Read me 24 - page 39

ย้อนกลับไปในวั ยหนุ่มสาว อะไรเป็นจุดเริ่มต้นที่ท�ำให้อาจารย์
ตระหนักถึงปัญหาความเท่าเทียม
ผมมีพื้นเพครอบครัวที่ยากจนผมก็ประสบปัญหาเหมือนกับคน
อื่นๆ ที่พ่อแม่ไม่ได้เป็ นข้าราชการ แต่เป็ นคนรับจ้าง ผมเป็นลูกของคน
กินค่าจ้าง พอจบม.6 มา ผมก็ท�ำงานเลย ระหว่างที่เรี ยนมหาวิทยาลัย
ท�ำงานโรงแรมตั้งแต่ 1ทุ่มถึง 7 โมงเช้ า ไปเรียนตอน 8 โมง เรียนถึง 6
โมงเย็ นมีเวลาหลังเที่ยงคื นที่พอจะนอนหรืออ่านหนังสือได้ พอได้ท�ำงาน
เราก็เห็ นชีวิ ตของคนท�ำงานคนจนก็เป็ นแรงจูงใจส่วนหนึ่ง
อีกส่ วนหนึ่ ง คื อจากการเรี ยนรั ฐศาสตร์ ที่จุ ฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย พอไปเรียนต่อก็เลือกเรียนในด้านเศรษฐศาสตร์การเมือง
ซึ่งสนใจในเรื่องความแตกต่างฐานะของผู้คนช่องว่างระหว่างรายได้คน
ต่างด้าว ผมอยากเห็นความเท่าเทียมกั นในทุกมิติ ไม่ใช่แค่ เศรษฐกิจ
หรือเรื่องแรงงาน สรุ ปคือผมมีแรงจูงใจจากทั้ งการศึกษาของผมและ
ประสบการณ์โดยตรง
ถ้าความเหลื่อมล�้ำมี อยู่ในทุกมิติของสังคม แล้ วเราควรจะเริ่ม
แก้ไขที่มิติไหนก่อน
แปลกที่เราไม่เคยถามว่ามั นสามารถท�ำพร้อมๆ กันได้ไหม
ประเด็นที่ว่าเราจะเลื อกแก้อะไรก่ อนหลัง ผมไม่เชื่อเท่าไหร่ผมคิดว่ า
ปัญหาอะไรที่เราเจอก่อนเราก็แก้ก่อน ท�ำอะไรได้ก็ ท�ำ อย่าไปคิดว่ามั น
จะเสร็จเมื่อไหร่ เราต้องคิดว่าเมื่อไหร่จะท� ำ คนที่เดินเข้าหาดวงอาทิตย์
ก็รู้อยู่ ในใจว่าไม่มีวั นไปถึง แต่สิ่งที่ต่างกันระหว่างคนที่ เดินกับคนที่ไม่
เดิน คือระยะทางจากจุดเริ่มต้น แทนที่ เราจะมองไปข้างหน้าว่าเมื่อไหร่
จะถึงท�ำไมเราไม่มองกลั บไปว่าเรามาไกลเท่าไหร่แล้วอย่าไปคิดว่าชั่ว
ชีวิตเราปัญหาความเหลื่อมล�้ำจะถูกแก้ไขเสร็จสิ้นหรือไม่ แต่ให้คิดว่าเรา
แก้ปัญหามาถูกทางแล้วหรือยั ง
แล้วจากวันนั้นถึ งวันนี้เราเดินมาไกลแล้วหรือยัง
ก่อนปี 2516 ก่อน 14 ตุลา ลูกจ้างเรียกร้องอะไรไม่ได้ แล้วแต่
เจ้านายจะโปรด แต่ท�ำไมวันนี้โตโยต้าได้โบนัสคนละ 10 เดื อน ท�ำไมวัน
นี้สหภาพแรงงาน กฟผ. เรียกร้องให้ บอร์ดลาออกได้ วันนั้นลูกจ้างไม่มี
สิทธิมีเสียงเลย แต่วันนี้ไปไกลถึงขนาดเป็นหุ้นส่วนการบริหารขององค์กร
แล้ว แม้ว่าอาจจะยังไม่ใช่ทุกองค์ กร ถ้าถามลูกจ้างว่าทุกวันนี้พอใจแล้ว
หรือยัง เขาก็จะตอบว่ายังเพราะเขาควรจะได้ดีกว่านี้ จากวันนั้นถึงวันนี้ก็
มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเยอะเจ้านายไม่สามารถเผด็จการได้เหมือนแต่ก่อน
จะว่าไปก็คงเดินมาไกลพอสมควร
คนที่ เดิ นเข้ าหาดวง
อาทิ ตย์ ก็ รู้ อยู่ ในใจว่า
ไม่มีวันไปถึง แต่สิ่งที่ต่าง
กั นระหว่ างคนที่ เดินกั บ
คนที่ไม่เดินคือระยะทาง
จากจุดเริ่มต้น
"
"
ในเมื่อเราไม่ สามารถเกิ ดมาแล้วมีปั จจัยในการ
ด� ำรงชีวิ ตเท่ากัน วิ ธีที่จะท� ำให้ทุ กคนต่อสู ้กันได้ อย่ าง
เท่ าเทียม คือการให้สิทธิและโอกาสขั้ นพื้นฐานกับทุ กคน
หากแต่ความเท่าเทียมสิ ทธิและโอกาสสิ่งเหล่านี้มี หน้าตา
อย่างไร จั บต้องได้หรือไม่ สิ่ งที่สังคมยุคปัจจุ บันก� ำลัง
พยายามเรียกร้องไขว่คว้านั้นจะได้มาด้วยวิธีอะไร
ในฐานะผู ้อ� ำนวยการศู นย์พั ฒนาแรงงานและ
การจัดการ พ่วงด้วยต�ำแหน่งอาจารย์ประจ�ำคณะ และที่
ปรึ กษาประจ�ำหลักสูตรคณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย รวมถึ งการเป็นคณะกรรมการการไฟฟ้า
ฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย อนุ กรรมการแรงงานในคณะ
กรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ สมาชิกสภาพั ฒนาการ
เมื อง และผู้เชี่ยวชาญเรื่องขบวนการแรงงานในประเทศไทย
มายาวนานกว่ า 40 ปี
คงไม่มีใครเหมาะสมไปกว่ า รองศาสตราจารย์
ดร.แล ดิลกวิทยรัตน์ ส�ำหรับการบอกเล่าประสบการณ์
และส่งต่อเจตนารมณ์ เรื่องความเท่าเทียมแสนหอมหวานที่
คนหนุ่มสาวยุคนี้ ถวิลหา
39