นิตยสาร ลายสาระ - page 20

LAST Issue –– 19
คุ ณท้ าวจะรี บเก็บข้ าวเก็ บของใส่หี บ
เพื่ อเตรียมเดินทางเข้ าวังในกรุงศรี อยุธยา
แต่ นี่กลับไม่ มีหยาดน�้ำตาที่ไหลริ นจาก
ดวงตาคู ่สวยของคุ ณท้าวเลย ดู เหมือน
จะมี เพียงดวงตาเท่านั้นที่หม่นแสงลง
เช้ าวันรุ่ งขึ้น ท้าวทองกี บม้ าไปโรง
สวดที่ตั้งอยู่ภายในคฤหาสน์อันกว้างขวาง
นางคุ กเข่ าลงสวดมนต์ อ้อนวอนพระผู ้
เป็ นเจ้าอยู่ พั กใหญ่ พอจะกลั บออกมา
ก็เจอกั บขุนหลวงมหศั กดิ์ อั นที่ จริ งขุ น
หลวงมหศั กดิ์ ต้ องตาต้ องใจคุณหญิ ง
มานานมากแล้ว แต่ ต้องเก็บอาการไว้
เพราะยั งกริ่งเกรงในพระบารมีของสมเด็จ-
พระนารายณ์ ครั้นพอได้โอกาสเหมาะ
ที่ตนได้เป็นใหญ่แล้ว จึงไม่รี รอที่จะแสดง
ความปรารถนาในการจะรั บคุณท้ าว
ของหญิงคนรั ก
แต่แล้วความหวั งก็ริ บหรี่ลงเต็มทน
เมื่อจนแล้วจนรอด ภรรยาหลวงของ
ขุ นหลวงมหศั กดิ์ ก็ ยังมาไม ่ ถึงเสี ยที
ในระหว่างนั้นเอง แผนการหนึ่งก็ผุดขึ้นมา
ในหัวของมิ่ง...หลังจากที่ออกญาวิชาเยนทร์
ถูกจับตัวไปได้ ไม่ นาน คฤหาสน์ ก็ถูก
ตีตราประตูห้ องหับทั่วทุ กแห่ง แล้วก็ มี
การจัดเวรยามเฝ้าไว้ มิ่งจึ งแอบวางยา
คนเฝ้าประตู แล้วพาคุณท้าวไปซ่ อนตัว
ในโรงม้ าก่อน พอสบช่องก็จะแอบส่ง
สัญญาณให้คุณท้าวหนีออกจากคฤหาสน์
“คุณท้าวเจ้าคะ” เสียงหวานคุ้นหู ดัง
ขึ้ นใกล้ตั ว หลั งจากได้ ยินเสี ยงฝีเท้ า
ของคนหมู่มากเหยียบย�่ำผ่ านโรงม้าไป
คุณหญิงวิชาเยนทร์ เหลียวมองรอบ
ตัว หาต้นตอแหล่งที่มาของเสียง แล้วคุณ
ท้าวก็ได้เห็นใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของกระถิน
“พี่มิ่งบอกว่า คืนนี้ขุนหลวงไม่ อยู่ที่นี่
ให้บ่ าวมาพาคุ ณท้าวหนี คุ ณท้าวจักได้
อิสรภาพคืนแล้วนะเจ้าคะ”
กระถินพาคุณท้าวค่อยๆ ลั ดเลาะ
ไปตามทางเดินที่ เปลี่ ยว จวนใกล้จะถึง
ประตูทางออกของคฤหาสน์แล้ว แต่แล้ว
จู่ๆ กระถิ นก็หยุดเดิน ท� ำให้คุณท้าวอด
แปลกใจไม่ได้
“มีกระไรรึ กระถิน”
“เอ่อ...” นางอ�้ำอึ้งอยู ่ นาน ก่อนจะเอ่ย
ต่อว่ า “บ่าวแค่รู้สึกสังหรณ์ใจ เกิดเป็นห่วง
พี่ มิ่ งขึ้ นมาน่ ะเจ้าคะ ไม่ รู ้ ว่ าทางนั้ น
จะเป็นเช่นไรบ้ าง”
“จงไปตามทางที่หัวใจของเอ็ งร�่ำร้ อง
เถิด”
กระถินรีบสวนทันควัน “แล้วคุณท้าว
เล่าเจ้ าค่ ะ บ่าวทิ้ งคุ ณท้ าวไปไม่ ได้
คุณท้ าวเป็นเสมือนกับแม่ พระของบ่าว”
คุณหญิงวิชาเยนทร์ลูบหัวของนาง
ด้วยความเอ็ นดู “เจ้าเด็กน้อย เจ้าไม่ต้อง
02
ลู กครึ่งมาเป็ นภรรยาน้อย เมื่ อคุณท้าว
ไม่ยอม ขุ นหลวงมหศักดิ์จึงควบคุ มกักขัง
นางอย่ างเข้มงวดแน่นหนา ไม่ให้มี โอกาส
ได้พบเจอกับผู้คนภายนอก
สายลมพัดผ่าน ต้นไม้สั่นไหวไปตาม
แรงลม มี เงาตะคุ่มปรากฏขึ้ นข้างหลั ง
ต้นไม้ใหญ่ กระถินเร้นกายหายเข้าไปในนั้น
“กระถิน เอ็งสบายดีรึ ไม่ ขุนหลวง
ท� ำร้ายกระไรเอ็งรึ เปล่า” มิ่งพู ดเบาจน
เหมือนเสียงกระซิ บ
“เปล่าจ้ะ” น�้ำตารื้ นขึ้นมาที่ขอบตา
อย่ างสุดกลั้น “แต่ข้ากลั ว กลัวว่ าพี่จะ
ทอดทิ้ งข้าไป ยามที่ข้ามีภัย”
มิ่งซับน�้ำตาให้ หญิงคนรัก “พี่รั กเอ็ง
พี่ ขอให้ ค�ำมั่นว่ า พี่จักไม่ มีวั นกระท�ำชั่ ว
เช่ นนั้นกั บเอ็ง แล้ วเหตุ ไฉนเอ็ งถึ งได้
เคลื อบแคลงสงสัยในความรักของพี่เล่า”
“ข้าไม่รู้ ตอนที่ท่านออกญาวิชาเยนทร์
จะถูกประหาร คุณท้าวก็ยังไม่ยอมไปดูใจ”
มิ่งเด็ดดอกไม้ แล้ วน� ำมาทัดให้ ที่ หู
ของกระถิน ก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากมน
“ไม่ ว่าจักเกิดกระไรขึ้น พี่ จักอยู่ เคียงข้าง
เจ้ าตราบจนลมหายใจสุดท้ าย จ�ำค�ำพี่
ไว้นะ”
ขุนหลวงมหศักดิ์ยังไม่ยอมละความ
พยายามที่ จะได้ ตัวคุ ณหญิงวิชาเยนทร์
จึ งทรมานนางด้วยการใช้งานอย่ างหนัก
และขู่ว่าจะท� ำร้ายกระถินเป็นเดือดเป็นร้อน
แทนคุ ณท้ าว เพราะคุณท้ าวมีพระคุณ
เคยชุ บเลี้ยงนางมาตั้ งแต่ยังเล็ ก กระถิน
จึ งไปรบเร้ามิ่งให้หาทางช่วยเหลือคุ ณท้าว
ให้ ได้ มิ่งรู้มาว่าภรรยาหลวงของขุ นหลวง
มหศักดิ์ ขี้หึงหวง เลยตัดสินใจแอบส่งข่าว
ไปบอก โดยหวังใจว่านางจะมาจากอยุธยา
ขึ้ นมาลพบุรีได้ ทันเวลาพอดี แม้ว่าวิธีการนี้
ออกจะเสี่ยงอยู่ บ้าง หากขุ นหลวงจับได้
ขึ้ นมา เขาคงไม่แคล้วต้องโทษตาย แต่เขา
ก็เต็ มใจท� ำอย่างยิ่ง เพื่อความสบายใจ