Read me 21 - page 27

27
“พลอยเคยได้รับการอบรมมาตั้งแต่เด็ก ว่าผู้ ชายนั้นมีอ�ำนาจ
สิทธิ์ขาดเหนือตน เมื่อเป็นเด็กก็อยู่ในอ�ำนาจพ่อ มีเรือนก็อยู่ใน
อ�ำนาจผัว ชีวิตนี้จะดีจะชั่วสุดแต่ผู้ชายจะบันดาลให้เป็นไป ผู้
หญิงนั้น ดูจะเกิดมาเป็นกรรมสิทธิ์ของผู้ชาย ไม่มีวันที่ไปบังคับ
บัญชาใครได้ นอกจากบังคับบัญชากันเองอย่างที่ในวังนี้... ความ
รู ้ สึกแต่เดิมจึงมีอยู่ว่า โลกนี้เป็นของผู้ชาย ผู้หญิงเป็นคนอาศัย
และในฐานะคนอาศัยจึงต้องนบนอบเชื่อฟังเจ้าของบ้านตลอดไป”
และด้วยอุดมการณ์ของรัฐที่จะสร้างให้แม่พลอยเป็นต้นแบบ
ผู้หญิงไทยยิ่งสูงมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งท�ำให้ผู้หญิงที่แสดงกิริ ยาที่
สังคมเห็นพ้องตรงกันว่าไม่เหมาะสม หรือหลุ ดกรอบของความ
เป็นแม่พลอยถูกลดค่าลงไปการสร้างให้แม่พลอยเป็นสัญลักษณ์
ของหญิงไทยนั้นจึ งสะท้อนให้เห็ นถึงอ�ำนาจของสังคมปิตาธิป
ไตยในรูปแบบวาทกรรมต่อผู้ หญิงในการก�ำหนดบทบาทอุดมคติ
ผู้หญิง และควบคุมผู ้หญิงให้ปฏิบัติตามสิ่งที่สังคมเห็นว่าดีงาม
ความเป็นญ.หญิงโสภา จึงเป็นตั วตนที่ถูกจัดการ ถูกควบคุมไป
ถึงร่างกาย เช่นต้องมีรูปร่างสวยงาม ผิวพรรณขาว นวลสวย ถูก
ควบคุมด้านจิตใจให้สุภาพอ่อนหวานนอกจากนั้นยังถูกควบคุม
ด้านสถานภาพทางสังคมในสิ ทธิการแสดงออกต่างๆ อีกด้วย
ส่วนการสร้างอุดมคติผู้ หญิ งไทยของรัฐนั้น ก็มี จุดประสงค์เพียง
เพื่อให้ง่ายต่อการใช้อ�ำนาจผ่านรูปแบบต่างๆ ในการควบคุ มผู้
หญิงให้อยู่ในพื้นที่ “ดี”
จ�ำนวนการพิมพ์ซ�้ำนวนิยายอมตะเรื่องนี้ จึงดูคล้ายจะตอกย�้ำ
ให้เห็นถึงแนวคิดปิตาธิ ปไตยที่ยังคงอยู่เหนือสิทธิสตรี การให้แม่
พลอยเป็นภาพเหมารวมของความเป็นหญิงไทยก็ไม่ต่างอะไรกับ
การปิดกั้น ลดทอน จ� ำกัดการแสดงออกของสตรี และท�ำให้ผู้
หญิงที่หลุดกรอบกลายเป็นคนชายขอบในที่สุด จึงเกิดค�ำถาม
ชวนคิดว่าในการปฏิบัติ ตนของผู้หญิงทุกวั นนี้ท�ำไปเพื่อตอบ
สนองความต้องการของตนหรือเพราะต้องท�ำตามความคาดหวัง
ของสังคม!?
อ้ างอิง
ดร.สุกฤตยา จักรปิง. “ภาพลักษณ์ผู้หญิงในสังคมไทย.” 2556.