อ่อนหัตถ์ - page 33

33
นาฬิกาข้อมือของผมบอกเวลาหนึ่งทุ่มพร้อมกับเม็ดฝนที่เริ่ม
โปรยปรายลงมาผมสะพายกระเป๋าใบโปรดพาตัวเองฝ่าการจราจร
ที่ติ ดขัดของกรุงเทพฯ มายั งสถานี รถไฟหัวล� ำโพงก่อนเดิน
เลี้ยวซ้าย และข้ามถนนมาอีกฟากหนึ่งที่มีร้านข้าวหมูแดงตั้งอยู่
สิ่งที่ดึงดู ดให้ มาที่นี่ไม่ ใช่เพราะรสชาติของข้ าวหมูแดงแต่ เป็น
สิ่งที่ท�ำให้ ผมไม่สามารถละสายตาไปได้ในขณะนี้ บทสนทนา
บนโต๊ะที่มีผู้ร่วมวงเพียงสองคนบนโต๊ะเหล็กธรรมดาข้างๆ โต๊ะ
ที่เริ่มขึ้ นแล้ว ผมได้แต่ นั่งมองการสนทนาที่พู ดคุยกันอย่างออกรส
แต่ไร้ซึ่งเสียงนั้นอย่างเงียบๆ ผมไม่ได้อยู่ในวงสนทนาไม่ได้เข้าใจ
ว่าเขาคุยอะไรกันแต่ผมสนใจมัน สายตาคู่เดิมละออกจากภาพ
การสนทนาที่อยู่ ตรงหน้าก่ อนกวาดไปทั่วร้านเลยไปถึ งร้ าน
ก๋วยเตี๋ยวธรรมดาที่กางผ้าใบยื่นออกมา ซึ่งอยู่ห่างกันเพียงไม่
กี่ก้าว ตรงโต๊ะที่ตั้งอยู่ชิ ดริมห้องแถวมีคู่สนทนาอีกคู่หนึ่งที่ ก�ำลั ง
พูดคุยกันด้วยภาษาที่ผมไม่เข้าใจ ‘ภาษาที่ไร้เสี ยง’ ท�ำไมพวกเขา
จึ งมารวมตัวกันที่ นี่? อะไรเป็ นแรงบันดาลใจให้ พวกเขามา
รวมตัวกัน? ค�ำถามมากมายผุดขึ้ นมาในหัวและด้วยเหตุผลนี้
ผมจึงเดินทางมาหาค�ำตอบ
“พวกเขาก็เหมือนกับเรามีสังคมเหมือนกันแต่ต้องอธิ บาย
ก่อนว่า ส�ำหรับชุดนี้พวกเขาไม่ได้มาจากที่เดียวกันต่างคนต่ างมา
แล้วมารวมกลุ่มกัน และจะมีการรวมตัวที่เป็ นหลักแหล่ง เช่น
เช้าจะอยู่แถวหลังวั ง ถ้าประมาณเที่ยงคืนก็จะไปรวมกลุ่มกันที่
แมคโดนัลด์แถวสี ลม สมัยก่ อนเทคโนโลยีไม่มียิ่งเป็นโทรศัพท์
ยิ่งไม่ต้องพู ดถึงจึงต้ องใช้ความรู้สึกล้วนๆ ว่ าหากไปที่นี่จะเจอ
เพื่อนแน่ นอนก็ไปเจอกันจนเกิดเป็นการรวมกลุ่ม”
เสียงบอกเล่าจากคุณลุงพรชัย ประธีปเงิน ชายวัยกลางคน
เจ้าของร้านข้าวหมูแดง ผู ้ ที่ใบหน้าเต็ มไปด้วยร่องรอยแห่งความ
มีอายุความเคร่งเครียดที่ยังคงฉายออกมาจากแววตา หากแต่
รอยยิ้มแห่งความเป็นมิตรที่ฉายชัดบนริมฝีปากนั่นมันก็บ่งบอก
ถึงความเป็นคนอารมณ์ขันของชายคนนี้ได้ ดี คุ ณลุงพรชัยเล่ า
พลางชี้ให้ ดูว่าร้านที่ตั้ งอยู่แถวนั้ นสามสี่ร้านล้วนเป็ นญาติๆ
ของคุณลุ งทั้งสิ้น ร้ านแรกที่ตั้งขึ้นคือร้านข้าวหมูแดง และร้าน
ขายน�้ำ ซึ่งพ่อ-แม่ของคุณลุ งเป็นคนตั้งขึ้นมาตั้งแต่ 25 ปีที่แล้ว
ก่อนจะมีร้ านข้าวร้านก๋วยเตี๋ยว และร้านลูกชิ้ นที่อยู ่ติดๆ กัน
ซึ่งกลุ่ มคนใบ้ที่มารวมกลุ่มกันเริ่ มมีมาตั้งแต่ สมัยพ่ อ-แม่ของ
คุณลุงตั้งร้านใหม่ๆ หากประมาณคร่าวๆ ก็ราว 20ปี และส่วนใหญ่
ก็จะนั่งอยู่ที่ ร้านน�้ ำ คุณลุ งยังเล่าเพิ่มเติ มอีกว่ากลุ่มประจ�ำที่
มานั่งอยู่ที่ร้านของคุณลุงจะมีประมาณ30 คนและส่วนใหญ่อายุ
ก็ขึ้นเลขสี่เลขห้ากั นหมดแล้ว
“คุยแทบทุ กเรื่องที่ เราจะท� ำภาษามือได้ถ้าเป็นเทศกาล
บอลโลกอย่างตอนนี้เขาก็จะถามว่า วันนี้คู่นี้เตะชอบใครหรือว่ า
บางคนชอบเล่นการพนั นก็จะถามว่าเล่นใคร ราคาไหนหรื อ
บางครั้งก็มีเรื่องการเมื องแต่การเมืองมันจะยากเพราะภาษามือ
เรื่ อง : กาญจนา ปลอดกรรม
ภาพ : นีนนิมมาน ยอดเมือง, พาฝัน พลเยี่ยม
เสียงคุยริ มถนน
ของคนพูดภาษามือ
มือเล่าเรื่อง