อ่อนหัตถ์ - page 21

21
สามารถเอาทรานส์ฟอร์มเมอร์ส มาท�ำเป็นหุ่นละครยังได้เลยนะ”
“โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว” เขาย�้ำอีกครั้งด้วยน�้ำเสียงหนั กแน่น
แต่ไม่ว่ารู ปแบบหรือเนื้อหาของโชว์จะเป็นอย่างไร สิ่งที่ ไม่ควร
ละเลยคือการเชิ ด สุรินทร์ ยังเขียวสด จะพร�่ ำสอนลูกศิ ษย์ลูกหา
อยู่เป็นประจ�ำ ว่ าเราไม่ได้แค่เชิดหุ่น แต่เราก�ำลังสร้ างชีวิตให้หุ่น
ผมถามถึงเคล็ดลั บในการท�ำให้ หุ่ นมีชีวิต สุรินทร์ตอบเราว่า
“ส่วนตัวผมเริ่มจากความผูกพั นก่อนนะ ผมมี ใจรักมาตั้งแต่ต้น
แล้วก็พยายามค้นคว้าว่าท�ำยังไงให้มันมีชีวิตให้ได้ ต้องฝึ กบ่อยๆ
หรือเปล่า หรือต้องใส่ใจแค่ไหน”
“สุดท้ายผมก็พบว่า ก่อนจะถามว่าท�ำอย่างไรให้หุ่นมีชี วิต
ถามตัวเองก่อน ว่าเรามีชี วิตแล้ วหรือยัง”
ไม่ใช่แค่หุ่นที่ได้รับมอบชีวิต ผมยังเชื่อว่าสิ่ งที่สุรินทร์ท�ำให้
โจหลุยส์ มันก็คือสร้างชีวิตของเขาเองด้วย
“ผมรักศิลปะแขนงนี้ แม้ว่าท�ำแล้วมันไม่จะรวยแต่มีความสุข
ผมมีความสุขแล้วก็ท�ำให้คนดูมีความสุขและยังได้ด�ำรงความเป็น
วัฒนธรรมให้กับแผ่นดิน ได้ ตอบแทนบุญคุณแผ่ นดิน แค่ นี้ก็
น่าจะพอแล้ว”
“ทุกวันนี้มันเลยเป็นแบบนี้ ไง คือ เลิกไม่ ได้ หยุดไม่ ได้
มันคือชีวิตผม”
การพู ดคุยได้จบลงและผมกล่าวค� ำลาทายาทตระกู ล
ยังเขียวสด ทั้งสอง ผมคิดเอาเองว่ามั นเหมือนว่าผมได้ มาชม
การแสดง และตามมารยาท-หรือบางครั้งคื อความพึงพอใจ
เมื่อการแสดงจบลง เราก็จะปรบมื อ
ผมปรบมือ แต่ไม่ใช่การปรบมือให้การแสดงที่ เพิ่งจบลง
ผมปรบมือ ต้อนรับการแสดงบทใหม่ที่ก�ำลั งจะเริ่มขึ้น