นิตยสาร ลายสาระ - page 16

LAST Issue –– 15
เคยรู ้กันหรือเปล่า ในคลื่นวิทยุมีคลื่นที่สรรพสัตว์ และสิ่งของ
พู ดคุยกั นอยู่!
ลองนึกถึ งเวลาที่วิทยุไม่ค่อยชัด ชอบติดๆ ขั ดๆ หรือไม่ก็มี
เสี ยงที่แทรกเข้ามาตอนที่คุณฟังเพลงอยู่ นั่นแหละครับเป็ นเสียง
ที่มาจากคลื่ นแห่งนี้ แต่พวกคุณคงอดทนนั่งฟังกันไม่ ได้แน่นอน
รวมทั้ งไม่คิดที่จะฟังด้วย คงรีบเอามือหมุนปรั บวิทยุ ไม่ก็เลิ กฟัง
ไปเลยอย่างแน่ นอน เพราะขนาดมนุษย์ด้วยกั นเอง พูดเสี ยงดัง
ฟังชัด เข้าใจง่าย คุณยังไม่ฟังกั นเลย นับประสาอะไรกับสัตว์
หรื อสิ่งของอย่างพวกเรา
อย่ าพยายามที่จะเถียงผมนะครับ ถ้าไม่เป็ นจริงอย่างที่ผม
กล่ าว บ้านเมืองที่พวกคุณอยู่ก็คงไม่เป็นอย่างนี้หรอกครับ มาเข้า
เรื่ องกันดี กว่า ถ้ามีใครคนใดคนหนึ่งหมุน
คลื่นผ่านมาเจอก็มาร่วมสนุกในวงเสวนานี้
ได้ ตามสบาย กระผมเป็นลิ งชิมแปนซีรั บ
หน้าที่เป็นคนกลางระหว่างคุ ณกับพวกเขา
เพราะผมมันเป็นสัตว์ที่ คล้ายกับพวกคุณ
มากที่ สุด ซึ่งผมไม่ได้อยากจะคล้ายแม้แต่
น้อย เอาเถอะๆ มาเริ่มกันเลยดีกว่า
ลิ งชิ มแปนซี : “การมีอยู่ ของคุณเป็ น
เรื่ องดีหรือร้ ายต่อโลกใบนี้?”
หมาขี้ เรื้อน: เป็ นเรื่องเหี้ยสิ วะ ข้ามันดีแค่
ตอนเป็ นเด็กเท่านั้ นแหละ มีแต่ คนมารุม
ล้อม พอโตขึ้นก็ทิ้ งข้า โดนสังคมรังเกี ยจ
จะขี้ จะเยี่ยวก็สกปรกโสโครก พอจั ดงาน
อะไรที่ มันใหญ่ โตก็จั บข้าไปฆ่ าจะได้ไม่
เกะกะ มึ งท�ำกับเพื่อนที่ดีที่สุดของมึงอย่าง
นี้เหรอวะ?
ศพ: อืม...ดีหรื อร้าย... ไม่รู้สิ เอาเป็นว่าเป็นเรื่องปกติก็แล้วกันนะ
สักวันหนึ่ งพวกหนูๆ ก็ต้องเป็นแบบยาย จะเร็วจะช้าก็ เท่านั้นเอง
ไม่ว่ารวยหรือจน ดีหรือเลว สุดท้ายชีวิตก็ ต้องจบที่กล่องสี่เหลี่ยม
เล็กๆ ขนาดพอดีตัว การมีตัวตนของยายคงบ่งบอกถึงสั จธรรม
ของสรรพชีวิต ฟังดูเก๋ จัง (หัวเราะ)
ถุ งยาง: โอ๊ย! ทุ กวันนี้กูพัฒนาขึ้ นทุกวัน สรรพคุ ณก็เยอะแยะ
มีปุ่ ม มีสี มีกลิ่น บางเฉียบ แถมยังเรืองแสงได้ แต่พวกมึงเสือก
ไม่ใช้ กู ท�ำไมวะ?
ขี้หมา: กูว่ากูเป็นอะไรที่ไร้ค่าโคตรๆ แล้วนะ หน้าก็ แย่ ตัวก็เหม็น
น่ าขยะแขยง แต่วันหนึ่ งกูก็คิดได้ มีผู้ ชายคนหนึ่ง แต่งตั วก็ดี
บุคลิกก็ดี หน้าตาก็เยี่ยม การศึ กษาก็สูง เขาเผลอเหยียบเอากูติด
ส้นตีนไปด้วย เมื่อไปถึงที่ ท�ำงานของเขา สภาอะไรซั กอย่างนี่แหละ
กูว่ากูเหม็นแล้วนะ บางคนในนั้นแม่งเหม็นกว่ ากูอีก!
ปืนลู กโม่: ผมไม่ อยากฆ่าใครอีกแล้ว! ช่ วยท�ำลายผมทีเถอะ
ได้โปรด...
หน้ากาก: ผมคงเป็นคนที่ป๊อปปู ล่าร์ที่สุดแน่ๆ เห็นทุกคนใส่ผม
อยู่ทุกวั น ยังไม่ถึงเทศกาลสักหน่อย?
ลิงลูกฝูง: ฮือ...ฮือ...หาอาหารมาก็ต้องเอา
ไปให้พี่ ใหญ่ ฮือ... ตัวเมียสุดเซ็กซี่ก็ไปหา
พี่ ใหญ่ ไม่รู้ว่าจะเกิดมาท�ำไม ฮืออออออ...
เงิน: ทุกๆ คนต่ างแย่งชิงฉัน ยอมท�ำทุกสิ่ง
ทุกอย่ างได้เพื่อฉัน ไม่ ว่าจะใช้วิธี ที่ดีหรือ
เลวก็ ตาม ยอมสละทั้ งชี วิต ครอบครั ว
ความสุ ข ศีลธรรม แม้กระทั่งความเป็ น
มนุ ษย์ บางคนเฝ้าเก็บสะสมฉันอย่างบ้า
คลั่ง บางครั้ งก็ตายไปก่อนจะได้ใช้ซะอีก
ฉันคงดีกว่าทุกสิ่งในโลกใบนี้อย่างแน่นอน
หอยทาก: ไม่เห็นมี ประโยชน์ อะไรเลย
วันๆ หนึ่งก็เดินไปเดินมา พอเดิน...แผละ!
หมูตัวอ้วน: ไม่เห็นอยากรู้เลยว่ าที่กูเกิดมาเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้าย
สุดท้ายแม่งก็ขึ้ นเขียงเหมือนกันหมด ไปแดกต่ อดีกว่ า วันนี้มี ร�ำ
สูตรพิเศษด้วย (ส่งเสียงร้องดีใจ)
ลิ งชิมแปนซี: “วั นนี้เป็นวันที่โชคดี จริงๆ ครั บ เรียนเชิญ
แขกรับเชิญพิเศษ มนุษย์ ครั บผม”
มนุษย์: เอิ่ม...ผม...
ทุกสรรพสิ่งกล่ าวเป็นเสียงเดียวกั น “ถุย! หุ บปากไปเลย
ไอ้ สัตว์ประเสริฐ!”