นิตยสาร ลายสาระ - page 29

28 –– LIE Issue
วันที่ท้องฟ้าไร้ ดาว
…ณ เบื้องบนไกลโพ้ น ปราศจาก
เสียงของความจริงและถ้ อยค�ำกระซิบ
ของค�ำลวง... ชายสองคนนั่งหัวเราะให้กับ
ช่วงชีวิตผ่านพ้น ที่นี่เราทุกคนเปล่งวาจา
เป็นภาษาเดี ยว ตัดขาดเส้นแบ่งกั้ นทาง
เชื้อชาติ ศาสนา และระบบสัญลั กษณ์
เหลือไว้เพียงต�ำนานบอกเล่ า จริงบ้าง
ไม่จริงบ้าง ตามแต่วิจารณญาณเติมแต่ง
ในสวนแห่งกาลเวลาหยุดนิ่ง ชายคน
แรกสีผมด� ำขลับ ดวงตาเปล่งประกาย
คมกริบราวพญาอิ นทรี สั งเกตจากโครง
หน้าเข้ารู ปนั้น อายุ ของเขาน่าจะราวๆ
เกือบสามสิบ ส่วนชายอีกคนฝั่งตรงข้าม
นัยน์ตาสีน�้ ำตาลอ่อน ถูกประดั บด้ วย
เส้นผมสี ทองระเรื่อทอประกาย อายุของ
เขาน่าจะเข้าสู่ช่วงชี วิตแห่งการเริ่มต้นใหม่
คนหนึ่งยกแก้วไวน์ขึ้ นจิบ ขณะที่อีกคน
กระดกขวดวิสกี้ตามความเคยชิน...
ผมมาที่นี่ ในฐานะผู้ สังเกตการณ์
ใกล้ชิด อาจฟั งดูเสียมารยาทและผิ ดแผก
จากธรรมเนียมบางอย่าง หากจะกล่ าว
อีกนัยหนึ่งว่า ผมตั้งใจพาตัวเองมาหยุ ด
ยืน ณ ที่นี้ เพื่ อแอบฟั งบทสนทนาของ
นักเขียนผู้ เป็นต�ำนานแห่งศตวรรษ
’รงค์: คุ ณมีเหตุผลอะไรที่หยุดอายุของ
ตัวเองไว้ ที่สี่สิบเอ็ด
เฮมิงเวย์: (หัวเราะในล�ำคอ) คุณต้องหา
ความจริงรองรับทุกเรื่องเลยหรื อ? เหมือน
กับงานเขียนของคุณ?
ความจริงแล้ว มั นไม่มีเหตุผลอะไร
หรอก ผมแค่คิดว่าในวัยนั้น ความคิดของ
ผมก� ำลังบ่มเพาะเต็ มที่ ประสบการณ์
ถูกท�ำให้ตกผลึกเข้าสู่วัยหนุ่มใหญ่เต็มตัว
ผมรู ้ สึกพอใ จกั บค� ำว ่ า O l d man
Hemingway อยู่เหมือนกั นนะ (หัวเราะ)
แต่ค�ำว่า ปาป้า Hemingway ก็ฟั งดูตลก
ไปอีกแบบ
เฮมิ งเวย์: แล้วคุณคิดว่ าอายุยี่สิบแปด
มันดียังไงล่ ะ?
’รงค์: ก็ผมชอบความเป็นหนุ ่มยี่สิบแปด
น่ะสิ (หัวเราะ) ไอ้ความรู้สึกที่ยังไม่เป็ น
ผู้ใหญ่เต็มตัว อาจเรียกว่ากึ่ งสุกกึ่งดิบน่ ะ
แม่งได้อารมณ์ฉิบหาย ท� ำอะไรก็คล่องตัว
ไปหมด รู้ สึ กได้ ถึงความพลุ ่ งพล่ าน
ผมอาจจะเป็นพวกบูชาความหนุ ่มแน่น
หรืออะไรท�ำนองนั้น (หัวเราะ) ก่อนจะมา