นิตยสาร ลายสาระ - page 18

LAST Issue –– 17
ลิ งชิมแปนซี: “เอ่อ...ใจเย็ นๆ ครับ อย่าเพิ่งใส่อารมณ์ กันเลย
มาที่ ค�ำถามต่อไปดีกว่า
“จากอดี ตถึ งปั จจุ บันกิจวัตรประจ� ำวันของพวกคุณ
เปลี่ ยนไปบ้างหรื อเปล่า?”
ต่ างหู: แต่ก่อนพวกมนุษย์ ชอบใส่ผมทั้งสองข้าง หรือไม่ ก็ข้างซ้ าย
ข้างเดียวแต่เดี๋ยวนี้ใส่แต่ข้างขวาไม่รู้ท�ำไมผมแปลกใจจริงๆนะยะ
กระจก: ฉั นชอบหน้าที่การงานของฉั นมาก ในทุ กๆ วันจะได้
พบปะผู ้คนมากหน้าหลายตา มาตอนนี้เจอแต่คนหน้ าตาเดิมๆ
ซ�้ ำๆ สงสัยหมอท�ำคลอดเป็นคนเดี ยวกันแหงๆ
โทรศั พท์มือถื อ: สมั ยหนุ่มๆ ลุงก็ท� ำงาน
สบายๆ หน้าที่ง่ ายๆ แค่โทรออก โทรเข้า
เท่านั้นเอง แต่ ลุงมีความทะเยอทะยานสูง
จึ งต้ องรั บส่ งข้ อความเร็ว เล่นเกมเก่ง
ถ่ ายรูปเป็น อิ นเทอร์เน็ ตไว แชตคล่อง
จั บเวลาได้ ความจ� ำดี ปฏิทินต้องมี เนื้อที่
กว้ างขวาง สามารถจิ้มๆ และถูๆ ไถๆ ได้
ลุงมีงานเพิ่ มขึ้น มูลค่าสูงขึ้น โด่งดังมากขึ้น
แต่ ถูกใช้ งานเพิ่ มขึ้น นานขึ้ น ร้ อนขึ้ น
มันไม่คุ้มกันเลย!
แตงกวา: สมัยก่อนฉันคือของกิน แต่สมัยนี้
ฉันกลายเป็นของใช้ มันเกิดอะไรขึ้น?
ของที่ระลึ ก: พวกเรายังคงท�ำหน้าที่อย่ าง
เสมอต้นเสมอปลาย โดยการนั่งเหงาอยู่ใน
กล่องเก็ บของ ที่มีแต่ ฝุ่นและหยากไย่ บ้างก็ พลัดหลงหายไป
บางคนโชคดีก็ได้ไปอยู่ในตู้โชว์ เหงาเหมือนกันนะ แต่อย่างน้อย
เราก็มีเพื่ อนๆ อีกหลายคนที่พร้อมจะนั่งเหงาไปด้วยกัน ช่ างมัน
เถอะ แค่ อยากบ่นเฉยๆ
เก้ าอี้: ป้ าเป็นคนขยั นนะ งานหนักก็เอา งานเบาก็สู้ ช่วงหลัง
มีแต่งานหนัก หนักมาก หนักมากๆ ไปจนถึงโคตรหนัก! อายุป้า
ก็มากขึ้น ขาทั้งสี่ข้ างก็ปวดเมื่อย พนักพิงก็เคล็ ดขัดยอกไปหมด
เห็นใจป้าหน่อยสิ!
ช้าง: บรรพบุรุษของผม มีหน้าที่บุกทะลวง โจมตีและสังหารข้ าศึก
จนแตกพ่าย กลายเป็นสัตว์คู่บ้านคู่เมือง รุ่นคุณปู่และคุณพ่อผม
มี หน้ าที่ ลากซุ ง สร้ างบ้ านเรือนตลอดจนอาคารมากมาย
กลายเป็นที่สุดแห่งพละก�ำลั ง
มาถึงรุ ่นผม มีหน้าที่ต้องอดข้ าวเพื่อกินขนมในตอนกลางคื น
ลากแผ่ นซีดีเบาโหยงเหยง กลายเป็ นเครื่องมื อหากิ น! ผมเป็น
ความอัปยศของวงศ์ตระกูลน่าอั บอายยิ่งนัก
จระเข้ : งานของกูแม่ งโคตรจะซ�้ ำซาก ให้ กูโชว์ งั บอากาศ
อยู่นั่นแหละ ไม่เร้าใจเว้ย เฮ้ อ...วัยรุ่นเซ็ ง!
ผั กมี ต� ำหนิจากการถู กแมลงกั ดกิ น:
คือเมื่อก่อนเราร้องไห้อยู่ บ่อยๆ เพราะรูปร่าง
หน้าตาไม่ดี พยายามท�ำตัวให้สวยเหมือน
คนอื่ น แต่ท�ำยังไงก็ สู้เขาไม่ได้ น้อยใจ
มาก แต่ตอนนี้ มีแต่คนรัก มี แต่คนนิ ยม
ชมชอบ ตอนนี้เรารู้แล้วว่าสิ่งส�ำคัญไม่ได้
อยู ่ ที่ความสวยงามที่ อันตรายจากยา
ฆ่าแมลง แต่ มันอยู่ที่ความดีงามต่างหาก
มันเป็นสิ่งที่ติดตัวเราตลอด เป็นความรักที่
ยั่งยืนอีกด้วยตอนนี้เรามีความสุขมากๆ เลย
ลิ งชิ มแปนซี : “เวลาก็หมดลงแล้ ว
นะครับ คงต้ องจบรายการแต่ เพี ยง
เท่านี้ ผมรู้นะครับว่าการเสวนาทั้งหมด
นี้ มั นเป ็ นเพี ยง เ รื่ องที่ แต ่ งขึ้ นมา
ในความเป็ นจริงไม่ สามารถมารับฟัง
ปัญหาของพวกเราได้ แต่คุ ณไม่จ�ำเป็น
ต้องใช้ ‘หู’ ในการฟังเสมอไปนี่ นา ลองใช้ ‘ใจ’ อย่ างที่
พวกคุณชอบพูดกันไงครับ ไม่ใช่เรื่ องยากเลย
คุณฉลาดกว่าพวกเราตั้งเยอะ ขอเพียงเปิ ดใจฟังกันบ้าง
โลกนี้จะสดใสขึ้ นอย่างแน่นอน ส�ำหรับวันนี้ สวัสดีครับ”