อ่อนหัตถ์ - page 34

34
อวดร�่ ำอวดรวยแต่กลับแต่งตั วธรรมดามานั่งกิ นก๋วยเตี๋ยว
ข้ างทางเพียงแค่ อยากพบปะเพื่อนฝูงนั่ นเพราะทุกคนต้องการ
สังคมแม้แต่ผู้ที่ บกพร่องด้านการพูดก็ตาม ระหว่างการพูดคุย
คุณลุงพรชัยก็มักชี้ให้เรามองกลุ่มคนใบ้ที่เริ่มทยอยมานั่งกินข้าว
กันที่ร้ านที ละคนสองคนแต่คุณลุ งก็ มักรีบหั นกลับมาก่อนพู ด
กับผมด้วยสี หน้าจริงจัง
“คนใบ้ประสาทตาจะดีมากแค่แวบเดี ยวที่เราหั นไปมอง
เขามักจะคิ ดว่าเราก�ำลังดู ถูกเขาหรือก�ำลังพูดถึงเขาในทางลบ
ซึ่งเขาจะไม่ พอใจมากเพราะเขาจะคิดเสมอว่ าการที่เขาพูดไม่ได้
มันไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นตัวตลกหรื อเป็นของเล่นของใคร
ที่จะมาหัวเราะเยาะเพราะเขาก็คนเหมือนกัน”
การพูดคุ ยยังคงด�ำเนินไปเรื่ อยๆ ในขณะที่เม็ ดฝนเริ่ม
บางตาลงแล้ว ระหว่างการพู ดคุยมักมีลูกน้องในร้านของคุณลุง
มาขอแลกเงินทอนกั บคุณลุงบ่อยๆ แต่การพู ดคุยก็ไม่ได้สะดุด
มันสามารถดิ้นได้ ไม่เหมือนภาษาพูด เรื่องของชาวบ้ านก็มี
ตอนนินทากันนี่ตลกด้วยนะ (หั วเราะ) สนุกนะ มุมมองคนอื่น
ผมไม่รู้แต่ส�ำหรั บเรามันสนุกเพราะว่าเราอายุก็มากแล้ วเราเจอ
อะไรมาหลายๆ อย่าง เรามองเรื่องพวกนี้เป็ นเรื่องสนุก เฮฮา
ยิ่งถ้าเราไม่ติดงานสบายเลยไปนั่งคุยกับเขาด้วย”
คุณลุงพรชั ยพูดพลางหัวเราะเอิ๊ กอ๊ ากในล� ำคออย่ าง
ถูกอกถูกใจ เรื่องเล่ าจากปากของคุณลุงมันท�ำให้ ผมคิดได้ว่า
คนเราทุกคนไม่ว่ าจะมีร่างกายครบสมบูรณ์หรือมี บางส่วน
บกพร่องไปแต่ทุ กอย่างที่เรามีเหมือนกันคือ ความรู ้สึกนึกคิด
มีความเป็ นปั จเจกบุคคลและพวกเขาเหล่ านี้ ก็เช่นเดียวกัน
แม้จะบกพร่องด้านการพูดแต่พวกเขาก็เหมือนคนทั่วไปมีภาวะ
อามรมณ์ โกรธ ดีใจ เสียใจ มีชอบไม่ชอบนั่นเพราะเขาก็คือมนุษย์
คุณลุ งเล่าเพิ่มเติมว่าคนที่มารวมกลุ่ มกันนี้มี ทั้งคนที่ว่ างงาน
มีงานรับจ้างเล็กน้อยรวมไปถึงคนมี อันจะกินแต่เขาไม่ได้ท�ำตัว