นิตยสาร ลายสาระ - page 25

24 –– LIE Issue
กระมัง ช่างปรับตัวได้เร็วนัก!” ก�ำปั้นเล็ ก
ทุบลงพื้นอย่ างแรง หญิงสู งศั กดิ์ระบาย
ความโกรธเกรี้ยว ในเวลาปกติมันคงเป็น
ภาพอันน่าขัน เพราะดวงตาเรียวคลอด้วย
น�้ำใสๆ ในขณะเดียวกันคิ้วเรี ยวก็ขมวด
เป็นปมแน่น
“ลองหารือกับพระเจ้าโกจงหรื อยัง
เพคะ บางทีอาจจะมีทางออกก็ได้”
“สามีของฉันนะหรือ” หญิงสาวหัวเราะ
ในล�ำคอก่อนเอ่ยชื่อสามีของตน “พระเจ้า
โกจง” ดวงตาเรี ยวมองออกไปทาง
หน้าต่ างตรงไปยั งท้ องฟ้ าสีด� ำขลั บ
เหนือยอดไม้ กิ่งโล้นที่ รายล้ อมต� ำหนัก
บานหน้าต่างไม้ฉลุลายปะด้ วยกระดาษ
เยื่อไม้อย่างประณีต บัดนี้ถูกเปิ ดออกกว้าง
ราวกับเชื้อเชิญสายลมให้ พั ดเข้ามาเพิ่ ม
ความหนาวที่หนาวอยู่แล้ว ให้ หนาวยิ่งขึ้น
ไปอีก ถึงแม้พื้ นไม้ในห้องบรรทมจะอุ่ น
ที่สุดในวังหลังก็ตาม แต่การเปิดหน้าต่าง
ออกกว้างคงไม่ ใช่สิ่งที่ ปกติควรจะท� ำ
ในช่วงย่างฤดูหนาว
“พระองค์เคยว่าราชการด้วยพระองค์
เองที่ใดกันเล่า...กษัตริ ย์หุ ่นเชิดใช่ ไหม
ที่คนในวั งเขาเรียกกั น” พระราชินี มิน
ยกถ้วยชาใบเล็กขึ้นดื่มก่อนริ นชาใส่ถ้วย
ที่ว่างเปล่าของหญิ งรับใช้คนสนิท
“องค์ชายแดวอนไม่รู้ สึกละอายเลย
หรืออย่างไรกัน ลู กขององค์เองแท้ ๆ”
หญิงชราก้ มศีรษะต�่ำแสดงความ
ขอบพระทัยก่ อนเอื้อมมือเหี่ ยวย่นยกถ้วย
ชาใบเล็กขึ้นจิ บ “แต่ ตอนนี้ ท่านหญิ ง
สามารถล้มสกุ ลโจและขั บไล่ องค์ ชาย
แดวอนออกไปจากวังได้แล้วนี่เพคะ”
“ถ้าหากองค์ ชายแดวอนเข้าร่วมกับ
พวกคนเถื่อน วกกลั บมาท�ำร้ายโชซอน
บังคับพระเจ้ าโกจงต่างๆ นานา มีหรื อที่
สามีของฉันจะขัดใจองค์ชายได้”
ห้องกว้างเงี ยบลงในทันใด เสียงใบไม้
กระทบกันในป่าสนหลังเขตวังแว่วมาให้
ได้ยินแผ่วเบา
“ขออนุญาตเพคะ” เสียงใสจากด้าน
นอกดังขัดความเงียบ หญิ งสูงศั กดิ์พยัก
หน้าก่อนที่ หญิงชราจะค� ำนับก่ อนลุกขึ้น
อย่างแผ่วเบาไปเปิ ดประตูไม้ให้สาวใช้
อีกคนเข้ามาในห้อง
หญิ งชรานั่งลงที่ เดิ มก่ อนบอกให้
สาวใช้วัยไล่เลี่ยกับหญิ งสูงศักดิ์นั่งลงข้างๆ
“เติมน�้ำมันในตะเกียงแล้วเพคะ”
“การผูกมิตรกับรุสเซียเป็นทางออกที่ดี
ที่สุดในตอนนี้” ราชินีมินกล่าวก่อนยกถ้วย
ชาขึ้นจิ บอีกครั้ง “ถึงแม้ฉันจะรู้อยู ่เต็มอก
ว่ารุ สเซียเองก็ อยากได้โชซอนพอๆ กับ
พวกคนเถื่อน แต่ฉั นยังมี ความหวังว่ า
รุสเซี ยจะมีความปรานี ให้กับโชซอน...
สักเล็กน้อยก็ยังดี ”
สิ้นค�ำหญิงทั้งสามคนในห้องตกใจกับ
เสียงวิ่งกระทบระเบี ยงไม้ตามด้วยเสียง
เคาะประตูห้องรัว โดยไม่รอฟังค�ำอนุ ญาต
หญิ งรั บใช้ผมสั้ นหน้ าตาตื่นตระหนก
พู ดพลางหอบหายใจหนัก “ซ่อนตั วเร็ว
เพคะ พวกคนเถื่อนบุกเข้ามา ทหารจีฮุ น
ถูกยิงตายแล้ วเพคะ”
หญิงชราลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว มองหา
ทางออกไปรอบห้ องก่ อนสายตาเรี ยว
จะสะดุดกับตู ้เสื้อผ้ าไม่สูงนั ก “เชิญเสด็จ
มาซ่อนตัวในนี้เถิดเพคะ”หญิงรับใช้คนสนิท
พู ดด้วยน�้ำเสี ยงเด็ดเดี่ยวและเด็ ดขาด
ตัดกั บใบหน้าซี ดเผือด
ราชินีมินลุกขึ้นอย่างองอาจมองสบตา
คนสนิ ท “หากพวกนั้ นต้องการฆ่ าฉั น
ฉันก็จะตายอย่างสมเกียรติ ไม่หลบซ่อน
เป็นแน่”
“แต่พระองค์มีโชซอนต้องรั บผิดชอบ
นะเพคะ ท่านคือจั กรพรรดินีนะเพคะ”
หญิ งชราขึ้นเสียงอย่ างไม่เกรงอาญา
หยาดน�้ำใสคลอดวงตาที่บั ดนี้ อ่ อนล้า
ราวกับรู้ เหตุการณ์ ที่จะต้องเจอ
หญิงสู งศักดิ์สูดหายใจลึ ก สองบ่า
ตั้งตรง ดวงตาเรี ยวบั ดนี้ แน่ วแน่และ
ปราศจากน�้ำตา ราชานีมิ นหันไปสบตา
สาวใช้ที่นั่ งอยู่ ไม่ห่างนั ก รอยยิ้มบางๆ
พร้อมพยักหน้าจากราชิ นีท�ำให้ เธอยิ้มคลอ
น�้ำตาก่ อนสาวใช้จะใช้หลั งมือปาดมั น
ออกลวกๆ “หม่อมฉันรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้
รับใช้พระองค์เพคะ หม่อมฉันจะท�ำหน้าที่
ของหม่ อมฉันจนหาไม่ ” ก่อนจะค� ำนั บ
หน้าผากจรดพื้นครั้งสุดท้าย
“หม่อมฉันก็เช่นกันเพคะ” สาวรับใช้
ก้าวเข้ ามาในห้องปิดประตูก่ อนก้มลง
ค�ำนับจรดพื้น
“ขอบใจทุกคน” ราชินีมิ นกล่าวก่อน
ก้าวเข้าไปในตู้ ยืนในส่วนที่ ลึกสุดหญิ งชรา
น�ำผ้าที่ พั บไว้ วางเรียงสู งพอให้บั งร่าง
อีกฝ่ ายจนมิด “ผูกมิตรกับรุสเซียให้ได้นะ
เพคะ หม่อมขอลา” หญิงชรากล่าวลาก่อน
03