของตน ก่อนหั วเราะด้วยถ้อยเสียง
ไร้อารมณ์ขัน ก็มันเป็นของปลอมน่ะซี่! เสียงในใจพ่อค้ าพูด
“ถ้าหากคุณพ่อค้าหารองเท้าที่ มีประกายสดใสเท่านี้ ได้
ผมจะยอมถอดคู่ที่ผมสวมอยู่” เด็กชายเสนอ
พ่อค้าตอบตกลง แล้วรีบหายเข้ าไปหลังร้าน เขาไม่รู้ตัว
ว่าตอนนี้รอยยิ้ มของตนหดลงจนเหลือเท่าเม็ดลูกอม ระหว่าง
หันซ้ายแลขวาคิดพ่อค้าพลันเห็นกระปุกนํ้าตาลที่ตั้งอยู่ในครัว
จึงนำ�มันมาโรยใส่รองเท้า เกล็ดนํ้าตาลสะท้อนแสงระยิบระยับ
เหมือนดวงดาว ก่อนนำ �ไปให้เด็กชาย พ่อค้าพยายามแย้มยิ้ม
อย่างสุดความสามารถทั้งที่ในใจร้องเรียกว่า รีบๆ ถอดคืนมา
เสียที! ทว่าด้วยกลิ่นหอมของนํ้าตาล ฝูงมดต่อตัวเรี ยงแถว
กันมาตามร่องพื้น พวกมันเกาะขึ้นท่อนขาของพ่อค้า และกัด
จนเขาต้องทิ้งรองเท้าร่ วงกราวไปกับพื้น พร้อมๆ เศษนํ้าตาล
กระจัดกระจาย เด็ กชายรู้ทันเขาทำ�ท่าจะก้ าวออกจากร้าน
“หากก้ าวออกไป กระผมจะถือว่าคุ ณคือขโมยนะขอรับ
เพราะกระผมไม่เต็มใจขายให้” พ่อค้ าร้องขู่ พวงแก้มตึงเครียด
กระนั้นเขามั่นใจว่ารอยยิ้มยังคงอยู่ บนใบหน้าแม้มันจะค้างเติ่ง
ดั่งภาพแขวนสีขมุ กขมัวที่ใกล้ หล่นอยู่รอมร่อ
เด็ กชายหยุดนิ่ ง หันมาบอกกับพ่อค้าว่ า “อย่างนั้นผม
จะไม่ออกจากร้าน จนกว่าคุณพ่อค้าจะหารองเท้าที่มีประกาย
ดาวสดสว่างเท่าคู่ นี้มาให้ ผม” เมื่อได้ยิ นดังนั้น รอยยิ้มของ
พ่อค้าหล่ นหายไปวูบหนึ่ง พ่อค้ าผลักเด็กชายล้มลง เขาตั้งใจ
แล้วว่าต้องใช้กำ�ลังแย่งเอารองเท้าคืนมาให้ ได้ ทันใด ข้อเท้ า
ของเด็กชายพลั นเล็ กลง จนรองเท้ าร่วงหลุ ดออกมาเอง
ร่างเด็กชายค่ อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นแม่ มดแก่ๆ ที่ มีเท้าเล็ ก
เท่าฝาถ้วย เงาขยายแผ่คลุมร่างเป็นเสื้อผ้ า ทั้งกายแต่งด้วย
สีดำ � นางประกาศตนว่าคื อแม่มดจักรวาลผู้ทอไหมสายรุ้ง
พ่อค้าตะลึ งหมวกสีขาวซึ่งเคยตั้ งโดดเด่นบนหัว ร่วงหล่ น
กลิ้งเกลือกกับพื้นพร้อมตัวพ่ อค้าที่ ทรุดลงนั่ง
“ฉันมาที่นี่เพื่อให้บทเรียนแก่การลวงหลอกคนอื่น เธอมี
โอกาสแล้วแต่ไม่ยอมแก้ไข นี่คื อจุดเริ่มต้นของการลงโทษ”
แม่มดจักรวาลร่ ายมนตร์ ก้องดังทั่ วทั้งโถงห้ อง สะกด
รองเท้าปลอมทุ กชิ้นให้ กลายเป็นผ้าขี้ริ้ว และเปลี่ยนร้ านที่
เคยงดงามให้ผุ กร่อน หลังจากนั้ นไม่กี่วัน บรรดาลู กค้าที่ เคย
ถูกหลอก ต่างพากันกลั บมาเพื่อเรียกร้องให้พ่อค้าชดใช้เงิน
รวมถึงแสดงความรั บผิดชอบต่ อแม่มดจักรวาล แม้พ่อค้ า
จะพยายามไกล่เกลี่ยเพื่อกลั บมาทำ�การค้ าอีกครั้ง กระนั้ น
พ่อค้าก็ไม่ได้รับความไว้วางใจจากผู้ใด สักพักร้านขายรองเท้ า
จึงปิดตัวลง โดยไม่มีใครรู้หรือสนใจว่ามันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่
เช่นเดี ยวกับพ่ อค้า เขาลื มวิธียิ้ มเอาชนะใจใครต่อใครไป
เมื่อใดเขาเองก็ไม่ทราบ ราวกับว่ามี บางอย่างบนใบหน้าของ
เขาได้พังทลายลงไปนานแล้ว ที่พ่อค้ าน่าจะพอรับรู้ คืออารมณ์
บนใบหน้าของเขา ช่างแสดงออกได้คล้ายกั บสีหน้ าแท้จริง
ที่อยู่ภายในใจมากขึ้ นทุกวัน สิ่ งที่สร้ างขึ้นโดยความหลอกลวง
สักวันหนึ่งย่อมพังทลาย สิ่งที่สร้างจากนํ้าพั กนํ้าแรงสักวันหนึ่ง
ย่อมมีคนเห็นค่า
หลังจากนั้น ไม่มีใครได้ยินชื่ อพ่อค้าหมวกขาวอี กเลย
แต่รองเท้าสีรุ้ง และผ้าไหมสีรุ้งยังคงเป็นที่ นิยมต่อไป